Το σύστημα αναζητεί εναλλακτικές λύσεις κι ο καθ. Διαμαντόπουλος προτείνει μια συνταγματική εκτροπή

Θανάσης Διαμαντόπουλος

Προεδρικό σύστημα στην Ελλάδα; Στοχασμοί για μια εναλλακτική θεσμική αρχιτεκτονική

Εκδ. Παπαζήση, 94 σ., 6,39 ευρώ

Η κρίση είναι το πρώτο θέμα στα άρθρα, τις εκπομπές, τα μπλογκς, τα καφενεία… Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία, λοιπόν. Ανάμεσα στ’ άλλα μόλις κυκλοφόρησε ένα μικρό -σε σχήμα κι αριθμό σελίδων- βιβλίο που προτείνει μια βαθιά συνταγματική αλλαγή. Καθώς τα νούμερα δεν βγαίνουν, όσον αφορά τον σχηματισμό μονοκομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας -ούτε με την αύξηση του μπόνους στο πρώτο κόμμα σε 50 έδρες, ούτε και με την πιθανή αύξηση του συνολικού ποσοστού των κομμάτων που δεν θα μπουν στη βουλή (σ. 24)- ο καθ. πολιτικής επιστήμης στο Πάντειο, προτείνει την υιοθέτηση του προεδρικού συστήματος. Μιας αιρετής “μοναρχίας”, για την ακρίβεια σύμφωνα με τη διατύπωση του ιδίου, η οποία θα δώσει “εχέγγυα ασφάλειας, σταθερότητας και δύναμης της πολιτικής εξουσίας” (σ. 21). Έτσι η εκτελεστική εξουσία προτείνεται να ανήκει ολοκληρωτικά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας -που θα διορίζει και θα παύει υπουργούς και τον πρωθυπουργό, αν υπάρχει τέτοια θέση (σ. 49-50)- ο οποίος μάλιστα καλύτερα είναι να εκλέγεται με τη μία ακόμη και με σχετική πλειοψηφία (σ. 61). Δηλ. αν τώρα ο εκάστοτε Κωστάκης, Γιωργάκης ή Αντωνάκης χρειάζονται τουλάχιστον ένα 35% (και διατήρηση της “δεδηλωμένης” στο κοινοβούλιο) η πρόταση Διαμαντόπουλου είναι να μπορούν “να μας καθίσουν στο σβέρκο” και με 25% ή ακόμη λιγότερο! Παράλληλα, δίπλα στη Βουλή προτείνεται και μια Γερουσία της οποίας ένα μόνο μέρος θα εκλέγεται, ενώ το άλλο θα αποτελούν πρώην (πρόεδροι δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί Εξωτερικών), καθώς και εκπρόσωποι επιστημονικών φορέων (σ. 76-77). Ως προς τον τρόπο μετάβασης υποδεικνύεται ένα “χαρακτηριστικό παράδειγμα: το 1962, χάρη στη σύμπτωση της βούλησης του γαλλικού λαού και του κυβερνήτη του στρατηγού Ντε Γκωλ, πραγματοποιήθηκε η πιο ριζοσπαστική […] αναθεώρηση του Συντάγματος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας με παράκαμψη των προβλεπόμενων για την αναθεώρηση διατάξεων […] Σήμερα, βέβαια, ουδείς πλέον αμφισβητεί το συνταγματικώς έκνομο, αλλά παρά ταύτα, και το πολιτικά αποδεκτό της διαδικασίας που ακολουθήθηκε τότε” (σ. 32). Όλα αυτά προτείνονται τη στιγμή που “με μια λογική που οι ψυχολόγοι θα ονόμαζαν “υπεραναπλήρωση” ή “μετάθεση ευθυνών”, ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας οδηγήθηκε σε μια βίαιη -και ενίοτε βιαιοπραγούσα- στάση κατά των διαχειρισθέντων δημόσια κεφάλαια και γενικότερα κατά των διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας” (σ. 17) κι ενώ ο συγγραφέας αποδίδει στην κρίση “πρωτογενώς και πρωτίστως ηθικές και πολιτιστικές βάσεις” (σ. 91). Ως πολιτικός άνδρας που έχει -κάποια στιγμή- ταχθεί υπέρ της προεδρικής δημοκρατίας αναφέρεται από τον συγγραφέα ο Ευάγγελος Βενιζέλος (σ. 27), ενώ το βιβλιαράκι αυτό έχει τις “ευλογίες” του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη “που μελέτησε τις προτεινόμενες “διατάξεις” και εισκόμισε τη μεγάλη εμπειρία του σε σχέση με τις πολιτικές επιπτώσεις ενδεχόμενης εφαρμογής τους” (σ.13). Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Βαρλαάμ Μουχαμπέτης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Από σήμερα μέχρι την Τρίτη απεργία σε Μακεδονία, Σπορ και Θεσσαλονίκη

Ξεκινούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις