Σάββατο βράδυ και η πόλη είναι γεμάτη κόσμο. Όλων των ηλικιών. Τα αυτοκίνητα στους δρόμους το ίδιο. Ζωντανή πόλη θα σκεφτείς. Άλλο νιώθεις όμως …
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Η αίθουσα στο Ολύμπιον σχεδόν γεμάτη κυρίως από μεσήλικους και μεγαλύτερους. Έξω, η πλατεία Αριστοτέλους γεμάτη από νέους. Στέκονται όρθιοι και μιλάνε. Τα μπαρ όλα γεμάτα. Καρέκλα δεν βρίσκεις. Περπατάς και μιλάς με τον Α. για το Βερχόφεν, τον Κιούμπρικ, τον Μπέλα Ταρ και τον Ταραντίνο. Γλώσσα δεν βάζετε μέσα.
Περνάτε τους 2 άστεγους στην Τσιμισκή και ψάχνοντας μια μπάρα να πιείτε κάτι, αναρωτιέστε τι αισθάνεται ο κόσμος. Αν, λέμε αν, ολόκληρη η πόλη είχε ένα συναίσθημα Σάββατο βράδυ ποιο θα ήταν; Δύσκολο θέμα, δύσκολη απάντηση.
Να το κάνω πιο εύκολο λοιπόν. Ποιο τραγούδι θα μπορούσε να εκφράσει αυτό το συναίσθημα;
Από την μια η ανεμελιά και η χαρά του Σαββατόβραδου και από την άλλη το σκοτάδι της ματαιότητας και της θλίψης επιστρέφοντας με τα πόδια το σπίτι.
Τα έχετε σχεδόν όλα. Είστε δικτυωμένοι συνεχώς, μπορείτε να πείτε- και να κάνετε- τα πάντα με όλους. Κι όμως το κενό μέσα σας μεγαλώνει. Δηλαδή τα έχετε όλα και τίποτα δεν έχετε στο τέλος.
Μπαίνεις στο ασανσέρ να ανεβείς σπίτι και κοιτάς στον καθρέφτη. Βλέπεις επιτέλους τον μεσήλικα που είχες χάσει καιρό τώρα. Κουρασμένο και λίγο ζαλισμένο από το αλκοόλ. Ρωτάς πάλι τον εαυτό σου:
– Ποιο είναι το τραγούδι τελικά; Αυτό που θα εκφράσει το νέο συναίσθημα;
Και σου έρχεται αυτό και στις δύο εκδοχές. Τα λόγια είναι ίδια, όπως οι αλήθειες μας. Ίδιες και απαράλλαχτες, εκεί να περιμένουν την πληρωμή τους.
Το νέο συναίσθημα είναι και τα δυο μαζί, συνέχεια όμως. Να μην μπορείς ούτε να χαρείς μόνο, ούτε να λυπηθείς μόνο.
“So when you’re near me, darling can’t you hear me
S. O. S”