Ακόμη και η παραπομπή στον Σεπτέμβριο για την επίλυση των πολιτικών διλημμάτων και αμφιθυμιών σχετικά με την γραμμή που πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει είναι ένας συμβιβασμός. Προκρίθηκε στην απόφαση της Κ.Ε. η ωρίμανση των συνειδήσεων. Ποτέ δεν ήταν λογικό να λαμβάνονται αποφάσεις εν θερμώ, παρά ταύτα, ο χρόνος εξακολουθεί να είναι πιεστικός. Έτσι, η προσωρινή ανακωχή ανάμεσα στις δύο κεντρικές γραμμές, με όλους τους αστερίσκους που μπήκαν από την Αριστερή Πλατφόρμα, επιτρέπει τον αναστοχασμό για τις αποφάσεις που θα ληφθούν.
Η ενότητα πάντως του κόμματος είναι υπό αίρεση. Στο έκτακτο συνέδριο θα ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για την πορεία ομάδων και προσώπων στο μέλλον.
Με παρρησία, θα πρέπει να γίνει η κριτική και αυτοκριτική για τους λόγους που οδηγήθηκε το κόμμα και η κυβέρνηση ενώπιον αυτών των ολοφάνερων αδιεξόδων, τα οποία κλήθηκε να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που του ανατέθηκε -γιατί το διεκδίκησε και το κέρδισε- το δικαίωμα να κρατήσει όρθια την χώρα και την δημοκρατία, καταμεσής των ερειπίων που είχαν συσσωρεύσει δύο μνημόνια.
Το πρόγραμμα όμως που είχε καταρτιστεί, εκ των αποτελεσμάτων πλέον κρίνοντας, ήταν μακριά από το να είναι η πρόταση και η λύση. Κι αυτό συνέβη διότι η ανάγνωση της πραγματικότητας ήταν προφανώς μερική, λειψή ή και σε πολλά σημεία λάθος, και η ιδεολογική όσο και η πρακτική συμπαράταξη με τους φτωχούς και κατατρεγμένους, σωστή και αδιαπραγμάτευτη φυσικά, και προαπαιτούμενο, αναμφίβολα, αλλά δεν ήταν αρκετά, ήταν η αναφορά στη σκοτεινή πλευρά του αλλά όχι και όλο το φεγγάρι. Κι έτσι, ο αλτρουισμός, η ειλικρινής επιθυμία και ο αγώνας για απόδοση δικαιοσύνης και ισότητας, με την ανακούφιση των πληγέντων από τα οικονομικά δεινά, σκουντούφλησαν πάνω στην εκδηλούμενη ωμότητα της ευρωπαϊκής ή της γερμανικής νεοφιλελεύθερης αδιαλλαξίας αλλά και στην έλλειψη άλλης προοπτικής.
Η Ελλάδα δεν ήταν Λατινική Αμερική σε χώρες της οποίας ανέλαβαν την εξουσία ριζοσπαστικά κόμματα υποστηριζόμενα από πολυάριθμες μάζες που είχαν φτάσει στα απώτατα όρια απελπισίας. Το διακύβευμα στην Ελλάδα -σωστό ή λάθος άραγε;- ήταν η διατήρηση του υψηλού επιπέδου διαβίωσης για μια πλειοψηφία που έκανε υπομονή 5,5 χρόνια μετεωριζόμενη μεταξύ παραδείσου και κόλασης για να φτάσουμε στην κατάκτηση της εξουσίας με ποσοστό 36%, την ανάγκη συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, κι αυτό όταν τα κατεστραμμένα κοινωνικά στρώματα είδαν την αριστερά σαν καντηλάκι αναμμένο στην μέση του σκοτεινού τούνελ. Όταν δηλαδή άρχισε η εκδοροσφαγή της πλειοψηφίας η οποία έβλεπε να μετατρέπεται με άλματα σε πλειοψηφία δυστυχισμένων.
Αυτό είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ,είδαν δηλαδή αυτούς που τους τείνουν το χέρι κι αυτό είναι ελπίδα, αλλά ετούτο δεν σήμαινε κιόλας ότι η έξοδος ήταν κοντά. Κι είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι η λέξη σοσιαλισμός, κακοπαθημένη στο εγχώριο και διεθνές στερέωμα, δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε μια φορά, κι ούτε -δυστυχώς ή ευτυχώς;-χρησιμοποιείται ακόμη.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα και μακριά από «θεολογίες», ποια θα ήταν άραγε η απόκριση του κοινωνικού σώματος σε ένα τέτοιο πρόταγμα, υπάρχει εμπεριστατωμένη ανάγνωση της πραγματικότητας που να καθιστά –ή να αποκαθιστά- αυτήν την προοπτική σήμερα;
Μπορεί και να λανθάνω αλλά το «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» μου φαίνεται ως κοντινότερο σε αυτό που είχαμε αποδεχθεί ως κοντινότερη και ρεαλιστικότερη προοπτική. Δυστυχώς, ο καπιταλισμός έδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε να κάνει μπότοξ στο πρόσωπό του, ίσα ίσα όσο πιο αποκρουστικός τόσο αποδοτικότερος. Αυτό τουλάχιστον λένε και εφαρμόζουν όσοι κρατάνε τα κλειδιά του σήμερα.
Και για την Δημοκρατία φυσικά έχουν αντίμετρα οι άθλιοι, την Δημοκρατία(;) των άλλων, ως να αντιμάχονται η έννοια και οι θεσμοί, ως να χρειάζεται ένας συμβιβασμός ευλύγιστης και άκαμπτης Δημοκρατίας, ένας συμβιβασμός ανάμεσα στην πλήρη Δημοκρατία και τα ρετάλια της.
Ενώπιον αυτών των δεδομένων, η έλλειψη κατεύθυνσης, δημιούργησε το παράδοξο, άλλα να θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα να υποχρεώνεται εκ των συνθηκών να πραγματοποιήσει η κυβέρνησή του. Αν λοιπόν, αν, έτσι έχουν τα πράγματα, το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι, αν το καντηλάκι των αριστερών προταγμάτων παραμένει αναμμένο, αν κόμμα και κυβέρνηση εξακολουθούν να τείνουν και να κρατούν το χέρι των κατατρεγμένων, των πεινασμένων και ανέστιων. Αξίζει ακόμη και ο συμβιβασμός για να συνεχιστεί η πορεία προς την ελπίδα; Τι μπορείς να επιτύχεις έχοντας την κυβέρνηση και κάνοντας συμβιβασμούς και τι επιστρέφοντας στην αντιπολίτευση καθαρός ιδεολογικά και διαμαρτυρόμενος αλλά προσδοκώντας ή επιδιώκοντας τι; Να ρίξουμε τα σαθρά υποστυλώματα σε τούτο το εφιαλτικό τούνελ με την ελπίδα ότι θα βγούμε στον καθαρό αέρα αλλά με τον κίνδυνο να πέσει η οροφή στα κεφάλια μας ή να συνεχίσουμε την πορεία δια του ψηλαφίσματος; Σε ποια προσδοκία θέλουμε να οδηγήσουμε τους πολίτες; Τι πρέπει να συντριβεί, τι να συντηρηθεί, τι να αποκατασταθεί από το παλιό και τι καινούργιο να δημιουργηθεί;
Απλούστερα: πώς θα είναι ο κόσμος που προτείνουμε; Για το πρόταγμα αυτό ακόμη και οι οδυνηροί συμβιβασμοί, οι προερχόμενοι από την ανάγκη δεν θα μας πληγώνουν, αφού θα αφορούν αποφάσεις για το μέλλον χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Σε ότι αφορά δε την ατομική πορεία καθενός, όλοι θα συναντιόμαστε -όσοι θέλουν εννοείται- στα αδιάτρητα καταφύγια της Ουτοπίας τα οποία άλλοι προτιμούν ως μόνιμη διαμονή και άλλοι ως τόπους ανασύνταξης. Οι αποφάσεις συλλογικοτήτων και προσώπων τον Σεπτέμβριο αν κάτι οφείλουν, είναι να δώσουν καθαρές αποφάσεις. Μόνο αυτές τελειώνουν τα αποπνιχτικά διλήμματα.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].