Στον όγδοο πλέον μήνα της συνεχούς λειτουργίας της η Ταινιοθήκη των τριών ραδιοφώνων της ΕΡΤ-3 όχι μόνο απέκτησε τα πρώτα 120 ιδρυτικά μέλη της, αλλά κάλυψε ένα κενό με ταινίες επιπέδου, ψυχαγωγικές, που συναρπάζουν τους θεατές και γίνονται αφορμή για μεγάλες συζητήσεις μετά τις προβολές ως είδος λαϊκού πανεπιστημίου για το σινεμά.
Με την 34η, λοιπόν, ταινία της, ενταγμένη στο μεγάλο αφιέρωμα Μαύρα μαργαριτάρια, εγκαινιάζει την Τρίτη 8 Απριλίου στις 21:00 στον Αλέξανδρο (Εθνικής Αμύνης 1) με ελεύθερη πάντα είσοδο την υποενότητα Το κατοπτρικό, θραυσματικό σύμπαν του Όττο Πρέμινγκερ.
Με την καλλιτεχνική επιμέλεια του ΚΕΜΕΣ και την ευγενική παροχή της αίθουσας από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας- Κέντρο Πολιτισμού παρουσιάζει το κορυφαίο φιλμ- νουάρ Άγγελοι στο βούρκο (Fallen Angel, 1945,ΗΠΑ) με τους Ντάνα Άντριους, Άλις Φέι, Λίντα Νταρνέλ.
Ένας άνδρας μπλεγμένος με δύο γυναίκες, ένας φόνος, μια αναζήτηση και μια έκπληξη.
Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθούν έντυπες αναλύσεις του κριτικού κινηματογράφου και σκηνοθέτη Θόδωρου Σούμα τόσο για την ταινία όσο και μια θεωρητική προσέγγιση του έργου του Πρέμινγκερ.
Αυτός ο κορυφαίος Ευρωπαίος σκηνοθέτης μεγαλούργησε στις ΗΠΑ τόσο στα φιλμ- νουάρ όσο και σε άλλες εξαιρετικές δημιουργίες.
Οι Άγγελοι στο βούρκο είναι μια κατοπτρική και έμμεση συμμετρία κριτική των σχέσεων στις ΗΠΑ.
Η κριτική του Θόδωρου Σούμα που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:
«Στο Άγγελοι στο βούρκο ο Πρέμινγκερ χρησιμοποιεί ξανά τον αφηγηματικό τρόπο του αναδιπλασιασμού του κεντρικού γυναικείου προσώπου: ο Στάντον (Ντάνα Άντριους) ερωτοτροπεί κι ερωτεύεται τόσο την αισθησιακή σερβιτόρα (Λίντα Νταρνέλ) όσο και -αργότερα- την τίμια κι αξιαγάπητη πλούσια που παντρεύεται (Άλις Φέι). Η μία γυναίκα αποτελεί αντικατοπτρισμό της άλλης. Η σερβιτόρα δολοφονείται και ο Στάντον κατηγορείται για το φόνο της. Ο Πρέμινγκερ χρησιμοποιεί, ξανά, το μυθοπλαστικό εύρημά του να κεντρίζει και να τονώνει τον ερωτικό πόθο (του άντρα) για τη γυναίκα, διαμέσου του θανάτου της (της ίδιας ή αυτής που της μοιάζει) και της επίδρασης της νεκρής στον εξακοντισμό της επιθυμίας του. Μετά το φόνο της σερβιτόρας, ίσως και εξαιτίας του, ο Στάντον ανακαλύπτει, υπό την επίδραση της απώλειας, της απουσίας και της υποκατάστασης, ότι αγαπάει τη Φέι. Παρόμοια διεργασία της επιθυμίας επιτελείται και στη Λάουρα. Στα κίνητρα της μυθοπλασίας του Άγγελοι στο βούρκο συγκαταλέγεται όχι μόνο ο έρωτας, μα και το χρήμα, όπως συμβαίνει πολύ συχνά αναφορικά με το διακύβευμα και τις κινητήριες δυνάμεις των φιλμ νουάρ (αυτό ισχύει και στο 4 πτώματα χωρίς ένοχο / Angel face)».
Το θεωρητικό κείμενο του Θόδωρου Σούμα είναι το ακόλουθο:
«Το κατοπτρικό θραυσματικό σύμπαν του Ότο Πρέμινγκερ (1906-1986)
Ο Ότο Πρέμινγκερ συγκαταλέγεται στους πνευματώδεις, κυνικούς, σοφιστικέ χολιγουντιανούς σκηνοθέτες, που είχαν πλήρη κυριαρχία στα κινηματογραφικά εκφραστικά τους μέσα και προερχόντουσαν από τη γηραιά ήπειρο, έχοντας μεταφέρει στο χολιγουντιανό σινεμά τη διανοούμενη προσέγγιση του Ευρωπαίου καλλιτέχνη σκηνοθέτη… Ακόμη περισσότερο, διότι ο Αυστριακός εκλεπτυσμένος Πρέμινγκερ ερχόταν από το χώρο του ευρωπαϊκού θεάτρου και τη συνεργασία του με τον Μαξ Ράινχαρντ στο Βερολίνο… Ο Πρέμινγκερ ήταν, μαζί με τους Λανγκ, Γουάιλντερ και Σιόντμακ, ένας από τους σημαντικούς Ευρωπαίους του Χόλιγουντ με γερμανική κουλτούρα, που συνεισέφεραν πολλά στο αμερικάνικο φιλμ νουάρ.
Ο Πρέμινγκερ δημιούργησε μια σειρά από σπουδαία κλασικά φιλμ νουάρ, που μάγεψαν το κοινό με τις περίτεχνες αντιθέσεις των μυθοπλασιών τους, με το σαγηνευτικό παιχνίδι του σκοτεινού και του φωτεινού (τόσο φωτογραφικά όσο κι ηθικά και ψυχολογικά), τη διαλεκτική της ένοχης, μυστικής πλευράς και της καθαρής πλευράς των πραγμάτων… Ο Πρέμινγκερ υπήρξε ένας φινετσάτος μα και συνειδητοποιημένος σκηνοθέτης της ζοφερής, νουάρ σαγήνης και της διαπάλης της επιθυμίας, του πόθου, με το καθαρό, διαυγές αντικείμενό του. Προφανώς, η θεματική και η προβληματική του έχουν σχέση με τις μυστηριώδεις διαδρομές και αναζητήσεις του έρωτα και των επιθυμιών του. Οι εικόνες και οι κινηματογραφικές αναπαραστάσεις του περνούν, εκφράζονται μέσα από αντικατοπτρισμούς, αντανακλάσεις των ηρώων του εις διπλούν, και από αναζητήσεις της αινιγματικής αλήθειας».