Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου άνοιξε την αυλαία του με τις “Ιστορίες Γάμου” του Νόα Μπόμπακ στο κατάμεστο Ολύμπιον. Μία παραγωγή της πλατφόρμας Netflix, που συγκαταλέγεται από τους ειδικούς στα φαβορί για τα Χρυσά Αγαλματίδια καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Ένα ευαίσθητο πορτραίτο τριών ανθρώπων που ακροβατούν ανάμεσα στα συναισθήματα, την αληθινή αγάπη και από την άλλη στις επιταγές της σύγχρονης εποχής που θέλει μονάχα νικητές κι ηττημένους. Χαμένος είναι όμως πραγματικά, μονάχα αυτός που δεν προσπάθησε αρκετά.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Από τους “Δεσμούς διαζυγίου” του 2005 σε μία διεξοδική διερεύνηση των αιτιών αφενός και των συνεπειών αφετέρου στις ζωές των ίδιων των πρωταγωνιστών και φυσικά τον αντίκτυπο που δημιουργείται στον νεαρό υιό τους με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό το “Ένας Χωρισμός” (2011) του Ασγάρ Φαραντί, που παρακολούθησα εκ νέου πρόσφατα. Τα κατάλοιπα μίας προβληματικής σχέσης. Βεβαίως εδώ αφήνουμε τον εσωτερικό χώρο και το αίσθημα του εγκλωβισμού και ταξιδεύουμε νοερά μεταξύ Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες.
Ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης και μία φιλόδοξη, ανερχόμενη ηθοποιός. Ένα εκρηκτικό κράμα. Ζευγάρι στην καθημερινότητα και στην εργασία. Από την εστία στη σκηνή. Ο Τσάρλι κι η Νικόλ ερωτεύτηκαν σε δευτερόλεπτα. Κανείς δε θα περίμενε μία τέτοια κατάληξη κι ο χωρισμός να πάρει διαστάσεις σύγκρουσης. Σε αυτό φυσικά έβαλαν το χέρι τους, το φυτίλι αν θέλετε δύο άνθρωποι που μόνο να κερδίσουν είχαν από αυτή τη διαδικασία. Το αποτέλεσμα ένας επώδυνος συμβιβασμός, που οι ίδιοι κατάφεραν μέσα στον χρόνο να υπερκεράσουν για το καλό μίας νέας ψυχής.
Ο Άνταμ Ντράιβερ αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της πλοκής στην τέταρτή του συνεργασία με τον σκηνοθέτη. Μεταφέρει τον λυρισμό της ποίησης από το Paterson του Τζιμ Τζάρμους. Ως στωικός πατέρας και ταυτόχρονα λάτρης της Τέχνης, πιο συγκεκριμένα του Θεάτρου είναι αποφασισμένος να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Με αξιοζήλευτη αυταπάρνηση καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μείνει ενωμένος με τον Χένρι. Από την άλλη η Σκάρλετ Γιόχανσον, ως Νικόλ, βγάζει έναν σκληρό γυναικείο εγωισμό. Το ρεύμα της εποχής την κλέβει από το σανίδι και την παραδίδει στην τηλεόραση. Το υπαρξιακό της κενό πυροδοτεί αλυσιδωτές εξελίξεις και τραυματίζει τη σχέση της, σημαδεύοντάς την ανεξίτηλα.
“Ο Τσάρλι είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός”. Πράγματι. Έχει τόσο μεγάλη υπομονή κι επιμονή. Παραμένει άνθρωπος και την μοναδική στιγμή που θα ξεσπάσει λυγίζει σαν μικρό παιδί. Διαλύεται ψυχικά. Βρίσκεται συγχρόνως τόσο κοντά, μα τόσο μακριά απ’ όσα αγαπάει. Η ταινία, διάρκειας 125΄πάει να κάνει κοιλιά. Κάπου εκεί έρχεται μαεστρικά η επίκληση στο συναίσθημα να ανανεώσει το ενδιαφέρον του θεατή και τον θέτει εκ νέου σε εγρήγορση, μέχρι όλοι μαζί να ολοκληρώσουμε την περιπετειώδη διαδρομή και να φτάσουμε στο συγκινητικό φινάλε του με το σχήμα του κύκλου.
Την ώρα που η γραφειοκρατία θέτει συνεχώς εμπόδια κι αυτοί που φαινομενικά προασπίζουν την ισότητα αναζητούν προσωπικές μικρές- μικρές νίκες (“το σύστημα ανταμείβει την κακή συμπεριφορά”), κάποιοι μπορούν ακόμα να επικοινωνούν άμεσα. Να ξεσπούν, να τολμούν να εξαγνίσουν τις αμαρτίες του παρελθόντος κι αργότερα να αγκαλιαστούν, καθώς η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Η δικαίωση του ανιδιοτελούς αγώνα από την μία πλευρά και το δικαίωμα στην “ελευθερία” και μία νέα ζωή από την άλλη με ένα πέπλο γλυκιάς μουσικής να συνοδεύει το ταξίδι μας …