Ένα βράδυ μετά το “Αδελφοί εξ αίματος” βρέθηκα στον ίδιο κινηματογράφο, στην ίδια αίθουσα για να παρακολουθήσω τον “Άγγελο” του Λουίς Ορτέγκα σε παραγωγή του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ταινία που έκανε πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Αθηνών κι αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο OSCAR. Μία αληθινή ιστορία, που πραγματικά είναι σαν να βγήκε μέσα από την μεγάλη οθόνη κι όμως πληγώνει ακόμα την μνήμη των οικογενειών των θυμάτων.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Mπουένος Άιρες 1971. Ο Κάρλος Ρομπλέδο Πουχ συλλαμβάνεται από τις αρχές. Πρόκειται για ένα παιδί μόλις 20 ετών. Τι μπορεί να έχει κάνει κι αποκαλείται από τα πρωτοσέλιδα, άγγελος του θανάτου; Ο μικρός Καρλίτος κι ο φίλος του Ραμόν ζουν με τους δικούς τους ιδιαίτερους κανόνες. Είναι τόσο διαφορετικοί, αλλά κάτι βαθύ τους συνδέει. Κάτι πολύ περισσότερο από το προφανές, το χρήμα. Μοιράζονται πάθη, λάθη, στιγμές. Γίνονται κομμάτια ενός παιχνιδιού το οποίο εκ προοιμίου δεν έχει καλό τέλος.
Η ταινία ξεκινάει με έναν τύπο που κλέβει από χόμπυ. Όχι για να πλουτίσει, όχι για να το παίξει καμπόσος. Η κοσμοθεωρία του ανήκει σε άλλη εποχή. “Δανείζεται” κι επιστρέφει στη θέση τους διάφορα πράγματα με σκανδαλιάρικη διάθεση. Μία περίεργη φυσιογνωμία, που σε καμία περίπτωση δε σου γεμίζει το μάτι για κακοποιός. Παράλληλα ο πατέρας του, που τον βλέπει να λοξοδρομεί, αλλά δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κατάστασης του εξηγεί, πως πρέπει να είναι περήφανος για όσα έχει και πως τα καλύτερα θα έρθουν μέσα από σκληρό αγώνα και προσπάθεια.
Εδώ έχουμε τρεις πολύ δυνατές ερμηνείες. Ο Λορέντζο Φέρρο στο ντεμπούτο υποδύεται καταπληκτικό τον Κάρλος. Το παρουσιαστικό του κι η συνεχής αναζήτηση της ταυτότητάς του σε όλα τα επίπεδα δημιουργούν ένα μυστηριώδες πορτραίτο. Παίρνει τα πάντα στην πλάκα. Χαλαρά … Δεν έχει ακριβή συναίσθηση του τι κάνει από ένα σημείο και μετά. Από Ρομπέν των Δασών καταλήγει να γίνει ένας αιμοσταγής δολοφόνος. Ποια είναι άραγε τα κίνητρά του, αφού ο πλουτισμός περνάει σε δεύτερη μοίρα; Πλάι του, συνεργός ο Τσίνο Νταρίν που τον είδαμε και στη “Δωδεκάχρονη Νύχτα” κι ο Λουίς Γκνεκο στον ρόλο του τραγικού πατέρα.
Η κοινωνία του 1970 κι η δική μας του 2020 αισίως. Η Αργεντινή κι η Ελλάδα. Διακρίνετε μεγάλες διαφορές; Έχουμε κάνει άραγε βήματα προς τα εμπρός ως σύνολο; Ένας άκρως αντιφατικός τίτλος με βάση το περιέχομενο, όπως η κατάσταση του σήμερα. Στην επιφάνεια όλα θέλουμε να φαίνονται καλά, αλλά στα θεμέλια τους είναι πιο σαθρά από ποτέ. Αυτό εκτιμώ πως θέλει να φωνάξει ο σκηνοθέτης. Ήρθε η ώρα να αντικρίσουμε κατάματα το “είναι”, χωρίς δικαιολογίες κι υπεκφυγές. Το φιλμ γίνεται απλά η αφορμή να σκεφτείς.
Μία περίεργη έκφανση της αίσθησης της ελευθερίας. Μία αρρωστημένη, γκανγκστερική κατάσταση που δεν έχει όρια. Κάθε νέα πρόκληση φαντάζει απλά ως μία νέα περιπέτεια. “Το ριζικό του κλέφτη είναι να πάει από σφαίρα” κι όμως ο Κάρλος είναι ακόμα στη φυλακή για περίπου πενήντα χρόνια. Ταινία με διαχρονική αξία, καθώς ακουμπάει αρκετά επίμαχα θέματα χωρίς να εμβαθύνει, χωρίς ίχνος διδακτισμού και ταυτόχρονα είναι ευχάριστη για τον θεατή. Δε κουράζει, δεν ταλαιπωρεί και στο τέλος αφήνει ένα μεγάλο γιατί … Όπως κι ο κόσμος σήμερα, γιατί φτάσαμε ως εδώ;