Tο 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε. Τα δικά μας κείμενα όμως δε σταματούν, όπως κι η αγάπη μας για το Σινεμά. Δεν είναι ένα διάλειμμα, μία εκτόνωση και μετά κάνουμε αποτοξίνωση. Σήμερα θα καταπιαστούμε με τρία σκηνοθετικά ντεμπούτο που τάραξαν το κοινό στη φετινή διοργάνωση και κέρδισαν την εκτίμησή του. Μία συμπαραγωγή Κύπρου-Ελλάδας και οι επίσημες υποψηφιότητες Αυστραλίας και Αλγερίας για το Oscar Διεθνούς ταινίας.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Το “Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη” του Σταύρου Παμπαλλή. Ο σκηνοθέτης, κάτοχος ΒFA στην παραγωγή ταινιών από το Τisch School of the Arts της Νέας Υόρκης (ΝYU) και ΜFA στη συγγραφή σεναρίου από τη σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου, στήνει ένα δράμα στα όρια ελληνικής και τουρκικής πλευράς στην Κύπρο. Η οικονομική κρίση στο επίκεντρο. Ο Κώστας Μαρκουλάκης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του πατέρα γνωρίζει καλά πως δεν έχει να χάσει τίποτα. Τεχνικά, εξαιρετικό είναι το μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη, που βάζει τη σφραγίδα του σε ένα έργο που τιμήθηκε με πέντε Βραβεία στην τελετή λήξης.
Κι από εκεί στην μακρινή Ασία. Εκεί εκτυλίσσεται το δράμα του “Buoyancy” του Ροντ Ράθτζερ από την Αυστραλία. Η μικρή του μήκους “Τau Seru” ξεκίνησε τη διαδρομή της το 2013 από τις Κάννες και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ της Μελβούρνης. Σε μία ανελέητα κυνική πραγματικότητα γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες για ένα μεγάλο σκλαβοπάζαρο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και μαρτυρίες επιζώντων. Κάθε ύπαρξη είναι απλά ένας αριθμός ή ούτε αυτός. Μόνη περίπτωση να επιβιώσεις να γίνεις θηρίο, ένας Δαυίδ έτοιμος να σκοτώσει κάθε Γολιάθ στον δρόμο του. Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Βερολίνο.
Και φτάνουμε στην Αλγερία. Το “Παπίσα” της Μούνια Μεντούρ ήταν η επιλογή μας. Η σκηνοθέτης, είναι μία κοπέλα που αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στη Γαλλία στα 18 της χρόνια εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου. Εκεί σπούδασε δημοσιογραφία και συνέχισε στον θερινό κύκλο σπουδών της φημισμένης σχολής Le Femis στο Παρίσι. Το μικρό μήκους της “Edwige” έλαβε πλειάδα βραβείων. Ένα ψυχολογικό θρίλερ, με μία εξαιρετική πρωταγωνίστρια (Lyna Khoudri). Ακροβατεί ανάμεσα στο χρέος της προς την κοινωνία και τον φόβο, το δέος της επιβίωσης.
Αυτά προσφέρει ένα ανεξάρτητο Φεστιβάλ. Είναι η αθόρυβη δύναμή του. Συναισθήματα και προβληματισμός. Ραντεβού εκ νέου στις αίθουσες κάθε εβδομάδα και στον καθημερινό μαραθώνιο και πάλι τον Μάρτιο για τη διοργάνωση του Ντοκιμαντέρ (5-16 Μαρτίου). Μία γιορτή ολοκληρώθηκε, αλλά ο Πολιτισμός δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι τρόπος ζωής για εμάς.