Πάντα ο ιρανικός κινηματογράφος κρύβει όμορφες εκπλήξεις. Δε χρειάζεται να πάμε στον περσινό, Εμποράκο του Ασγάρ Φαραντί, που κέρδισε το OSCAR ξενόγλωσσης ταινίας, ούτε στο Τaxi του Παναχί, που είδαμε παρέα με τον σκηνοθέτη στο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης. Αυτή τη φορά επιλέξαμε το ” Ούτε όνομα, ούτε υπογραφή ” του Βαίντ Τζαλιλβάντ, σε ένα ταξίδι προς την εξάγνιση των αμαρτιών.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ένα απρόσμενο συμβάν, είναι ικανό να κλονίσει τη ζωή ευυπόληπτου ιατροδικαστή. Στο άκουσμα του ονόματος ενός νεκρού παιδιού αναστατώνεται. Τι έχει προηγηθεί; Ένα τροχαίο ατύχημα είναι ικανό να κλονίσει τις ζωές των εμπλεκομένων. Οι συνειδήσεις δε αφήνουν κανέναν ήσυχο. Κανείς δεν μπορεί πια να κοιμηθεί, όπως πρώτα.Ο φόβος κι η δειλία κρατούν το στόματα κλειστά, μέχρι το σημείο, που για κάποιον ξεπερνούν τα όρια της ηθικής του. Εκεί αρχίζει η αντίστροφή μέτρηση για τη λύτρωση της ψυχής του.
Παράλληλα σκιαγραφείται η εικόνα της κοινωνίας. Η φτώχεια κυριαρχεί. Κι όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός μας, ” ό, που φτωχός κι η μοίρα του “. Προβλήματα, μιζέρια, βάσανα και στο βάθος καταστροφή. Και το κράτος μια διαρκής τροχοπέδη. Ένα δράμα από διαφορετικές οπτικές, με ενδελεχή ακτινογράφηση των χαρακτήρων. ” Είστε εσείς άνθρωποι; “, ” Είσαι άντρας εσύ; ” ….
Όταν πλέον ο ίδιος γνωρίζει την αλήθεια, αποφασίζει να ρισκάρει την καριέρα και την ανέλιξή του, προκειμένου να σώσει μία ανθρώπινη ζωή, ενός απόκληρου. Έχει άραγε λυτρωθεί; Νιώθει ακόμα τύψεις; Η τελευταία κουβέντα ανήκει στον θεατή, ώστε να αποκρυπτογραφήσει το μυστήριο και να κρίνει ως” δικαστής “.
Απεικόνιση της σκληρής πραγματικότητας, παρ’ ότι μιλάμε για ταινία μυθοπλασίας, ακόμα κι αν ο ίδιος ο σκηνοθέτης δε θέλησε να κάνει κάποιας μορφής σύνδεση ανοιχτά. Μία ελεγεία για τους ανθρώπους που ονειρευόμασταν να γίνουμε κι όμως θάψαμε μέσα μας. Αναγκαία για την εποχή και κατά βάθος διαχρονική για την διαρκή πάλη ανάμεσα στο εφήμερο και το ηθικά σωστό.