Ένα ευρώ έδωσα. Ένα ευρώ για να πάω από τη στάση Κολόμβου έως το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ένα ευρώ για να σπρώχνομαι με ανθρώπους κάθε ηλικίας να χωρέσουμε στο λεωφορείο. Ένα ευρώ για να κρατιέμαι, όρθια, και σε κάθε απότομο φρενάρισμα να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Ένα ευρώ για να βλέπω γυναίκες και άνδρες της τρίτης ηλικίας, φορτωμένους με σακούλες να παρακαλούν με τα μάτια κάποιον -όχι απαραίτητα πολύ νεότερό τους- να σηκωθεί για να ξεκουράσουν το κουρασμένο τους κορμί. Ένα ευρώ για να κάνω πάνω από 20 λεπτά καθώς κάποιοι οδηγοί Ι.Χ αποφασίζουν ότι είναι πιο γρήγορο να οδηγούν στους λεωφορειοδρόμους. Ένα ευρώ.
Βέβαια μέσα στο λεωφορείο όλοι ήμασταν έτοιμοι να εκραγούμε. Μόλις έκανε την αρχή μία γυναίκα γύρω στα 50 μουρμουρητά και φωνές άρχισαν να ξεπηδούν σε όλο το λεωφορείο.
“Αύξησαν τα εισιτήρια και είμαστε σαν σαρδέλες”, λέει η γυναίκα γύρω στα 50.
“Και δεν προσέθεσαν και κανένα δρομολόγιο να μετακινούμαστε σαν άνθρωποι”, λέει μία άλλη.
“Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να αυξήσουν και άλλο τα εισιτήρια, δεν βλέπουν τι γίνεται. Τι νομίζουν. Ότι τρέχουν από τα μπατζάκια μας;”, λέει ένα άνδρας γύρω στα 60.
“Άκουσα ότι θα τα αυξήσουν και άλλο”, λέει μια κοπέλα κοντά στα 30.
“Δεν πάει άλλο. Ξέρεις τι σύνταξη παίρνω; Πόσα δίνω για τα χάπια μου. Που θα τα βρω;”, λέει μια γυναίκα κοντά στα 70.
“Εγώ λέω να μη πληρώνει κανείς εισιτήριο. Μόνο έτσι θα καταλάβουν”, λέει ένας πιτσιρικάς -όχι πολύ μεγαλύτερος από 20 χρονών.
“Έχει δίκιο ο νεαρός”, λέει ένας άνδρας γύρω στα 50. “Αν δεν το ξεκινήσετε εσείς παιδί μου, δεν έχουμε ελπίδα σε αυτό το τόπο. Νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν”.
Μαρία
Alterthess: Ιστορίες αναγνωστών από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ
Και επειδή η μάχη, όπως φαίνεται, έχει να κάνει και με την επικοινωνία αυτής της ιστορίας, βγάλτε φωτογραφίες με τον κόσμο στις στάσεις και μέσα στα λεωφορεία, γράψτε ιστορίες που ζείτε και ακούτε στις στάσεις και τα λεωφορεία, γράψτε σχόλια, περιγράψτε αυτό που συμβαίνει και στείλτε τα στο [email protected] για να τα δημοσιεύσουμε.