Οι απόψεις του Γιάννη Πανούση, για θέματα διακυβέρνησης και συγκεκριμένα δημόσιας τάξης, είναι γνωστές, οπότε καμία έκπληξη δεν θα έπρεπε να προκαλέσει η υπενθύμιση τους από τον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Αυτό που έχει ενδιαφέρον με αυτή την ιστορία είναι ότι ο Πανούσης θέλησε να προκαλέσει με αυτή την υπενθύμιση ένα πολιτικό γεγονός και γι’ αυτό ζήτησε τη συνδρομή των «Νέων», της ναυαρχίδας της μιντιακής διαπλοκής, του ορισμού της βρωμιάς και της δυσωδίας. Αν και μοιάζει κάπως περίεργη η επιλογή των «Νέων» είναι απόλυτα εξηγήσιμη καθώς ο Πανούσης εξαπανέκαθεν ήταν πελάτης/συνεργάτης του πρώην συγκροτήματος Λαμπράκη. Αν το Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει πρόβλημα και με αυτό, τότε κανένας δεν πρέπει να έχει πρόβλημα.
Αλλά ας πάμε και στην ουσία του ερωτήματος όπως ακριβώς το βάζει ο Πανούσης: Νοείται η Αριστερά του Τίποτα; Ο Πανούσης – έχοντας περάσει απ’ έξω από το ΚΚΕ Εσωτερικού, από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, από τις παρυφές του ΣΥΝ και από τη Δημοκρατική Αριστερά, αρχικά από τη φιλοσαμαρική της πτέρυγα και στη συνέχεια από τη φιλοτσιπρική – είναι λογικό να αναρωτιέται και να συζητάει με τον Ψυχάρη τους προβληματισμούς του. Το Τίποτα είναι κάτι που βρίσκεται μπροστά του και από εκεί αρχίζει ο δρόμος για το Καθόλου. Το έργο έχει παιχτεί ξανά και ξανά και το τέλος του, το Καθόλου, είναι πάντα το ίδιο. Καμία έκπληξη λοιπόν και αυτό δεν έχει να κάνει με την εκτός τόπου και χρόνου ατζέντα που έχουν απέναντι στη νέα κυβέρνηση, ας μη γελιόμαστε μία ατζέντα ανάκτησης ενός υγειονομικού χώρου, όσοι και όσες κινούνται μεταξύ λύσσας και συνείδησης, άρνησης και βίας.
Αριστερά του Τίποτα, λοιπόν, δεν νοείται, αλλά αυτό είναι ένα υπαρξιακό πρόβλημα για τον κάθε… Πανούση. Το ερώτημα, με μία άλλη του μορφή, μπαίνει για όλους και για όλες που στον ένα ή τον άλλο βαθμό ενοχλήθηκαν από την υπενθύμιση των απόψεων του Πανούση και του Ψυχάρη: Αριστερά του Κάτι νοείται; Εντάξει, τρέμουμε με την ίδια οργή μπροστά στην αδικία και γι’ αυτό είμαστε σύντροφοι και συντρόφισσες, αλλά εδώ που φτάσαμε αυτό δεν αρκεί, αυτό δεν είναι Κάτι. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν τα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου κι αν χρειαστεί να πουλήσουμε κανένα νεφρό, ή κανένα ολόκληρο παιδί, για να πάρουμε καμία δόση από τη δανειακή σύμβαση. Ξέρω όμως πως αν συνεχίσουν διάφοροι μεγαλοαστοί να μας πρήζουν το συκώτι με τα «αυτονόητα» τους, έχουμε δεν έχουμε, θα τα φάμε τα μουστάκια μας.
Ο alterthess ιανός