Σε πορεία για την επέτειο δολοφονίας του δεκαεξάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το όπλο του Κορκονέα έντεκα χρόνια πριν καλούν την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη ο Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία «Μικρόπολις» και η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης.
Στο κάλεσμά του το «Μικρόπολις» περιγράφει τη νέα κανονικότητα που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση επικαλούμενη «θεούς και δαίμονες» της εξουσίας του κράτους και της «αναγκαστικότητας» της καταστολής. «Όσοι ζήσαμε τον Δεκέμβρη, όσοι λάβαμε το μήνυμα των σύγχρονων εξεγέρσεων από τη Γαλλία με τα Μαύρα και Κίτρινα γιλέκα μέχρι την Χιλή και από τη Ροζάβα μέχρι το Ιράν απαντάμε: Καμία επιστροφή στην Κανονικότητα» τονίζει μεταξύ άλλων, καλώντας στις 5 μ.μ. στην Καμάρα.
Κάλεσμα για συγκέντρωση και πορεία στις 6 Δεκέμβρη, στις 5 μ.μ. στην Καμάρα απευθύνει και η Αντιεξουσιαστική Κίνηση. «Μπορεί να καταστέλλετε, να βασανίζετε, να δολοφονείτε με την κανονικότητα της κρατικής βίας. Δεν μπορούν όμως να σταματήσουν το χρόνο. Έρχεται Δεκέμβρης», σημειώνουν στη σχετική ανακοίνωση.
Ακολουθούν τα καλέσματα του «Μικρόπολις» και της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης
Το γεγονός
Πριν 11 ακριβώς χρόνια, ο Κορκονέας ως δεύτερος Μελίστας οπλίζει και πυροβολεί εν ψυχρώ τον δεκαεξάχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Το δολοφονικό χέρι του μπάτσου σε άλλα ανακλαστικά υπολόγιζε: στο φόβο που αποπνέει η μαγκιά της εξουσίας και η οργανωμένη βία του κράτους, που με απροκάλυπτο και ωμό τρόπο δήλωνε πως έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο πάνω στη ζωή.
Το συμβάν
Κανείς όμως δεν περίμενε να λειτουργήσουν άλλα αντανακλαστικά, αυτά που μόνο στις υπόγειες κοινωνικές διαδρομές καταγράφονται. Είναι εκείνες οι διαδικασίες που ξαφνιάζουν ακόμα και αυτούς που περιμένουν τέτοια γεγονότα. Χιλιάδες κόσμου, κυρίως νεολαίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας έλαβαν το μήνυμα της θανατοπολιτικής της κρατικής εξουσίας και αντί να φοβηθούν, ξεχύθηκαν στους δρόμους ανακαταλαμβάνοντας το δημόσιο χώρο είτε αυτή ήταν οι δρόμοι, είτε τα δημόσια κτίρια. Και αυτό δεν έγινε για μια μέρα αλλά για δύο τουλάχιστον εβδομάδες και αυτός ο χρόνος απαιτούσε έδαφος και οργάνωση. Ο αμεσοδημοκρατικός σχεδιασμός ανέδειξε τις ανοιχτές γενικές συνελεύσεις ως το ανώτατο όργανο απόφασης και εφαρμογής των αποφάσεων. Τα επιτροπάτα και τα καπετανάτα του παλιού κόσμου ένιωσαν την συντριβή τους από το οριζόντιο κίνημα της αυτοοργάνωσης. Γι’ αυτό ο Δεκέμβρης δεν ανήκει σε κανέναν.
Η ιστορία: το Μικρόπολις και ο Δεκέμβρης
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε τη Σχολή Θεάτρου που αποτέλεσε το μεγαλύτερο πόλο της εξέγερσης στη Θεσσαλονίκη, τόσο όσον αφορά την υπόθεση του Αλέξη όσο και την υπόθεση της καθαρίστριας Κούνεβα με την κατάληψη του εργατικού κέντρου. Και μπόρεσε να γίνει τέτοιος πόλος γιατί ούτε μονοπώλησε ούτε μαγεύτηκε από τους ειδικούς της εξέγερσης και με την απλότητα που απαιτούσαν οι στιγμές έγινε ένας ελεύθερος χώρος, δημόσιος, ανοιχτός και κοινωνικός. Αυτή η αντιηγεμονική στάση της Σχολής θεάτρου αποτέλεσε την παρακαταθήκη, βαθιά κινηματική, για να δημιουργηθεί από αυτόν τον ίδιο κόσμο το Μικρόπολις που αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα μεγάλα παραδείγματα των ανοικτών και ελεύθερων κοινωνικών χώρων.
Σήμερα
Η νεοφιλελεύθερη επίθεση που ξεδιπλώνεται με γοργούς ρυθμούς και σε όλα τα επίπεδα δείχνει αποφασισμένη να σαρώσει ό, τι στέκει εμπόδιο στη λογική του κέρδους ανάγοντάς την σε τελικό σκοπό της βιοπολιτικής της διακυβέρνησης, οργανώνοντας ταυτόχρονα επιμέρους «τελικές λίστες» για ό, τι της αντιστέκεται. Έτσι έχουμε:
–κατάργηση του ασύλου για να μετατραπεί από τη μια μεριά το πανεπιστήμιο σε εμπορική Α.Ε και η γνώση σε επιχειρηματική δραστηριότητα, από την άλλη να αφαιρεθεί το έδαφος που το άσυλο κατοχύρωνε ως ελεύθερο χώρο του δικαιώματος στην αντίσταση και στην εξέγερση των «από κάτω».
–ελαστικοποίηση της εργασίας όπου ο εργαζόμενος πέφτει στον ωκεανό της αγοράς τεμαχισμένος και μόνος. Η δουλειά και η ανεργία για τον νεοφιλελευθερισμό είναι ιδιωτική υπόθεση του εργαζόμενου, συνεπώς και ιδιωτική του ευθύνη. Η μέχρι τώρα οργάνωση της εργασίας είναι ανίκανη να αντιπαρατεθεί στην οργάνωση του κέρδους αφού έχει ενσωματωθεί και αποτελεί έναν από τους μοχλούς του συστήματος και όπου υπάρχει αντίσταση κυριαρχεί η συντεχνιακή και κομματική λογική.
-λεηλασία της φύσης των δημοσίων και ιδιωτικών χώρων: νομοθεσίες express για την ιδιωτικοποίηση και εκμετάλλευση όλων των πηγών από όπου μπορεί να παραχθεί κέρδος είτε αυτό αφορά τα βουνά είτε αφορά τους δημόσιους χώρους ανεξαρτήτως του μεγέθους και της σημασίας που έχουν για τους κατοίκους. Η ερήμωση που απειλεί τα βουνά με τις εξορύξεις και τα φαραωνικά έργα με φράγματα και ανεμογεννήτριες είναι η ίδια από απειλεί τις πλατείες με την εμπορευματοποίηση κάθε σπιθαμής τους, είναι η ίδια που απειλεί τη ζωή στις γειτονιές με την εξάπλωση των Airbnb και την εκδίωξη των μόνιμων κατοίκων, ενώ παράλληλα καθιστά δυσπρόσιτη την κατοικία για νέους και φοιτητές.
-νέος Ποινικός Κώδικας και καταστολή: αυστηροποίηση των ποινών, επανενεργοποίηση του σχεδίου για φυλακές υψίστης ασφαλείας, δηλαδή δημιουργία λευκών κελιών, κατάργηση δικαιωμάτων των πολιτικών κρατουμένων, αναβάθμιση πλημμελημάτων σε κακουργήματα, ποινικοποίηση των καταλήψεων και τελεσίγραφο για εκκένωσή τους, νόμος για περιορισμό των πορειών.
-προσφυγικό,μεταναστευτικό
Ό, τι ξεκίνησε με την ίδρυση της Μόριας από τον ΣΥΡΙΖΑ εξωθείται τώρα, από την νεοφιλελεύθερη και συνάμα βαλκανική και εθνικιστική Ν.Δ, στα άκρα. Πρόσφυγες και μετανάστες δεν εκλαμβάνονται ως οι απόκληροι μιας παγκόσμιας εκμετάλλευσης που λυμαίνεται χώρες ολόκληρες έχοντας ως τοποτηρητές φυλάρχους και δικτάτορες, αλλά εκλαμβάνονται ως εισβολείς που έχουν ως όπλο το ίδιο τους το σώμα. Ένα σώμα γυμνό όχι μόνο φυσικά, αλλά και γυμνό από δικαιώματα και ελευθερίες. Η δημιουργία κλειστών κέντρων, δηλαδή στρατοπέδων, βρωμάει κρατικό ολοκληρωτισμό και έχει την ίδια μυρωδιά με το προεκλογικό παράγγελμα «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο». Είναι η ίδια μυρωδιά με τις εκκενώσεις καταλήψεων που αποτελούσαν μια ανάσα ελευθερίας κυρίως για οικογένειες προσφύγων και μεταναστών.
Αυτή είναι η νέα κανονικότητα για να επιβληθεί επικαλείται «θεούς και δαίμονες» της εξουσίας του κράτους και της «αναγκαστικότητας» της καταστολής. Όσοι ζήσαμε τον Δεκέμβρη, όσοι λάβαμε το μήνυμα των σύγχρονων εξεγέρσεων από τη Γαλλία με τα Μαύρα και Κίτρινα γιλέκα μέχρι την Χιλή και από τη Ροζάβα μέχρι το Ιράν απαντάμε:
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.
Παρασκευή 6/12 στις 17.00 , Καμάρα
Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία,Μικρόπολις
Πολιτικό κάλεσμα για την 6η Δεκέμβρη- Αντιεξουσιαστική Κίνηση
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονημένος, ο δολοφόνος Κορκονέας ελεύθερος, και ο Χρυσοχοΐδης στο θρόνο της καταστολής. Αυτή είναι μια εκδοχή της κανονικότητας που το κράτος απαιτεί να την εσωτερικεύσουμε όλοι, προκειμένου οι προσταγές να εκτελούνται αδιαμαρτύρητα.
Τα πρώτα βήματα της νέας διαχειρισιμότητας ήταν η θεσμοποίηση της καταστολή, η ποινικοποίηση των πολιτικών δράσεων και θεσμική προσπάθεια εφαρμογής του ποινικού δίκαιου του εχθρού. Το όριο επιβάλλεται μέσα από μια σειρά Νόμων που το ίδιο το υπουργείο δημόσιας τάξης προτείνει με την αναγκαστική παραγγελία της υπακοής συμμόρφωσης και υποταγής.
Αυτό ονομάζουν κανονικότητα. Κάθε νόμος και μια κανονικότητα κάθε κανονικότητα και ένας νόμος. Η κατάργηση του ασύλου κανονικότητα. Ο νέος εξοντωτικός ποινικός κώδικας κανονικότητα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κανονικότητα. Η εκδίωξη των προσφύγων από τις καταλήψεις και η κατάργηση της αλληλεγγύης κανονικότητα. Η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου κανονικότητα. Έχουν ταυτίσει την Κανονικότητα με μια Νομοκρατία που σκοπό έχει να περιορίσει την κοινωνία τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα αντιστρέφοντας αυτά ακόμα και τα θέσφατα του φιλελευθερισμού. Αυτός ο Βαλκανικός νεοφιλελευθερισμός που βιώνουμε χτίζει ένα κρατισμό στα ερείπια της κοινωνικής διάλυσης ανάγοντας την κερδοσκοπία σε ιερό δεσμό τεμαχισμένων ιδιωτών. Υπόσχονται μια κοινωνίας σιγής νεκροταφείου και μια δημοκρατία που να είναι αστυνομία όπου ο χορός του κέρδους να αντιστοιχεί στην αιματηρή νομοθεσία. Οι νέοι, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, σε μια κανονικότητα της επισφάλειας της εργασιακής δουλείας και τους φοιτητές σε αποστεωμένα ιδρύματα της κανονικότητας. Το ζοφερό αυτό μέλλον της κανονικότητας μιας δουλικής συμπεριφοράς είναι η σύγχρονη υπόσχεση του καπιταλισμού.
Ματαιοπονούν. Το όραμα της κανονικότητας του νόμου και της τάξης που ονειρεύονται γίνεται ήδη εφιάλτης από το Χονγκ Κόνγκ μέχρι τη Χιλή και Από το Ιράκ μέχρι τη Γαλλία.
Μπορεί να καταστέλλετε, να βασανίζετε, να δολοφονείτε με την κανονικότητα της κρατικής βίας. Δεν μπορούν όμως να σταματήσουν το χρόνο. Έρχεται Δεκέμβρης.
Καμιά επιστροφή στην κανονικότητα.