Με άρωμα ΟSCAR το φετινό 60ό επετειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που σήμερα ανοίγει τις πύλες του και δίνει χρώμα στην μουντή από χθες πόλη. Το Χρυσό Αγαλματίδιο Ξενόγλωσσης ταινίας, μετονομάστηκε σε Διεθνές κι οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν αρκετές από τις ταινίες που σε λίγους μήνες θα διαγωνιστούν για να διαδεχθούν το “Roma” του Αλφόνσο Κουαρόν. Μεγάλο φαβορί πάντως στα δικά μου μάτια συνεχίζει να αποτελεί το Parasite του Μπονγκ Τζουν-Χο. Η υποψηφιότητα της Νοτίου Κορέας, που νωρίτερα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Πάμε όμως σιγά σιγά να ρίξουμε μία ματιά πιο αναλυτικά. Από την Αλγερία έρχεται το “Papicha”- Μούνια Μεντούρ. 1997. Στο επίκεντρο τοποθετούνται νεαρές φοιτήτριες. Μία έκθεση μόδας μετατρέπεται σε ένα συμβολικό μήνυμα απέναντι στον σκοταδισμό. Συνέχεια με την Αυστραλία και το “Βuoyancy”, ελληνικός τίτλος “Άνωση”. Ένα 14χρονο αγόρι στα βάθη της καμποτζιανής ενδοχώρας αναζητεί την ελευθερία. Ο δρόμος είναι μακρύς και γεμάτος εμπόδια. Για να επιβιώσει πρέπει να συγκρουστεί.
Από την Ευρώπη έρχονται άλλες τρεις επίσημες συμμετοχές. Ξεκίνημα από την Ιταλία και τον βετεράνο σκηνοθέτη, Μάρκο Μπελόκιο, που έρχεται στο Ολύμπιον με την νέα του ταινία, ‘The Traitor”, με ελληνικό τίτλο “Ο Προδότης”. Πόσο δύσκολο είναι ένας άνθρωπος να αποκηρύξει τους όρκους στη Κόζα Νόστρα; Ο πρότερος βίος τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Επόμενη στάση στην Πολωνία και το “Corpus Christi”, “Σώμα Χριστού”-Γιαν Κομάσα. Ένα πνευματικό οδοιπορικό στην πίστη και την αμαρτία, στις δομές εξουσίας και τις ταξικές συγκρούσεις.
Κατηφορίζουμε στα Βαλκάνια και στη Ρουμανία συναντάμε έναν γνώριμο σκηνοθέτη. Ο λόγος για τον Κορνέλιου Πορουμπόιου. “Τhe Whistlers”, “Οι σφυρίχτρες”. O Κρίστι (πρωταγωνιστής) είναι ένας διεφθαρμένος αστυνομικός. Φαινομενικά είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά στην ουσία καταλήγει κομπάρσος μέσα στο σύστημα που εξυπηρετεί. Kι από εκεί στην Παλαιστίνη, για το “It Must be Heaven”-Eλία Σουλεϊμάν. Η αναζήτηση μίας αίσθησης πατρίδας μακριά από τη γενέθλια γη. Από τη γενέτειρα στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και το ταξίδι συνεχίζεται. ” Όπου γης πατρίς”.
Φύγαμε για την Κεντρική και τη Λατινική Αμερική με τρεις επιλογές. Οι “Monos”-Αλεχάντρο Λάνες από την Κολομβία συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό. Μία ομάδα εφήβων κρατάει όμηρο μία αμερικανίδα. Σταδιακά ο κόσμος τους καταρρέει και επικρατεί χάος στο μυαλό τους, που μεταφράζεται σε ένα κρεσέντο ωμής βίας. Από την Oυρουγουαή μας ήρθε το εξαιρετικό “Α Τwelve Year Night” πέρυσι και φέτος επιλέγουμε το “Μoneychanger”, το ξέπλυμα του χρήματος. Μία σαρκαστική μαύρη κωμωδία που μας ταξιδεύει στο Μοντεβιδέο του 1975. Μία σκοτεινή περίοδος της Λατινικής Αμερικής ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του θεατή. Κλείνουμε με την υποψηφιότητα της Βραζιλίας, ” Η αόρατης ζωής της Ευριδίκης Γκουσμάο”. Ένα φόρος τιμής στις γυναίκες που στερήθηκαν τη δυνατότητα να διαθέσουν το πνεύμα τους όπως επιθυμούσαν.
Τέλος συμμετέχουν τα “Delegation” (Αλβανία), “Αga” (Βουλγαρία), “Τel Aviv on Fire” (Λουξεμβούργο), που είδαμε στα πλαίσια του 59ου Φεστιβάλ, πέρυσι τέτοια εποχή.