Λίγες ώρες πριν από την ανακοίνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης από τον Αλέξη Τσίπρα ελάχιστες, νομίζω, μπορούν να είναι οι εκπλήξεις.
Είναι με τέτοιο τρόπο αποσαφηνισμένες οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό -και ιδίως μετά από την εξαγγελία του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης- που, στην πραγματικότητα, αυτό που αναμένουμε είναι η επανάληψη όσων με πολύ αποτελεσματικό τρόπο ισχυριστήκαμε προεκλογικά. Και τα οποία, ενώ επιμένουμε συνήθως να τα ονομάζουμε μέτρα για την ανάταξη της κοινωνικής καταστροφής, είναι, επιπλέον, σε απόλυτο βαθμό προσημασμένα ταξικά.
Το μήνυμα ήταν και είναι πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, άμεσο και μακροχρόνιο, είναι ένα πρόγραμμα για τους φτωχούς και τους ανέργους, για τον κόσμο της εργασίας –όχι κατά προτεραιότητα, αλλά αποκλειστικά.
Οι άξονες, λοιπόν, είναι ήδη προσδιορισμένοι:
– Επαναφορά των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων στο σημείο που βρίσκονταν πριν από τα μνημόνια και ακόμη καλύτερα –με πραγματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς για πρώτη φορά
– Άμεση επιστροφή του κατώτατου μισθού στα 751 και για λόγους επανεκκίνησης της οικονομίας
– Εφαρμογή, εντός των ημερών, όλων των κοινωνικών παρεμβάσεων του πρώτου πυλώνα για την αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης
– Εκκίνηση του προγράμματος για την ανάκτηση της εργασίας, ώστε η δέσμευση για 300000 νέες θέσεις να υλοποιηθεί απολύτως μέσα στο 2015
– Ένα φορολογικό σύστημα, που θα επιτρέψει, με θεσμικό θεμέλιο το περιουσιολόγιο, την εφαρμογή του βασικού συνθήματος του παγκόσμιου κινήματος, «να πληρώσουν οι πλούσιοι»
– Απηνής επίθεση στη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή, «από όπου κι αν προέρχεται»
– Δημοκρατική αναδόμηση του κράτους, ώστε να λειτουργεί με μόνο κριτήριο τις καλές υπηρεσίες για τους πολίτες. Αυστηρότατη αντιμετώπιση των αντίθετων πρακτικών, όχι μόνο της διαφθοράς
Και όλα όσα πολύ καλά έχουμε μελετήσει και εκθέσει κατ’ επανάληψη τους τελευταίους μήνες και συνιστούν ένα συνεκτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, που δεν αφορά μόνο δεσμεύσεις. Αυτό που κάνει, κατεξοχήν, είναι πως δίνει ένα ισχυρότατο σήμα προς την κατεστραμμένη κοινωνική πλειοψηφία: λέει με ποιους είναι και με ποιους δεν είναι. Και έτσι δίνει τα εχέγγυα για μια ενδυνάμωση του δικού μας κοινωνικού συσχετισμού δύναμης, που θα επιτρέψει, σε συνδυασμό και με τις διεθνείς εξελίξεις, μια πορεία του αναγκαίου ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Γιατί, στο τέλος τέλος, μην ξεχνιόμαστε, η λύση είναι ο σοσιαλισμός.
Και είναι και γι’ αυτό που έχω μια ιδέα, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά καλή νομίζω. Θα ήθελα να περιέχεται στις προγραμματικές δηλώσεις, αλλά δεν θα πείραζε κι αν εκ των υστέρων έστω, αλλά γρήγορα, υιοθετούταν από την κυβέρνηση.
Αναφέρομαι στην επιλογή να τεθεί απόλυτη οροφή στο μισθολόγιο του Δημοσίου σε ένα επίπεδο, ας πούμε, 2500 ευρώ, με ταυτόχρονη αύξηση των εξευτελιστικών πια κατώτατων αμοιβών. Επιλογή που χωρίς αμφιβολία, κατά τη γνώμη μου, θα έδινε ένα τεράστιο πλεονέκτημα στο ΣΥΡΙΖΑ, ηθικοπολιτικά αναντικατάστατο.
Επιπλέον, θα βοηθούσε στην κατασκευή της αναγκαίας αριστερής ηγεμονίας στο μέτρο που θα έθετε στο κέντρο μια αρχή εξισωτισμού, μια οιονεί κομμουνιστική αρχή, εδώ και τώρα. Οιονεί, γιατί δεν είναι το «… ανάλογα με τις δυνατότητες … ανάλογα με τις ανάγκες». Κομμουνιστική, ωστόσο, στο βαθμό που μειώνει τη ψαλίδα, κλείνει το εύρος, επενδύει στην μεγαλύτερη ισότητα.
Και ξέρω και πώς ξεκινάμε: η πρώτη άμεση εφαρμογή ας είναι η μείωση των βουλευτικών και υπουργικών αποζημιώσεων.
Αν γίνει κερδίζουμε χρόνια επιρροής και, κυρίως, παίζουμε ηγεμονικά στο κοινωνικό πεδίο ανοίγοντας δρόμους για πολύ μεγάλους μετασχηματισμούς.
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο επιχείρημα, που θα απέρριπτε αυτήν την πρόταση στα σοβαρά.
Γιατί, λοιπόν, δεν το βάζουμε στην ημερήσια διάταξη;
Photo Credit: Menelaos Myrillas / SOOC