Πριν από μερικές μόλις ημέρες ο Φώτης Κουβέλης σε προεκλογική εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ –αν δεν κάνω λάθος στη Λάρισα- δήλωνε περιγράφοντας το όραμα της Κυβερνώσας Αριστεράς, ότι μπορεί η ΔΗΜΑΡ να μετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας «αρκεί να υπηρετεί την αλλαγή των πολιτικών και όχι ευκαιριακές συμπράξεις για τη νομή της εξουσίας ή τη συνέχιση με άλλο τρόπο των ίδιων πολιτικών».
Παράλληλα έθετε ένα τρίπτυχο κόκκινων γραμμών που περιλάμβανε «σύμπτωση σε προοδευτικό πρόγραμμα, φερέγγυες πολιτικές και αξιόπιστα πρόσωπα για την εφαρμογή του». Και πρόσθετε ο πρόεδρος Φώτης, με απόλυτο τρόπο στη συνέχεια ότι «δεσμευόμαστε για απαγκίστρωση από τις επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες ρυθμίσεις του μνημονίου, με αναθεώρηση του».
Τελικά η Δημοκρατική Αριστερά μπήκε στη διαπραγμάτευση με τους κυβερνητικούς εταίρους, δίχως να θέσει κόκκινες γραμμές, αποδεχόμενη πλήρως την υπουργοποίηση προσώπων αμφιβόλου αξιοπιστίας ή με δεδομένο ρόλο –όπως ο εφοπλιστής κ.Βερνίκος στο Ναυτιλίας- ενώ η συζήτηση για απαγκίστρωση από το μνημόνιο δεν μπήκε ποτέ στην κουβέντα. Ακόμη και το μεταναστευτικό όταν τέθηκε ως θέμα, τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ απλώς κατέγραψαν τη διαφωνία τους επί του θέματος με τους Μειμαράκη και Λαζαρίδη.
Στο κείμενο-οδηγό της νέας κυβέρνησης επίσης η ΔΗΜΑΡ με βάση το προεκλογικό της πρόγραμμα δεν πρόσθεσε όπως φαίνεται ούτε λέξη. Πέρα από τις αστειότητες για την καταστροφική επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής –είχε ήδη συμφωνηθεί με τους εταίρους- και το άνευ σημασίας δεδομένων των συνθηκών πάγωμα της μετενέργειας η ΔΗΜΑΡ συμφώνησε και συνυπόγραψε βαθειά συντηρητικά και μνημονιακά μέτρα.
Η ΔΗΜΑΡ λοιπόν είναι πλέον υπέρ των άμεσων αποκρατικοποιήσεων, της χορήγησης νέου πακέτου βοήθειας στις τράπεζες, της κατάργησης – συγχώνευσης δημοσίων οργανισμών και φορέων, της μείωσης του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων στο 15%, της δημιουργίας κέντρων κράτησης και των μαζικών απελάσεων μεταναστών.
Είτε λοιπόν έχουμε να κάνουμε με τους μεγαλύτερους απατεώνες της μεταπολεμικής Ελλάδας, που μας δούλεψαν για τα καλά, παρέσυραν κόσμο να τους ψηφίσει και είχαν συμφωνήσει σε όλα πριν τις εκλογές της 17ης Ιούνη με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είτε έχουμε να κάνουμε με την πλέον ταχεία ιδεολογική μετάλλαξη κόμματος, που έχει ζήσει η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Η Δημοκρατική Αριστερά κατάφερε δηλαδή από ένα κόμμα στα όρια της ανανεωτικής Αριστεράς, να περάσει στο μπλοκ του νεοφιλελευθερισμού, υπερπηδώντας την ασθμαίνουσα σοσιαλδημοκρατία που πνέει τα λοίσθια, έτσι κι αλλιώς.
Η μετάλλαξη της ΔΗΜΑΡ ξεκίνησε ακριβώς στις προεκλογικές ομιλίες των στελεχών της μετά την 6η Μάη. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έθετε το ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς, ο Φώτης Κουβέλης είχε ήδη αποφασίσει με ποιους θα πάει. Δεν μίλησε για αριστερή κυβέρνηση, αλλά για κυβερνώσα αριστερά. Ποιο το νόημα να θέσει κόκκινες γραμμές όμως για απαγκίστρωση από το μνημόνιο, προοδευτικό πρόγραμμα και προστασία των εργαζομένων στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ.Κουβέλης γνώριζε και απευθυνόταν εξ’αρχής επομένως στους σημερινούς του εταίρους, ενώ το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ποτέ στην ατζέντα. Αυτό έγινε κατανοητό και από το εκλογικό σώμα.
ΔΗΜΑΡ ψήφισαν άνθρωποι που ήθελαν να ανακόψουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, να προκύψει κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και να υπάρχει και το άλλοθι ή καλύτερα η νομιμοποίηση της συμμετοχής μιας δημοκρατικής –και όχι αριστερής – παράταξης.
ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισαν οι άνεργοι, οι μη προνομιούχοι και οι νεολαίοι. ΔΗΜΑΡ ψήφισαν όσοι στήριζαν το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, τις μεταρρυθμίσεις ως έννοια, τις αποκρατικοποιήσεις, αλλά δεν άντεχαν τον ακροδεξιό λόγο του Σαμαρά και το προφίλ του Βενιζέλου.
Και τα όργανα της ΔΗΜΑΡ σεβάστηκαν –και πολύ λογικά- το εκλογικό σώμα που τους εμπιστεύτηκε και αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία να που το Ναι σε όλα. Ακόμη και ορισμένοι διαφωνούντες, όπως ο Σάκης Παπαθανασίου, κατέληξε –ως διαφωνούντας πάντα- να διαπραγματεύεται με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη τη συμμετοχή Βορίδη στη κυβέρνηση. Η νέα βάση της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε επομένως την πολιτική γραμμή και τη ιδεολογική μετατόπιση του κόμματος και τα στελέχη της –πάντα ευπροσάρμοστα- επικύρωσαν τη στροφή.
Η ΔΗΜΑΡ πλέον είναι ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο κόμμα, με μόνη αριστερή επίφαση ένα μικρό ποσοστό ιδρυτικών στελεχών που μάλλον ετοιμάζουν τον δρόμο προς την έξοδο και την επιστροφή στις ρίζες τους. Δεν πρόκειται για καιροσκοπισμό, κυβερνητισμό, λαμόγια που “έσπασαν” και ακολούθησαν έναν άλλο δρόμο. Πρόκειται για μετάλλαξη της ταυτότητας της ΔΗΜΑΡ. Ο Μαργαρίτης σήμερα το πρωί στην καθημερινή πρωινή εκπομπή του MEGA ήταν άλλωστε αποκαλυπτικός. Μοναδικός του εχθρός ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά και η σοσιαλιστική προοπτική. Και το διαζύγιο είναι πλέον οριστικό.
Λ.Α