in

Νεοκομμουνισμός και παλαιοσοσιαλδημοκρατία

Νεοκομμουνισμός και παλαιοσοσιαλδημοκρατία

Του Χρήστου Λάσκου

Είναι αρκετές μέρες από τότε που δημοσιεύθηκε το κείμενο των 58 αντινεοκομμουνιστών και αντιεθνικολαϊκιστών και νομίζω πως, μάλλον, η πρωτοβουλία πνέει τα λοίσθια πριν καν εκτυλιχθεί σε όλη της την έκταση. Όσο κι αν πανηγυρίστηκαν από τον αντινεοκομμουνιστικό τύπο μια σειρά από αρχικά ευτυχή σημάδια, με χαρακτηριστικότερο την προσχώρηση του Σημίτη στον … αγώνα, το πράγμα δεν φαίνεται να τσουλάει.

Το δυστύχημα για τους έχοντες το πρόσταγμα επανεκκίνησης της κεντροαριστεράς είναι πως, έτσι όπως οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις έκαναν τα πράγματα, στο πλαίσιο μιας ραγδαίας και ακραίας εξαθλίωσης ενός μεγάλου μέρους των ανθρώπων στη χώρα μας, χώρος για κέντρο δεν υπάρχει. 

Η πόλωση δεν αποτελεί αποτέλεσμα παρεξήγησης, αλλά κοινωνικό δεδομένο. Όσοι από τους παλιούς ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς πάνε ΣΥΡΙΖΑ ή κινούνται προς τη ΝΔ, εγκαταλείποντας κατάμονους τον Βενιζέλο και την κομπανία του, δεν έχασαν το δρόμο. Ίσα ίσα για πρώτη φορά ίσως αντιλαμβάνονται με τόση καθαρότητα τις ταξικές διαχωριστικές και παίρνουν θέση με βάση αυτό.

Αυτό, άλλωστε, θα έπρεπε να είναι φανερό και στους 58 γιατί, όπως σωστά το έθεσε ο Δημήτρης Χριστόπουλος1  πρόσφατα, αποτυπώνεται ευκρινώς στην ίδια τη δική τους πρωτοβουλία. Η οποία, εν τέλει, και δεδομένου του ατελέσφορου δημιουργίας της κεντροαριστεράς δεν είναι παρά ένα φιλόδοξο  εγχείρημα στήριξης του Σαμαρά. Δηλαδή του Φαήλου, του Χρύσανθου και του Μουρούτη. Για να αποκτήσει έτσι το πλήρες νόημα του ο αντιεθνικολαϊκιστικός χαρακτήρας της πρωτοβουλίας. 

Κι έχουν, νομίζω, δίκιο σε αυτή τους την προσχώρηση οι 58. Διότι, όταν διακυβεύεται ο αστικός πολιτισμός, όταν τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά όσο σήμερα, τα αστεία περιττεύουν.  Πράγμα που δικαιολογεί, καλύτερα επιβάλλει, να στρατεύονται όλοι οι πραγματικά ευυπόληπτοι και δημιουργικοί άνθρωποι στο σωστό στρατόπεδο, που τι να γίνει, κυβερνάται σήμερα από έναν σχεδόν ακροδεξιό. Άλλωστε και προηγουμένως, επί καθαρών πασοκικών μνημονίων ή επί παπαδημικών, σε συμμαχία με το εξίσου με τους ίδιους αντιεθνικολαϊκιστικό ΛΑΟΣ, οι περισσότεροι από τους υπογράφοντες και «τόλμησαν» και «σάλπισαν» συναγερμό και σήκωσαν τα μανίκια. Συνεπέστεροι δεν θα μπορούσαν να βρεθούν. Ένας κακοπροαίρετος μέχρι και δογματισμό θα μπορούσε να διαγνώσει σε αυτήν την καλόπιστη και ανιδιοτελή επιμονή. 

Ως εγχείρημα για την κεντροαριστερά, όπως φαίνεται για εντελώς αντικειμενικούς λόγους, η πρωτοβουλία των 58 δεν έχει τύχη. Ως εγχείρημα ενός αναγκαίου υποστηρίγματος της πιο σκληρής Δεξιάς εδώ και μισό σχεδόν αιώνα αποκτά μια περισσότερο ρεαλιστική και χρήσιμη διάσταση. 

Γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται από την έλλειψη οποιουδήποτε ουσιαστικού προγραμματικού περιεχομένου, με συνέπεια αυτό που μένει να είναι μια ακραία και αποφασιστική πρόθεση αντίστασης (sic) στην επερχόμενη αριστερή λαίλαπα. 

Γι’ αυτό ο συγκαιρινός μας αντινεοκομμουνισμός δεν είναι παρά ο παλιός καλός, μα σκέτος, αντικομμουνισμός.  

Ναι, οι κεντροαριστεροί μας είναι κυρίως αυτό: αντικομμουνιστές. Έστω κι αν ο μοναδικός τους εχθρός, η ριζοσπαστική Αριστερά, ο υπαρκτός και απαράδεκτα ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι συνθετότερο από τον παραδοσιακό κομμουνισμό. Στην πραγματικότητα το πλειοψηφικό του ρεύμα είναι ένα αμάλγαμα ανανεωτικού κομμουνισμού, Νέας Αριστεράς με την έννοια που αυτή απέκτησε στις δεκαετίες μετά το ’60 και μιας εναλλακτικής ελευθεριακής διάστασης, που προτάσσει ιδιαίτερα το δικαιωματικό. Αυτός είναι ο νεοκομμουνισμός τον οποίο αποτάσσονται μετά βδελυγμίας οι 58. Είναι νέος ως υπό ίδρυση, με τον ίδιο τρόπο που ήταν νέες οι συλλογικότητες της Α΄ Διεθνούς, όπως ήταν νέα τα αριστερά τμήματα των ΣΔ κομμάτων, που διαχωρίζονταν στη δεκαετία του ’20.

Και όπως δεν μπορεί να είναι νέα καμιά σοσιαλδημοκρατία. Η οποία από την προνοιακή της φυσιογνωμία του μεταπολέμου έφθασε να γίνει για δεκαετίες το ακριβές δίδυμο της νεοφιλελεύθερης δεξιάς συμβάλλοντας, εκτός όλων των άλλων, και στη πλήρη απαξίωση της πολιτικής.  

Οι νεοκομμουνιστές, βέβαια, το λέγανε από παλιά, από την «χρυσή» ακόμη εποχή: η απόρριψη από τη ΣΔ της ανάγκης για ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό και ανατροπή του καπιταλισμού υπονόμευε ο,τιδήποτε είχε κερδηθεί με μακροχρόνιους αγώνες. Γιατί ο καπιταλισμός θα αμφισβητούσε τις πραγματικές κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας στην πρώτη ευκαιρία. Η κρίση του ’70 ήταν το πρώτο βήμα σε μια πορεία που επιχειρείται να ολοκληρωθεί μετά το 2008. Η Ελλάδα είναι σήμερα ό,τι η Χιλή του ’70 στη στρατηγική του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Γι’ αυτό δεν θα υπάρξει καμιά νέα σοσιαλδημοκρατία. 

Με τον νεοκομμουνισμό θα αναμετρηθεί η παλιοδεξιά.  

Ο καθείς επιλέγει την θέση του, τώρα που, περισσότερο από ποτέ, δεν υπάρχει χώρος πια για «ιδιώτες», όπως θάλεγε και ο παλαιοαθηναίος Σόλων, αν ζούσε στη μνημονιακή Ελλάδα.

————————————————
1  Ο πρώτος και ο «τρίτος» πόλος, tvxs, 26 Οκτωβρίου 2013

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Πεζοπορία στα μονοπάτια των παλιών παγοποιών