Με τρεις δανεικούς εργαζόμενους από τις μονάδες υποκατάστασης προσπαθεί η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ να αποκρύψει το γεγονός ότι τρία προγράμματα του ΟΚΑΝΑ που χρηματοδοτούνταν μέσω ΕΣΠΑ, το εναλλακτικά της φυλάκισης, το streetwork και το “πρόγραμμα στην κοινότητα και στον δρόμο” σταματούν λόγω μη χρηματοδότησης παρά την συμβατική υποχρέωση του κράτους να συνεχίσει την λειτουργία τους. Χιλιάδες χρήστες στην Θεσσαλονίκη που είχαν επωφεληθεί των υπηρεσιών τους οι οποίες προσφέρονταν εντελώς δωρεάν μένουν αβοήθητοι με κίνδυνο να γυρίσουν στις πιάτσες την στιγμή που αρκετοί είχαν βοηθηθεί να ενταχθούν σε προγράμματα αποκατάστασης. Τα προγράμματα αυτά σταμάτησαν πριν καν προλάβουν να ολοκληρώσουν το δύσκολο έργο τους.
Συγκεκριμένα πριν λίγες μέρες έληξε το πρόγραμμα Streetwork και εντός του Γενάρη θα λήξουν και τα άλλα δύο. Σήμερα το πρωί οι απολυμένοι εργαζόμενοι (συνολικά 25 στην Θεσσαλονίκη) έδωσαν σήμερα συνέντευξη τύπου στο κτίριο όπου στεγάζεται το πρόγραμμα τονίζοντας τα εξής:
Η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ προσποιείται ότι τηρεί την προγραμματική της συμφωνία να συνεχίσει το πρόγραμμα (σε διαφορετική περίπτωση το Δημόσιο θα αναγκαζόταν να πληρώνει ρήτρες) μετακινώντας προσωπικό από τα σταθερά προγράμματα. Προφανώς αυτό δεν συνιστά λειτουργία του προγράμματος και αυτό έχει αποδειχθεί από τις πρώτες μέρες που το πρόγραμμα σταμάτησε. Να σημειωθεί ότι το ρεύμα στο κτίριο της οδού Δαναϊδών ήταν κομμένο τις προηγούμενες μέρες γιατί η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ δεν φρόντισε ούτε καν να πληρώσει το λογαριασμό.
Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι και οι μονάδες υποκατάστασης του ΟΚΑΝΑ λειτουργούν με δανεικό προσωπικό από το ΕΣΥ το οποίο είναι υποστελεχωμένο λόγω των μέτρων λιτότητας που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας.
Επιπλέον οι χρήστες πάνω από τους οποίους έχει περάσει όλο το πακέτο των μνημονιακών μέτρων, οι περισσότεροι ανασφάλιστοι και άστεγοι και οι οποίοι είχαν βρει στήριξη στην δράση των προγραμμάτων αυτών, μένουν τώρα εντελώς αβοήθητοι.
Μέσα από την εξέλιξη αυτή αναδεικνύονται και τα συνολικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η λειτουργία του ΟΚΑΝΑ η οποία είναι 100% χρηματοδοτούμενη από το κράτος. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ οι μονάδες υποκατάστασης είναι υποστελεχωμένες ο ΟΚΑΝΑ ανοίγει συνεχώς και άλλες χωρίς να κάνει όμως προσλήψεις. Συγκεκριμένα το 2010 οι μονάδες του ΟΚΑΝΑ ήταν 5 τώρα είναι 12 χωρίς όμως να έχει αυξηθεί το προσωπικό.
Ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ είναι ιδιαίτερα χαμηλός της τάξης των 20 εκ. Ευρώ από τα οποία τα 18,5 εκ. αφορούν το κόστος μισθοδοσίας. Έτσι τα αντιδραστήρια του ΟΚΑΝΑ που δεν λειτουργούν δεν επιδιορθώνονται, ουροληψίες έχουν να γίνουν εδώ και 8 μήνες κ.α.
Και ενώ μέχρι και η ίδια η κυβέρνηση μέσω των σχετικών πορισμάτων παραδέχεται ότι για να μπορεί ο ΟΚΑΝΑ να ανταπεξέλθει στα λειτουργικά του έξοδα απαιτούνται τουλάχιστον 28 εκ. ευρώ. στελέχη της, όπως ο Υπουργός Υγείας Μ. Βορίδης, δηλώνουν ότι ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ έχει ξεπεραστεί κατά πολύ...
Όσον αφορά την παύση των τριών αυτών προγραμμάτων πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό με εμπειρία ζωής (για τον λόγο αυτό πολλοί από τους νυν απολυμένους εργαζόμενους είναι απόφοιτοι του ΟΚΑΝΑ, δηλαδή πρώην χρήστες) προκειμένου να καταφέρνουν να προσεγγίζουν έναν ιδιαίτερα δύσκολο, λόγω της χρήσης και των συνθηκών επιβίωσής του, πληθυσμό και να αποκτούν μαζί του μια σχέση εμπιστοσύνης. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων Άγγελος Αγγελίδης από τους 1400 χρήστες που κατάφερε να προσεγγίσει το streetwork και το πρόγραμμα “εναλλακτικά της φυλάκισης” πολλοί κινδυνεύουν τώρα να ξαναγυρίσουν στην πιάτσα. Έτσι το αίτημα των απολυμένων για ουσιαστική επαναλειτουργία των προγραμμάτων δεν αφορά τις θέσεις εργασίας αλλά το ίδιο το ζήτημα της αντιμετώπισης της χρήσης ουσιών το οποίο οξύνεται ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης.
Προφανώς η κυβέρνηση δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνεται δραματικά η χρήση και ότι σε αυτήν “οδηγούνται” πλέον και άτομα μεγάλης ηλικίας, άστεγοι ενώ παράλληλα τα φτηνά ναρκωτικά όπως η CISA θερίζουν κυριολεκτικά στις μεγάλες πόλεις.
Προφανώς οι μεθοδεύσεις αυτές δεν έχουν άλλο στόχο από την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με τα ιδιωτικά και πανάκριβα προγράμματα υποκατάστασης (2.000 ευρώ για κάθε μήνα συμμετοχής σε αυτά) να παραμονεύουν στην γωνία εμπορευόμενα την ανάγκη και τον πόνο.
Σταυρούλα Πουλημένη
Φωτογραφία: Δημήτρης Τοσίδης