Ο Αργεντινός σκηνοθέτης Ντιέγκο Λέρμαν (Suddenly 2002) δημιούργησε την πέμπτη του μεγάλου μήκους ταινία, η οποία τιμήθηκε με βραβείο σεναρίου στο Σαν Σεμπαστιάν. Στο κέντρο της τοποθετούνται δύο γυναίκες, δύο μητέρες. Η εκπλήρωση του ονείρου από τον απόλυτο εφιάλτη απέχει ελάχιστα. Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα και στη ζωή. Όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει και θέλει μεγάλη δόση τύχης και τεράστια επιμονή για να αντέξεις ανατροπές και εκπλήξεις.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Κοντά στα Βόρεια σύνορα της χώρας η Μαρσέλα ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο το τέταρτο παιδάκι της, ένα νεαρό αγόρι. Νωρίτερα έχει συμφωνήσει με την Μαλένα, γιατρό στο επάγγελμα να της παραχωρήσει το τέκνο, ώστε να μεγαλώσει κάτω από καλύτερες συνθήκες. Η γέννηση του μπέμπη όμως θα φέρει νέα δεδομένα. Αδύναμη να διαχειριστεί την κατάσταση η δεύτερη, στα όρια του νευρικού κλονισμού και της ψυχολογικής κατάρρευσης, καλεί τον σύζυγό της να τη βοηθήσει σε μία περιπέτεια που τα όρια δεν είναι απόλυτα σαφή.
Όσο περνάει η ώρα στο μυαλό μας έρχεται πως κάτι κρύβεται από πίσω. Υπάρχει ένα μυστικό. Η Μαλένα βλέπει διαρκώς εχθρούς και συνωμοσίες. Η απεγνωσμένη προσπάθειά της φέρνει βίαια ξεσπάσματα. Το βρέφος εξελίσσεται σε αντικείμενο συμφωνία και αυτό καμία από τις δύο δεν μπορεί να το αντέξει. Οι κοινωνικές ανισότητες οδηγούν σε αυτό το ιδιότυπο, απάνθρωπο εμπόριο. Ο σκηνοθέτης έψαξε πολύ την υπόθεση πριν ξεκινήσει να γράφει το σενάριο. Απεικονίζει μία σκληρή καθημερινότητα και εστιάζει στις ηρωίδες του. Ψυχογράφημα για την καθεμία ξεχωριστά και για την κοινωνία ολόκληρη.
Επιλέγω τα films από την Αργεντινή που έρχονται στην Ελλάδα, διότι βρίσκω αρκετές ομοιότητες με την Ελλάδα. Από τις εικόνες των τοπίων, την κουλτούρα, την ανελέητη γραφειοκρατία, το κράτος εξυπηρετήσεων. Τόσα πολλά κοινά … Δύο εξαιρετικές ερμηνείες, από την Μπάρμπαρα Λένι του Magical Girl και του Petra κι από την Γιανίνα Αβίλα, που αποτελεί και την αποκάλυψη της ταινίας. Σκιαγραφούνται δύο πορτραίτα μέσα στη σύγχυση του σύγχρονου κόσμου. Θα επιβιώσουν άραγε;
H απόγνωση κυριαρχεί. “Η μεγαλύτερη τραγωδία που βιώνουμε είναι η φτώχεια”. Η μουσική έρχεται ως απάντηση στις νόσους της ψυχής. Λίγες νότες, μία μελωδία, ικανές να σε γαληνέψουν. Διαδοχικοί εκβιασμοί, “στο τέλος αυτοί που έχουν τα λεφτά έχουν τα πάντα”. Σαφές κοινωνικοπολιτικό-ταξικό σχόλιο. Τα χρήματα όμως δε φέρνουν πάντα την ευτυχία κι όταν τα πράγματα πάρουν μία τροπή αντίθετη απ’ αυτήν που έχεις σχεδιάσει επιβάλλεται να αντέξεις, να καθαρίσεις το μυαλό σου και να συνεχίσεις με το κεφάλι ψηλά.
Οι ζωές βαλτώνουν, όπως ακριβώς τα αυτοκίνητα στους δρόμους της περιφέρειας του Μπουένος Άιρες. Ένα ασφυκτικό σκηνικό που δεν αφήνει ελπίδα. Μία αληθινά ιδιαίτερη οικογένεια και συνεχή διλήμματα, ηθικά και νομικά. Κι όταν τελικά επικρατεί η ανομία, αναβιώνει ο νόμος της ζούγκλας και τρέχεις να βρεις μία λύκαινα να φυλάει το παιδί σου μέχρι να περάσει η μεγάλη μπόρα. Φιλόδοξη προσπάθεια, αξίζει της προσοχή μας …