Το πλήθος του, επίσημου στατιστικά, ενός εκατομμυρίου τριακοσίων χιλιάδων ανέργων, που στην πραγματικότητα πρέπει να προσεγγίζει το ενάμιση εκατομμύριο, αποτελεί το ολόγραμμα της καταστροφής που έχουν προκαλέσει σε αυτόν τον τόπο οι κακές κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων ετών, που με τις πολιτικές που ακολούθησαν στόχευσαν και πέτυχαν να μετατρέψουν μία δημοσιονομική κρίση χρέους σε ένα κραχ για τον κόσμο της εργασίας. Στη σκιά αυτού του ολογράμματος βρίσκονται οκτακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι που είναι, τουλάχιστον, για τρεις μήνες απλήρωτοι και άλλες πεντακόσιες χιλιάδες που αμείβονται με μισθούς κάτω από τον κατώτερο/ μνημονιακό των 581 ευρώ μικτά. Αλλά ας μείνουμε στους ανέργους.
Μία καλή/αριστερή κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει αυτή την καταστροφή θα πρέπει, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, και σε αυτή την ιστορία ο χρόνος είναι σχετικός, να αλλάξει το περίγραμμα αυτού του ολογράμματος μέσα σε συνθήκες δύσκολες, όπου η καπιταλιστική κρίση θα βρίσκεται στα πάνε-έλα της και αυτό σημαίνει πως καμία πρόβλεψη για την αύξηση του ΑΕΠ – που, ας πούμε, αντικειμενικά δημιουργεί μία σχέση με τη μείωση της ανεργίας – δεν είναι δεμένη από κάπου συγκεκριμένα. Αλλά ας υποθέσουμε ότι μία καλή/αριστερή κυβέρνηση στεριώνει σε αυτόν τον τόπο για μία τετραετία και ότι αυτή η τετραετία, για κάποιους λόγους, θα είναι μία εποχή αύξησης του ΑΕΠ, ουσιαστικά ανάκτησης ενός μέρος του ΑΕΠ που χάθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Με βάση αυτήν την υπόθεση θα υπάρξει ανάσχεση της ανεργίας και θα δημιουργηθούν περίπου 75.000 θέσεις εργασίας ανά έτος, στη σούμα 300.000 στον ορίζοντα της τετραετίας, από τις οποίες περίπου 15.000 θα προκύψουν μέσα από την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Φτάνουν; Προφανώς και όχι γιατί το πλήθος των ανέργων – και μιλάμε για το 2019 ίσως και το 2020 – θα προσεγγίζει το ένα εκατομμύριο, άρα η καταστροφή θα παραμένει.
Αυτό σημαίνει πως μία καλή/αριστερή διακυβέρνηση θα πρέπει να επαναφέρει, σε ας πούμε, φυσιολογικά επίπεδα για μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις ροές της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα, που σημαίνει πως είναι απόλυτα αναγκαία, σε ορίζοντα τετραετίας, η πρόσληψη 100.000 με 120.000 εργαζομένων στην κεντρική κυβέρνηση, στη δημόσια διοίκηση, στις υπηρεσίες και τους οργανισμούς του δημοσίου και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Σε ότι αφορά τον τρίτο τομέα, την κοινωνική οικονομία, αλληλέγγυα ή μη αλληλέγγυα, οι δυνατότητες, πάντα σε ορίζοντα τετραετίας, είναι πολύ μεγάλες, μιλάμε δηλαδή για τουλάχιστον 150.000 θέσεις εργασίας σε κάθε είδους και φάσης συνεταιρισμούς, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή η υπόθεση δεν έχει να κάνει μόνο με μία ευνοϊκή νομοθεσία, αλλά και με μία κοινωνική κουλτούρα που δεν μπορεί να την γεννήσει μόνο η ανάγκη χωρίς να υπάρχει η θέληση για την απόσπαση πραγμάτων τόσο από το στερέωμα της ιδιωτικής/κερδοσκοπικής οικονομίας, όσο όμως, λιγότερο και επιλεκτικά, και από αυτό το δημόσιου τομέα.
Αν και μιλάμε για ένα… θαύμα, για μία μείωση του πλήθους των ανέργων που θα ξεπερνά το μισό εκατομμύριο, πάλι δεν φτάνει, καθώς η ανεργία θα παραμείνει, πάντα με ορίζοντα τετραετίας, σε επίπεδα προ κρίσης. Και αυτό σημαίνει πως μία καλή/αριστερή διακυβέρνηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ τα εργαλεία που θα έχει στη διάθεση της, για να δώσει, ένα κάποιο, εισόδημα και μία κάποια, έστω προσωρινή, απασχόληση (και γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη) σε τουλάχιστον άλλους 200.000 ανέργους. Στα γράφω όλα αυτά, και σε κουράζω, γιατί μαθαίνω ότι στο ΣΥΡΙΖΑ τρώγονται για τις προτάσεις που θα παρουσιάσει ο Τσίπρας στη ΔΕΘ για τη μείωση της ανεργίας.
Ο alterthess ιανός