Πόση χαρά μπορεί να φέρει ο ήχος μιας καμπάνας; Για τους περισσότερους το ερώτημα αυτό δεν έχει καμία σημασία εκτός αν ζεις στην Χαλκιδική και συγκεκριμένα στην Ιερισσό. Η καμπάνα της εκκλησίας μετά από πολλά χτυπήματα τρόμου, φόβου και επαγρύπνησης για κάτι κακό που συνέβαινε (συλλήψεις, δακρυγόνα στο χωριό κα.) χθες χτύπησε διαφορετικά, για πρώτη φορά χαρμόσυνα. Χτύπησε με έναν τρόπο έτσι ώστε ο ήχος της να μην μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο ήχο και αυτό γιατί διεμήνυε την επιστροφή των δύο αγωνιστών της Ιερισσού που για έξι μήνες βρίσκονταν προφυλακισμένοι στις φυλακές Διαβατών χωρίς στοιχεία, όπως επανειλημμένα επεσήμαναν οι δικηγόροι. Αυτό συνειδητοποίησε και το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης διατάσσοντας την άμεση αποφυλάκισή τους χωρίς εγγύηση μόνο με περιοριστικούς όρους.
Ο Βασίλης Δημητρακούδας και ο Γιώργος Παγώνης επέστρεψαν χθες λίγο μετά το μεσημέρι στο χωριό τους το οποίο τους υποδέχτηκε με ροδοπέταλα και δάφνες. Δεκάδες κάτοικοι της Ιερισσού, των Νέων Ρόδων, της Ουρανούπολης, της Μ. Παναγιάς, του Γοματίου πλημμύρισαν τους δρόμους της Ιερισσού και στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν στην πλατεία του χωριού προκειμένου να τους δώσουν μία αγκαλιά. Δάκρυα, γέλια, συνθήματα και μόλις βγήκαν από το αμάξι σιωπή. Σιωπή για να ακουστούν ξανά οι φωνές τους . Και μετά πάλι δάκρυα και ενθουσιασμός και το χωριό τρελό από χαρά μετά από δύο χρόνια αγώνα με τις διώξεις εναντίον μελών του κινήματος να αυξάνονται γεωμετρικά και την στοχοποίηση από πλευράς της κυβέρνησης του κινημάτος αυτού ως του υποτιθέμενου «άλλου άκρου» να εντείνεται μέσα από δηλώσεις συμβούλων του πρωθυπουργού στα κανάλια. Η χθεσινή εξέλιξη αποδόμισε για ακόμη μία φορά τη κυβερνητική «θεωρία των δύο άκρων» και έφερε τους κατοίκους της Β.Α Χαλκιδικής ένα βήμα πιο κοντά στην αίσθηση της δικαίωσης. «Μην φοβάστε νικάμε» συνεχίζει εξάλλου να γράφει το σύνθημα σε έναν τοίχο στην πλατεία της Ιερισσού. Παράλληλα η αποφυλάκιση των δύο αγωνιστών έφερε μία απίστευτη αίσθηση ανακούφισης στους συγγενείς των δύο κατοίκων που στερήθηκαν τόσους μήνες τους ανθρώπους τους. Οι κάτοικοι της Ιερισσού μέσα στην χαρά τους δεν ξέχασαν όμως ούτε λεπτό τους άλλους δύο συναγωνιστές τους που βρίσκονται επίσης προφυλακισμένοι στις φυλακές Διαβατών εδώ και τρεις μήνες. «Γιάννη και Δημήτρη είμαστε μαζί σας ας γίνει η φωνή μας η δύναμή σας» ήταν το σύνθημα που ακουγόταν από το πλήθος και ακολουθούσε το «Στην Ιερισσό ήρθαν οι Γαλάτες, είμαστε αγωνιστές και όχι τρομοκράτες».
“Αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τον τόπο μας” δηλώνουν οι δύο αγωνιστές
«Άλλο ταξίδι δεν έχει» είπε η μητέρα του Γιώργου Παγώνη το βράδυ στο εορταστικό τραπέζι αναφερόμενη στα εβδομαδιαία επισκεπτήρια στις φυλακές Διαβατών όπου η συνάντηση με τα δύο παιδιά γινόταν μέσα από ένα τζαμένιο διαχωριστικό.
«Εύχομαι ότι καλύτερο για τα παιδιά που βρίσκονται μέσα. Είναι λίγες οι μέρες που θα καθίσουν, δεν υπάρχει λόγος για να κρατούνται μέσα» είπε ο Β. Δημητρακούδας για τους δύο άλλους συναγωνιστές του όταν τον ρωτήσαμε για το γεγονός της αποφυλάκισής του και πρόσθεσε: «Έξι μήνες στην φυλακή ήταν ένα μαρτύριο. Όταν συνάντησα τα παιδιά μου μόνο κλαίγαμε και αγκαλιαζόμασταν» Σχετικά με τον κίνημα ενάντια στις εξορύξεις χρυσού ο ίδιος δήλωσε «Ο αγώνας θα συνεχιστεί για να σώσουμε τα δάση και το νερό μας. Είμαστε απλοί πολίτες που αγωνιζόμαστε για τον τόπο μας. Είναι άδικο να προφυλακίζονται άνθρωποι χωρίς στοιχεία και για πράγματα που δεν έχουν κάνει».
«Όταν μπαίνεις στην φυλακή, καταλαβαίνεις ότι σου λείπουν τα καθημερινά πράγματα, μια βόλτα με τα παιδιά σου στο πάρκο, ένα σπαστός καφέ στην παραλία με τον άνθρωπο σου, η μυρωδιά από τα ρούχα της δουλειάς. Στην φυλακή ούτε την βροχή δεν μπορούσαμε να χαρούμε» είπε ο Γ. Παγώνης αναφερόμενος και αυτός στον Γιάννη και τον Δημήτρη που βρίσκονται προφυλακισμένοι και για τους οποίους ελπίζει να βγουν γρήγορα. «Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί χωρίς να κινδυνεύει κανείς να χάσει την ελευθερία του» πρόσθεσε.
Τα «Γκαργκάνια» του αγώνα-Μια πρόβα της θεατρικής ομάδας Ιερισσού
Το απόγευμα της Δευτέρας η θεατρική ομάδα της Ιερισσού έκανε όπως κάθε Δευτέρα το τελευταίο διάστημα πρόβα τον «Οδυσσέβαχ». Η ομάδα λέγεται «Γκαργκάνια» (στα ιερισσιώτικα γκαργκάνια σημαίνει «αγκάθια») και δραστηριοποιείται εδώ και 17 χρόνια, έχει ανεβάσει τουλάχιστον δέκα έργα, ενώ η ιστορία της ξεκινάει από το 1932 την χρονιά του μεγάλου σεισμού που είχε ως αποτέλεσμα το παλιό χωριό της Ακάνθου να γκρεμιστεί συθέμελα και περισσότερα από 100 άτομα να σκοτωθούν.
Η χθεσινή πρόβα όμως είχε και αυτή κάτι το διαφορετικό μιας και τα πρόσωπα των είκοσι περίπου «γκαργκανίων» ήταν ξανά χαμογελαστά μετά από πολύ καιρό. «Η σημερινή αποφυλάκιση των δύο συναγωνιστών μας εξέπληξε ευχάριστα, ήταν μια πραγματική ανάσα για το χωριό μας» είπε η Ναούμ Φωτεινή μόλις τελείωσε η πρόβα.
«Εμείς πιστεύουμε πως μέσα από το θέατρο δίνουμε τον δικό μας αγώνα προσφέροντας πρόσβαση στον πολιτισμό σε ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση, να ακούσουν μια χορωδία κτλ.» λέει ο Αστέρης Γκατζόνης και προσθέτει:. «Λόγω της κατάστασης των τελευταίων χρόνων η ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων του χωριού δεν είναι καλή και πολλές φορές και εμείς νοιώσαμε ότι δεν μας βγαίνει να παίξουμε. Σκεφτόμασταν όμως πάντα ότι με αυτόν τον τρόπο κάνουμε την δική μας αντίσταση» Εξάλλου, σύμφωνα με τον ίδιο όλα τα μέλη της ομάδας είναι αγωνιστές, την μία μέρα τρέχουν σε μία διαδήλωση στο βουνό την άλλη δίνουν παράσταση. Να σημειωθεί επίσης ότι η θεατρική ομάδα λειτουργεί χωρίς καμία υποστήριξη από τον Δήμο Αριστοτέλη.
Εδώ και κάτι μήνες τα «Γκαργκάνια» ανεβάζουν τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη μια καθόλου τυχαία επιλογή καθώς, σύμφωνα με τους ίδιους, η υπόθεση είναι συναφής με αυτά που βιώνουν λόγω της προσπάθειας της κυβέρνησης να επιβάλλει την εξόρυξη χρυσού στον τόπο τους. «Ήδη έχουμε προσαρμόσει το κείμενο στα τοπικά συμβαίνοντα με αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων» αναφέρει η Πελαγία Χασάπη συμπληρώνοντας ότι «Προσπαθούν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι αλλά εμείς και μέσα από το θέατρο θεωρούμε ότι κάνουμε μια πολιτική πράξη. Να φανταστείς δύο μέρες πριν την παράσταση τον Ιούλιο προφυλακίστηκαν άλλοι δύο συναγωνιστές μας. Το κλίμα στο χωριό ήταν ιδιαίτερα πένθιμο αλλά εμείς που βρεθήκαμε στην συγκέντρωση συμπαράστασης στους συναγωνιστές μας στα δικαστήρια Πολυγύρου ανεβάσαμε τρεις μέρες μετά και την παράσταση για να εμψυχώσουμε τους συγχωριανούς μας εξηγώντας τους τον λόγο για τον οποίο το κάνουμε»
«Οι προφυλακισμένοι είναι γείτονες, φίλοι και συγγενείς μας. Ο καθένας από μας έχει έναν κύκλο συγγενών που συνδέεται με ακόμη έναν κύκλο φίλων και ούτω κάθε εξής. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι κακό πέφτει ένα σύννεφο λύπης στο χωριό» λέει ο Αστέρης με την Κατερίνα Τριανταφύλλου να συμπληρώνει « Με τις διώξεις και την καταστολή θέλουν να μας εξοντώσουν ψυχολογικά και οικονομικά. Αυτό που θα μας κάνει να ηρεμήσουμε εντελώς είναι να φύγει η εταιρεία όπως ήρθε και να μην έρθει άλλη»
«Μετά από δύο χρόνια καταστολής ο ήχος της καμπάνας χτύπησε σε διαφορετική συχνότητα, συνέπαιρνε στην χαρά όλους και αυτό δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία» διηγείται ο σκηνοθέτης της ομάδας Δημήτρης Καλαϊτζής σχετικά με την χθεσινή μέρα στο χωριό.
«Σε μια τόσο δύσκολη συνθήκη σε ένα χωριό το οποίο χωρίς να έχει κανένα πολιτικό υπόβαθρο και καλείται να αντιμετωπίσει μια τέτοια κρίση λόγω της εταιρείας είναι κατόρθωμα ο καθένας από μας να συνεχίσει να εξασκεί τα ατομικά του ενδιαφέροντα ταυτόχρονα με το περίσσευμα της ενέργειας που προσπαθεί να δώσει για να βοηθήσει τον αγώνα» λέει ακόμη και καταλήγει «Το ότι η Λένα κάνει ζωγραφική, η Στεφανία θέατρο στις συνθήκες αυτές δεν συνιστά απλά μια δραστηριότητα αλλά μια συνεισφορά στον αγώνα, μια αντίσταση στην μιζέρια που προσπαθούν να επιβάλλουν»
Σταυρούλα Πουλημένη