in ,

Προβολή της κωμωδίας του Μελ Μπρουκς, «Οι 12 καρέκλες»

Προβολή της κωμωδίας του Μελ Μπρουκς, «Οι 12 καρέκλες»

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕMΕΣ μεταφέρονται για τη θερινή τους περίοδο στο θερινό σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ (Σαρανταπόρου 4 – Βασ. Γεωργίου, τηλ. 2310828642) για 16 εβδομάδες του καλοκαιριού. Πρώτη τους προβολή στο χώρο στα πλαίσια του αφιερώματός τους Τα πολλά πρόσωπα της κωμωδίας τη Δευτέρα 4 Ιουνίου στις 21:30 η μαύρη κωμωδία του Μελ Μπρουκς Οι 12 καρέκλες (ΗΠΑ, 1970, έγχρωμη, 94’). Παίζουν: Ρον Μούντι, Φρανκ Λανγκέλα, Ντομ Ντε Λουίς, Αντρέας Βουτσινάς, Μελ Μπρουκς.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Ρότζερ Έμπερτ. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Οι χαμένοι θησαυροί στο σινεμά.

Μια ετοιμοθάνατη Ρωσίδα εξομολογείται στο γιο της ότι έχει κρύψει πολύτιμα κοσμήματα μέσα σε μια καρέκλα ανάμεσα σε 12 ίδιες. Επειδή όμως οι καρέκλες έχουν διασκορπιστεί σε όλη τη Ρωσία, ξεκινά μια αναζήτηση από πολλούς ενδιαφερόμενους για να τις εντοπίσουν.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Ο Μελ Μπρουκς έχει ωριμάσει ως σκηνοθέτης από τους Τρελούς παραγωγούς (1968). Οι τρελοί παραγωγοί ήταν μια από τις πιο αστείες ταινίες όλων των εποχών. Αλλά Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες είναι παραπάνω από αστεία. Οδηγεί σε πλήρη άνθηση τη ματιά του Μπρουκς.

Πιστεύει ότι οι άνθρωποι είναι απείρως διεφθαρμένοι, ότι οι μεθυσμένοι ευχαριστιούνται να κλωτσούν ορφανά, ότι η απληστία είναι πιο σημαντική από τη φιλανθρωπία, και ότι, δεδομένης της ευκαιρίας, ο καλύτερος φίλος μετά χαράς θα σε πουλήσει αν γίνεται να βγάλει λεφτά.

Αλλά ο Μπρουκς δεν ικανοποιείται με τον απλό κυνισμό ή την εχθρότητα. Αυτή τη φορά πηγαίνει πέρα από την κωμωδία, και με όλο του το πάθος. Και παρόλο που Οι τρελοί παραγωγοί ήταν όντως θαυμάσιοι, Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες είναι μια πιο συνειδητοποιημένη δουλειά επειδή χρησιμοποιεί την κωμωδία όχι απλά για γέλιο, αλλά ως εργαλείο εξέτασης της ανθρώπινης κατάστασης.

Η ιστορία του Μπρουκς βασίζεται στην κλασική ρωσική όπου μια μητέρα στο νεκροκρέβατό της εξομολογείται ότι έχει κρύψει την οικογενειακή περιουσία σε μια καρέκλα ανάμεσα σε 12 ίδιες. Η σκέψη ήταν να κρύψει τα κοσμήματα από την πρόσφατη νικηφόρα επανάσταση. Οι καρέκλες, όμως, έχουν σκορπιστεί. Οπότε, ο άπληστος γιος (Ρον Μούντι) ξεκινάει από το νεκροκρέβατό του μια καταδίωξη σε όλη τη Ρωσία, ψάχνοντας την καρέκλα. Τον συντροφεύει ένας νεαρός ευγενής (Φρανκ Λανγκέλα), που το αριστοκρατικό του περιβάλλον τον ανέθρεψε μόνο για να καβαλάει άλογα και να δείχνει ωραίος. Και ανταγωνίζονται έναν φιλάργυρο παπά, που κι αυτός ξεκινάει από το νεκροκρέβατο της ενορίτισσας γεμάτος απληστία για τα κοσμήματα.

Το μυστήριο με τις 12 καρέκλες είναι το είδος της ταινίας που βελτιώνεται μέσω της αντανάκλασης. Πηγαίνεις να τη δεις περιμένοντας να γελάσεις πολύ, επειδή έχεις δει τους Τρελούς παραγωγούς. Και όντως γελάς πολύ, ίσως επειδή χάνεις το νόημα αυτής της ταινίας του Μπρουκς. Δεν προορίζεται μόνο για γέλια. Έχει κάτι να πει για την τιμή ανάμεσα στους κλέφτες, και με το τέλος της ταινίας αισθανόμαστε έναν δεσμό ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, που είναι εκπληκτικά ανθρώπινος.

Το να φτάσεις στην ανθρωπιά μέσω του απόλυτου κυνισμού είναι κάτι πολύ δύσκολο σε έργο φαντασίας, παρόλο που στη ζωή συμβαίνει συνέχεια. Ο Σάμιουελ Μπέκετ το καταφέρνει και, κατά κάποιο τρόπο, το καταφέρνει και ο Μπρουκς.»                                                           

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΙΣ 12 ΚΑΡΕΚΛΕΣ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μη χάσετε το Μυστήριο με τις 12 καρέκλες είναι:

  1. Για την προσωπική σκηνοθετική ματιά του Μελ Μπρουκς πάνω σε ένα κλασικό υλικό.
  2. Για το σενάριο που έχει γραφεί από τον ίδιο τον Μπρουκς και τονίζει τα «μαύρα» στοιχεία του μυθιστορήματος.
  3. Γιατί βασίζεται σε ένα κλασικό έργο που έχει μεταφερθεί πάρα πολλές φορές στον κινηματογράφο, ακόμα και στον ελληνικό, με το Αγάπησα μια πολυθρόνα (1971) του Ντίνου Δημόπουλου.
  4. Για όλους τους ρόλους των πρωταγωνιστών που εκπροσωπούν και μια διαφορετική ηθική υπόσταση.
  5. Για την εκκεντρικότητα των ερμηνειών, που εναρμονίζονται έτσι με την ίδια την εκκεντρικότητα του θέματος.
  6. Γιατί είναι μια κωμωδία με στοιχεία νουάρ.
  7. Για την έγχρωμη φωτογραφία του Ντόρντε Νικόλιτς, που τονίζει περισσότερο τα σκούρα χρώματα.
  8. Για τα ντεκόρ που δεν αποπνέουν γραφικότητα.
  9. Γιατί κατορθώνει και δημιουργεί μια πετυχημένη εναλλαγή συναισθημάτων.
  10. Γιατί αποτελεί ένα σημείο καμπής στη φιλοσοφία του ίδιου του Μπρουκς.

Υ.Γ. Τη Δευτέρα 11 Ιουνίου στις 21:30 η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ προβάλλουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος την κωμωδία του Γουόρεν Μπίτι Ας περιμένει ο παράδεισος (1978).

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μαρτσέλο Φόντε: Απ’ την παράγκα των ξωτικών, στην  πρώτη γραμμή των Καννών

Καθαρή έξοδος στα μαρμαρένια αλώνια. Του Χρήστου Λάσκου