Στο alterthess.gr θυμόμαστε και συζητάμε για τις ταινίες της τελευταίας δεκαετίας μέσα από τα κείμενα του Μίλτου Τόσκα.
H ταινία του Μπάρι Τζέινκινς τάραξε συθέμελα τον σινεφίλ-κόσμο. Πρόκειται για την απεικόνιση του σκληρού δρόμου της ενηλικιώσης ενός Αφροαμερικανού στο Μαιάμι των ΗΠΑ.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ξεκίνησε αθόρυβα από το Τορόντο του Καναδά και σήμερα μετρά, οχτώ οσκαρικές υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, μοντάζ, φωτογραφίας, μουσικής, διασκευασμένου σεναρίου, μουσικής, β΄ανδρικού και β΄γυναικείου ρόλου), Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας και συνολικά 152 βραβεία. Ναι καλά διαβάσατε. Ένα πολυεπίπεδο αντιρατσιστικό έπος, μία ωδή στο σεβασμό της διαφορετικότητας και των ιδιαιτεροτήτων.
Το έργο χωρίζεται σε τρεις φάσεις, που αφορούν τη ζωή του Σαιρόν. Από το μπούλινγκ στο σχολείο και το παρατσούκλι ” μικρούλης “, στην ενηλικίωση και την μεταστροφή, ως την απόλυτη αλλαγή και την νέα ζωή στην Ατλάντα, στα χνάρια του ” δασκάλου ” του στη ζωή, Χουάν. Και στα τρία αυτά σκέλη, κυριαρχεί η προβληματική σχέση με την μητέρα του κι η αναζήτηση της σεξουαλικότητάς του. Τι κρύβεται άραγε πίσω από το στερεότυπο του Black αρσενικού, που έχει συνδυαστεί με λέξεις κι εικόνες, όπως βία, γυναίκες, ναρκωτικά, ραπ μουσική;
Σχέσεις γεμάτες αδιέξοδα, ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα, ένας συνεχής συναισθηματικός εκβιασμός, που ενυπάρχει κι η λακωνικότητα του πρωταγωνιστή συνθέτουν το παζλ της ζωής του. Δίνει τη μάχη του, ανάμεσα στην ευγένεια, τον φόβο και την αξιοπρέπειά του. Καταφέρνει να επαναστατήσει. ” Κάποια στιγμή της ζωής σου, πρέπει να αποφασίσεις, εσύ ο ίδιος, ποιος θέλεις να είσαι “. Καταφέρνει να αποτινάξει τη ρετσινιά. Να κάνει μία νέα αρχή, μακριά από τον τόπο, που τόσα δεινά του προσέφερε. Κάτι όμως τον κρατά εγκλωβισμένο, δέσμιο. Μία βαθιά αγάπη …
Ο σκηνοθέτης τονίζει: ” Τα λόγια δεν περιγράφουν τη συγκίνησή μου για την αγάπη, που έδειξε η Ακαδημία σ΄όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους του Moonlight. Βρίσκομαι στο Άμστερνταμ αυτήν την στιγμή και μοιράζομαι την ιστορία του Σαιρόν με ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας. Αυτό είναι το πνεύμα που μου μεταδίδουν οι υποψηφιότητες. Μίε επιβεβαίωση, ότι η ταινία έχει τη δύναμη να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας και να αποκαλύψει όλα αυτά που μας κάνουν ανθρώπους “. Ο σεναριογράφος, Ταρέλ Μακ Κρέινι προσθέτει: ” Έγραψα το ” In Moonligt Black Boys look blue “, γιατί πίστευα, ότι ήμουν ο μόνος. Ο Μπάρι γνώριζε καλύτερα όμως. Νιώθω ευγνωμοσύνη για την Ακαδημία που είδε το φως του.
Ουσιαστικά το πρώτο μέρος κι η σχέση Χουάν-Σαιρόν προοικονομεί τι θα ακολουθήσει. Και τους δύο τους ενώνει η ευαισθησία, η καλή καρδιά, το ήθος, έχουν όμως μία βασική διαφορά. Θα μου πείτε, τι μας λες άνθρωπε, για βαρόνους της νύχτας μιλάς, για εμπόρους ναρκωτικών. Κι όμως αυτό το οξύμωρο δίνει μεγάλη γοητεία. Πως δηλαδή προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες, η εσωτερική πάλη, πριν την ολική αλλοτρίωση. Ο Χουάν κλαίει μπροστά στον μικρό, λυγίζει, αντίστοιχα ο πρωταγωνιστής ακούγεται να λέει, μετά από χρόνια, ” μερικές φορές κλαίω τόσο πολύ που νομίζω, ότι γίνομαι σταγόνες “.
Όλα τα παραπάνω δεμένα με εξαιρετική μουσική. Διαφορετικών ειδών. Η καθεμία, εκεί που ταιριάζει, ώστε να προάγει την πλοκή με ομαλό τρόπο. Σε ένα φιλμ δύο ωρών, ο θεατής δεν κουράζεται λεπτό. Μπορεί να στερείται κορύφωσης, αλλά είναι ένα αριστούργημα, που σκιαγραφεί τις διακυμάνσεις στην ψυχοσύνθεση του νέου που γίνεται άντρας, του αδύναμου, που γίνεται αγρίμι και δυνατός, επειδή πίστεψε στον εαυτό του, χωρίς να χάσει την ευαισθησία του.