Τα σενάρια τρόμου για «την επόμενη ημέρα» έχουν γίνει το ανέκδοτο αυτών των εκλογών: αν δεν ψηφίσουμε Σαμαρά ή κάτι τέτοιο, θα γυρίσουμε τριάντα χρόνια πίσω, θα κάνουμε τα μαλλιά μας περμανάντ, θα ξαναβάλουμε βάτες στα πουκάμισα, θα συγκρουστεί ο γαλαξίας μας με την Ανδρομέδα και θα τελειώσουνε τα νου-νου από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ακόμα και η αριστερά αναγκάζεται κάπως να προσαρμοστεί, με το ΚΚΕ να μοιράζει αδιάβροχα για τις επερχόμενες θύελλες και το ΣΥΡΙΖΑ να αντιστρέφει τα παραπάνω επιχειρήματα, ταυτίζοντας με τη σειρά του το Μνημόνιο με την έξοδο από το ευρώ και –άρα- την καταστροφή.
Υπάρχει όμως ένα απείρως πιο τρομακτικό σενάριο για την 18η Ιουνίου του 2012: φανταστείτε ότι, με το φόβο μην μας πάρουν οι κομμουνιστές το γουρούνι, πάμε όλοι και ψηφίζουμε ένα από τα υπεύθυνα κόμματα του «πατριωτικού, ευρωπαϊκού μετώπου». Και φανταστείτε ότι στη συνέχεια όλα τα πράγματα ακολουθούν τον καλύτερο από τους «εφικτούς» δρόμους: η τρόικα μας λυπάται και αναβάλλει για δύο χρόνια τα επόμενα μέτρα· αφήνει μάλιστα το Σαμαρά να αυξήσει σταδιακά και 5 ευρώ τις χαμηλότερες συντάξεις, με αντάλλαγμα την άμεση ιδιωτικοποίηση ακόμα και του ατμοσφαιρικού οξυγόνου· μας δίνει και η Ε.Ε., χάρη στον καλό σύντροφο Ολάντ, και ένα σκασμό (δανεικά) δις για «αναπτυξιακά έργα», τα οποία κατευθύνονται σε fast track επενδύσεις τύπου Κερατέας ή Χαλκιδικής, χωρίς πολλά σου μου του.
Και ας υποθέσουμε τώρα, καλλιτεχνική αδεία, ότι λίγο η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, λίγο η μείωση του βασικού, λίγο η κατάργηση όλων των περιβαλλοντικών και εργατικών ρυθμίσεων, λίγο τα αναπτυξιακά ομόλογα, λίγο οι χαριστικές ιδιωτικοποιήσεις, παρουσιάζονται πράγματι δυνατότητες για κερδοφόρες επενδύσεις· έτσι κι αλλιώς, ο πήχης είναι τόσο χαμηλά και η ανεργία ήδη τόσο μεγάλη, που θέλει πολύ προσπάθεια για να εξασφαλίσει κανείς έκτο συνεχή χρόνο κάμψης και αύξησης της ανεργίας. Ας υποθέσουμε λοιπόν –όχι ότι είναι βέβαια και το πιο πιθανό ενδεχόμενο– ότι η κυβέρνηση της ενωμένης δεξιάς, με τη βοήθεια της Ε.Ε., καταφέρνει έτσι να «συγκρατήσει» την ανεργία στο 20%, να οδηγήσει σε μία οριακή ανάπτυξη και να σταθεροποιήσει κάπως την κατάσταση.
Και τότε ξεκινά ο πραγματικός εφιάλτης. Οι μισθοί όλων των εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μπορεί να μη φτάσουν αυτούς της Κίνας, αλλά θα εξασφαλίζουν σίγουρα μία φτώχεια χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Οι άνεργες, οι άστεγοι, οι μετανάστες, όλες οι λεγόμενες «ευπαθείς» ομάδες, θα κινούνται για δεκαετίες στα όρια της επιβίωσης. Η προστασία του περιβάλλοντος θα είναι μία ακριβή πολυτέλεια. Η «πολιτική σταθερότητα» της χώρας θα αποκατασταθεί, με την κυριαρχία για πολλά χρόνια μίας ανανεωμένης δεξιάς ή ενός αποκαταστημένου δικομματισμού. Και όλοι εμείς, θα εξασφαλίσουμε μερικές δεκαετίες ακόμα μίας ήσυχης, ήπιας και αναπόδραστης μιζέριας, μέχρι την επόμενη κρίση που θα κινήσει τον ίδιο κύκλο από την αρχή…
Το σενάριο αυτό αντιστοιχεί λίγο – πολύ στις καλύτερες των προσδοκιών που εκφράζει το πρόγραμμα της ΝΔ. (Ίσως υπάρχει μάλιστα και μία αριστερή εκδοχή του παραπάνω σεναρίου – με κάποιες παροχές, λίγη ανάπτυξη και πολύ προσαρμογή –τύπου ’80, αλλά αυτό είναι τόσο φρικαλέο, που προς το παρόν ας μην το αφήσουμε να περάσει καν από το μυαλό μας). Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν «βγαίνει», αλλά ας ευχόμαστε να μην μάθουμε ποτέ· μπορεί να εξασφαλίζει μισό πιάτο φαί, αλλά σίγουρα δεν εξασφαλίζει την ευτυχία, την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, το όνειρο ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν, ένα κάποιο νόημα στη ζωή.
Κάποιοι λένε ότι οι άνθρωποι προτιμούν την ασφάλεια του μισού πιάτου, από την ελπίδα ολόκληρου του μαγειρείου· για αυτό, λένε, έπρεπε να βαθύνει τόσο η κρίση μέχρι να ξεσηκωθούν. Μέσα όμως στη –δικαιολογημένη- απαισιοδοξία τους ξεχνάνε ότι στην πραγματικότητα η κρίση (δηλαδή η αδυναμία εξασφάλισης ενός «κανονικού» κέρδους) έφτασε εκεί που έφτασε ακριβώς εξαιτίας των κοινωνικών αντιστάσεων: αν τα αφεντικά παίζανε μόνα τους και οργάνωναν τα πράγματα όπως θέλανε, ούτε «ακυβερνησία» θα είχαμε, ούτε «κινδύνους για την ευρωζώνη», ούτε καν κρίση και ύφεση. Θα είχαμε απλά, φτώχεια. Τα κινήματα είναι αυτά που ρίξανε τις κυβερνήσεις, εμποδίσανε τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και τις ιδιωτικοποιήσεις, καταδικάσανε τα εισπρακτικά μέτρα σε αναποτελεσματικότητα, εξασφάλισαν την αποτυχία των διαδοχικών μνημονίων, οδήγησαν τελικά τη «χώρα», δηλαδή την άρχουσα τάξη της, σε αυτό το υπέροχο «χείλος του γκρεμού» με την τόσο καταπληκτική θέα. Τα κινήματα θα αποφασίσουν τελικά, αν την 17η, και ακόμα περισσότερο την 18η του Ιούνη, θα την σμπρώξουν λίγο ακόμα ή θα επιτρέψουν την επιστροφή στη βαρετή και μίζερη κανονικότητα.