To κόλπο των αγγέλων. Του Τέλλου Φίλη

To κόλπο των αγγέλων. Του Τέλλου Φίλη

Ανάμεσα σε ταινίες, υπέροχα ηλιοβασιλέματα κι ανατολές στο λιμάνι -θεωρώ τους χώρους της προβλήτας 1 του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης το ωραιότερο κινηματογραφικό φυσικό περιβάλλον ενός Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον κόσμο ολόκληρο – έμαθα τη δήλωση της Σούζαν Σαράντον για τις Αμερικάνικες εκλογές. 

Η φράση της συνοψίζει την αμηχανία όλου του δυτικού κόσμου για την σύγχρονη παγκόσμια διακυβέρνηση και την εξουσία όπως έχει διαμορφωθεί με κανόνες μάρκετινγκ. 
Βεβαίως και υπάρχει απογοήτευση στην Αμερική, όπως και στην Ευρώπη για τα αποτελέσματα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί. Μοιάζει σαν να έχουμε όλοι φτάσει σε ένα όριο. Και οι επιλογές όταν είσαι στα όριά σου, δεν περιέχουν …”δημοκρατία”. 

Μοιάζουν σαν ποδοσφαιρικοί αγώνες που στο τέλος μόνο ο ένας είναι ο νικητής -εν ανάγκη και στα πέναλτυ – αν δεν προσομοιάζουν με συνθήκες ζούγκλας. 

Κι ενώ τώρα είναι οι καλύτερες συνθήκες για την επαναδιατύπωση μιας υποφερτής συνύπαρξης, βλέπω μια άγρια πολεμική επικράτησης και μια αδιαφορία για κάτι βιώσιμο, για λύσεις με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες. 

Αισθάνομαι σαν τους Καταραμένους του Βισκόντι. Αυτό που έρχεται θα γεννηθεί απο μίσος και θυμό. Θα είναι πρωτόγνωρο, ανεξέλεγκτο και οριακό. Αν δεν είναι ήδη σε κάποια σημεία του πλανήτη. 

Δεν ξέρω πόσοι ακόμη περιμένουμε να ξεσπιτωθούν. Πόσα όνειρα να πάρουν τους δρόμους της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα κανιβαλιζόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα πριν αλληλοφαγωθούμε στην αγορά. 

Σα να μη μάθαμε τίποτε, τίποτε, τίποτε…

Σαν την Σαράντον κι εγώ, απέχω, περιμένω να ξημερώσει να κλειστώ σε μια αίθουσα κινηματογράφου, για να ονειρευτώ για λίγο, μια ψευδαίσθηση ισορροπίας, για ν’ αντέξω, για όσο για τόσο…

-αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό επιζητούν τελικά , την αποχή μας 
Κι αναλογίζομαι πόσο κοντά βρίσκονται στο να αποφασίσουν “την τελική λύση” του αιώνα μας, οι αδίστακτοι που βρίσκονται πίσω απο την σκηνή της σημερινής παγκόσμιας εξουσίας…

photo: “La baie des anges” του Jacques Demy με την Jeanne Moreau (1963)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Το φάντασμα του ιδιωτικού χρέους. Του Χρήστου Λάσκου

Ποια ΕΡΤ θέλουμε; Σίγουρα όχι αυτήν που βλέπουμε… (βίντεο). Του Χρήστου Αβραμίδη