Το 1972 προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου το «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι». Ο Μάρλον Μπράντο και η Μαρία Σνάιντερ έδιναν σάρκα και οστά στην αυτοψυχανάλυση του Μπερνάντο Μπερτολούτσι. Ενόσω οι πίνακες του Μπέικον λυώνανε σαν παγωτό στην κάψα της σάρκας, οι ψίθυροι και τα ερωτικά ουρλιαχτά, οι στεναγμοί και οι κραυγές των πρωταγωνιστών ήταν στο κάδρο, από πίσω, ο θάνατος, τους κοιτούσε και του τρέχανε τα σάλια. Ο σκηνοθέτης φίλμαρε τρεις νύχτες του παραλογισμένου από πόθο ζευγαριού αλλά στην ουσία διασκέδαζε την σάρκα και την θρηνούσε την φθαρτότητά της.
Τον Σεπτέμβριο και λίγο πριν τα εγκαίνια της ΔΕΘ, για τρεις μέρες, στο Παρίσι, η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα θα επιδοθούν σε αξιολόγηση των ικανοτήτων της ελληνικής οικονομίας και των αντοχών της κοινωνίας. Όπως στην ταινία ο Μπράντο θρηνεί την νεκρή του γυναίκα, έτσι και οι υπουργοί, όχι βέβαια σαν Μπράντο, αλλά ούτε καν σαν μπαλέτο στο Μουλέν Ρουζ, θα δακρύζουν για την ελληνική οικονομία ενώ οι τροικανοί θα επιδεικνύουν χαμογελώντας αυτάρεσκα τα όργανα βασανισμού της κοινωνίας: πολλαπλασιαστές και δείκτες, το χαλύβδινο μαρκούτσι του χρέους και μια νέα εκδοχή προτεσταντικού μνημονίου. Τα προανήγγειλε η έκθεση του γραφείου προυπολογισμού της Βουλής. Το κενό είναι 14,9 δις. Και με χρέος όπως ανακοίνωσε η Στατιστική Υπηρεσία 314,4 δις, δηλαδή το 173,4% του ΑΕΠ. Τέτοιο κατόρθωμα μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίων, υποσχέσεων ότι θα βγούμε στις αγορές, ότι θα πατάξουμε ελλείμματα και κακοδαιμονίες, δεν έχει προηγούμενο.
Οι πρόθυμοι έσπευσαν ασμένως να εξηγήσουν ότι η συνάντηση στο Παρίσι δεν είναι κάτι το κακό, μην πάει ο νους σας σε Τσοχατζόπουλους για παράδειγμα. Είναι γιατί θέλουν να βρεθούν υπουργοί και τροικάνοι χωρίς περισπάσεις να …χαρούν τον έρωτά τους. Δεν είναι αστείο, οι ίδιοι διακινούν ότι στο Παρίσι « οι διαπραγματεύσεις θα μπορούν να διεξαχθούν, χωρίς να παγώνει ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός σε κάθε έλευση της τρόικας, πράγμα που συνέβαινε μέχρι σήμερα». Και επιπλέον δεν θα έχουν το άγχος του Μπράντο και της Σνάιντερ ότι τους κινηματογραφεί ολόκληρο συνεργείο. Μην γελάτε και πάλι. Έτις ακριβώς ακριβώς το είπαν τα σημειώματα που διένειμαν «στα θετικά μίας τέτοιας κίνησης συνυπολογίζεται ότι δεν θα γίνονται, οι συναντήσεις με την τρόικα περιοδεύων θίασος προς τέρψιν των ΜΜΕ και θα μπορέσουν να αφιερωθούν στην ουσία της διαπραγμάτευσης, απαλλαγμένοι από επικοινωνιακά τρικ και τακτικισμούς για χάρη του Τύπου». Τους ενοχλούσαν οι κάμερες του Μέγκα, η Πετρούλα του Σταρ, και η πανταχού παρούσα κυρία Λουκά και δεν μπορούσαν να αποδώσουν. Αποπροσανατολιζόταν και μπέρδευαν τους πολλαπλασιαστές. Δεν μπορούσαν να ασυγκεντρωθούν οι άνθρωποι. Ενώ στο Παρίσι; Η απόλυτη συγκίνηση. Λεωφόροι, βουλεβάρτα, σιωπηλές σοφίτες στις κεραμιδοσκεπές, κρουασάν βουτύρου, πους καφέ, χαριτωμένα τσακίσματα τακουνιών στα πετρόστρωτα της Μονμάρτης, η γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, χύμα μποζολέ και κοκ μεσιέ στα μπιστρό, ανεμελιά, κοσμοπολιτισμός.
Θα είναι όντως το τελευταίο τους τανγκό ετούτο στο Παρίσι. Ότι κι αν συμφωνήσουν, θα επιβεβαιώσουν απλώς όσα πλήρως αποτυχημένα έχουν επιννοήσει και εφαρμόσει μέχρι σήμερα. Ίσως με κάποια λεκτική παραλλαγή ή με μια νέα επιθετική προσαύξηση στον όρο «αδίστακτος». Είναι στη φύση ετούτων των παρτενέρ. Παράγουν μόνο θερμότητα και καθόλου φως. Οι θεατές δεν μπορούν πλέον να περιμένουν άλλο και θα πατήσουν τον διακόπτη.