Πανελληνία πρεμιέρα στο 59o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στις αίθουσες εδώ και περίπου δύο εβδομάδες. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μπένεντικτ Έρλιγκσον τιμήθηκε με το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το 2018 κι αποτελεί την υποψηφιότητα της Ισλανδίας για το OSCAR ξενόγλωσσης ταινίας, χωρίς όμως να καταφέρει να φτάσει στην τελική πεντάδα. Ένα τόξο, σύμβολο αγνότητας, όπλο άμυνας κι όχι επιβολής στην εποχή των πολυβόλων.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μία μεσήλικας γυναίκα, διευθύντρια χορωδίας, αποφασίζει ένα παράτολμο εγχείρημα, προκειμένου να τραβήξει τα βλέμματα της τοπικής κοινωνίας και να περάσει το μήνυμά της για την προστασία του περιβάλλοντος. ” Είμαστε η τελευταία γενιά, που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση για τις επόμενες, μετά θα είναι αργά κι η κατάσταση μη αναστρέψιμη “. Είναι όμως σωστός ο τρόπος, που επιλέγει να αντισταθεί για να αλλάξει τον κόσμο;
Η Ισλανδία είναι μία μικρή χωρά, την οποία αρκετοί γνώρισαν από το Euro και το Μουντιάλ κι αρκετοί ασπρόμαυροι φίλοι μας από την πρόσφατη άφιξη του Ίνγκασον. Οι άνθρωποί της, όπως βλέπουμε και στο φιλμ μοιρασμένοι. Κάποιοι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για την μαγική φύση και να την αφήσουν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές και κάποιοι άλλοι έχουν προσαρμοστεί ήδη στα νέα δεδομένα κι αποδέχονται την κατάσταση, δίχως να μπορούν να δουν καθαρά το αύριο.
Η ακτιβίστρια Χάλα είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τέλους. Μόνη, δίχως σπουδαία μέσα. Ένα αιφνίδιο γεγονός όμως την βάζει σε σκέψεις. Αποφασίζει πλέον να κλείσει έναν κύκλο, για να ανοίξει τον επόμενο. Όνειρο ζωής για την ίδια. Την εμφάνισή της κάνει κι η αδελφή της Άσα. Ένας εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Οι δεσμοί τους ισχυροί κι αυτό θα φανεί περίτρανα λίγο πριν το φινάλε. Θα κάνει άραγε μία από τις δύο το ταξίδι που τόσο ονειρεύεται;
Με εξαιρετική φωτογραφία από τα υπέροχα τοπία, με ειδικών συνθηκών μουσική ταιριασμένη με κάθε γεγονός, κάθε σκηνή από δύο τριάδες, μία τζαζ ανδρών και μία παραδοσιακή γυναικών το μικρό νησί δείχνει πως ξέρει να κάνει σινεμά, μετά το Rams (Χρυσός Αλέξανδρος) και το Κάτω από το Δέντρο που διακρίθηκαν παγκόσμια. Ο Άνθρωπος στην υπηρεσία της Φύσης. Με αίσθημα αλληλεγγύης για τον διπλανό, καθώς κι εμείς φιλοξενούμενοι είμαστε σε τούτο τον κόσμο και πρέπει να τον αφήσουμε τουλάχιστον, όπως τον βρήκαμε, αν όχι καλύτερο.
Ένας θηλυκός Ρομπέν των Δασών. Μία ιστορία από το Ρέικιαβικ για όλον τον κόσμο, καθώς η ρύπανση της ατμόσφαιρας και το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν έχουν σύνορα. Στο τέλος το σκηνικό αλλάζει. Μόνο ο ήχος του ελικοπτέρου μένει. Πάντα κάποιος μας παρακολουθεί. Τα παιδιά είναι η ελπίδα. Αυτά πρέπει να μείνουν ζωντανά. Να μορφωθούν, να λάβουν αξίες κι ιδανικά, που σαν πυξίδα θα τα οδηγήσουν στις σωστές επιλογές στο μέλλον. Σωστές για τους ίδιους και τον κόσμο ολόκληρο.