Πόσο εύγλωττη μπορεί να είναι η σιωπή; Τα ραμμένα στόματα των νεαρών ιρανών στη νεκρή ζώνη των συνόρων, αντηχούν το αίτημά τους για ελεύθερη διέλευση σαν φρικιαστική ηχώ στη σιωπή του κάμπου. Αποκλεισμένοι πάνω στις σιδηροδρομικές ράγες σε ένα σημείο που ορίζεται από την μία από τις πυραμίδα που αναγράφουν «Ελλάς» και από την άλλη –τι γράφει η πυραμίδα από την άλλη;- από τις ασπίδες των αστυνομικών δυνάμεων της ΠΓΔΜ ζητούν ένα μόνο πράγμα: να τους επιτραπεί να συνεχίσουν την πορεία τους βόρεια.
Περίπου δέκα άτομα, όλοι ιρανικής καταγωγής έχουν ράψει τα στόματά τους από χθες το βράδυ ενώ περί τους εκατό συμπατριώτες τους συμπαρίστανται με απεργία πείνας και κλεισμένα στόματα με πλαστική ταινία. Δημοσιογράφοι περιφέρονται ανάμεσά τους αναζητώντας κάποιον να γνωρίζει αγγλικά για να συνεννοηθούν. Από την απέναντι πλευρά των συνόρων άλλα τηλεοπτικά συνεργεία καταγράφουν τις ίδιες σκηνές από απόσταση ανάσας. Δεν επιτρέπεται η διέλευση αυτών των ανθρώπων επειδή είναι ιρανοί και θεωρούνται μετανάστες. Περνάνε μόνο πρόσφυγες. Σαν να λέμε, ο βαθμός απόγνωσης καθορίζει το δικαίωμα στην ελπίδα ή την καταβύθιση στην απόγνωση.
Στην πλειοψηφία τους είναι ηλικίας 25 με 30 ετών. Θέλουν «μόνο να περάσουν τα σύνορα και να συνεχίσουν προς την ευρωπαϊκή ένωση» λέει στην «ΕφΣυν» μια ομάδα νεαρών που γνωρίζουν λίγες αγγλικές λέξεις. «EU, EU» μόνο αυτό επαναλαμβάνουν. Οι καθήμενοι στις γραμμές με νοήματα δείχνουν βόρεια. Πού ακριβώς θέλουν πάνε; Ούτε κι οι ίδιοι μοιάζει να γνωρίζουν, θέλουν μόνο να περάσουν και με νοήματα εξηγούν ότι θα μείνουν όσο χρειαστεί στο σημείο μέχρι να τους επιτραπεί η διέλευση. Είναι από διάφορες περιοχές του Ιράν, γνωρίστηκαν στη διάρκεια του ταξιδιού.
Τριγύρω σκηνές από τις οποίες βγαίνουν άλλοι νεαροί και νεαρές και παρακολουθούν με ένταση τον διάλογο των σπασμένων αγγλικών και των νοημάτων. Αν κάτι γνωρίζουν αυτό είναι η αξία της ενημέρωσης για την διαμαρτυρία τους γι αυτό συνεχίζουν ακούραστοι την συνεννόηση με νοήματα. Διψούν, είναι άπλυτοι και θέλουν να κάνουν ένα μπάνιο, πεινούν, παρατηρούν για την ελλιπή καθαριότητα του χώρου και, κυρίως, θέλουν να συνεχίσουν την πορεία τους.
Οι αφρικανοί έχουν σχηματίσει κι αυτοί τις δικές τους ομάδες συζητούν χαμηλόφωνα, πηγαινοέρχονται άσκοπα, προσμένουν να κερδίσουν κι αυτοί το δικαίωμα να συνεχίσουν όπως ίσως το κερδίσουν οι ιρανοί.
Υπάρχουν και ζευγάρια με παιδιά. Ένα από αυτά παίζει με ένα σκυλάκι. Αν απομονώσεις την εικόνα μπορείς να σκεφτείς ότι είσαι σε ένα πάρκο. Οι γονείς ένα πολύ όμορφο ζευγάρι, κι όταν ο Θοδωρής Σδούκος από το Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης και η Άννυ Πορίδη δίνουν στο παιδί μια συσκευασία με σοκολατάκια οι γονείς υποχρεώνουν τρεις φορές το παιδί να πει ευχαριστώ κι ύστερα βάζουν το χέρι στη θέση της καρδιάς για να πουν κι αυτοί ευχαριστώ.
Πενήντα μέτρα μόλις πριν τις πυραμίδες στον πρόχειρο καταυλισμό με τις τέντες μια ουρά περί τα πεντακόσια και πλέον άτομα περιμένουν να πάρουν ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι τσάι, ή ένα πορτοκάλι μοιρασμένο από ακάματους εθελοντές. Σκόνη, «καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι καλύτερη από τη λασπουριά» λέει ένας αστυνομικός σε συναδέλφους του. Αν το καλοσκεφτείς είναι μια ήσυχη μέρα στον καταυλισμό. Ούτε ένα λεωφορείο δεν υπάρχει. Λιγοστοί νεαροί πρόσφυγες στην καφετέρια του σταθμού, πίνουν καφέ ή φορτίζουν τα κινητά τους τηλέφωνα. «Θα φτάσουν βράδυ με ξημερώματα άλλοι χίλιοι από την Συρία» συζητάνε εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού. «Πολλές φορές σκέφτομαι και φοβάμαι ότι το χειρότερο είναι πως συνηθίζουμε αυτές τις εικόνες» λέει στον δρόμο της επιστροφής ο Θ. Σδούκος «αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να συνεχίζουμε να μιλάμε για όσα συμβαίνουν, είναι ο μόνος τρόπος για να μην φτάνουν άνθρωποι στο σημείο να ράβουν τα στόματά τους».
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών
Δείτε βίντεο από την Ειδομένη: