in

If Beale Street Could Talk

If Beale Street Could Talk

O Μπάρι Τζένκινς επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη μετά τον θρίαμβο του Μoonlight, με το “Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει”, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπάλντγουϊν. Μία βαθιά ανθρωποκεντρική ταινία που έχει κερδίσει 81 βραβεία στη διαδρομή της σε ολόκληρο τον κόσμο κι είναι προτεινόμενη για τρία OSCAR (β’ γυναικείου ρόλου, διασκευασμένου σεναρίου και soundtracks), όχι όμως γι’ αυτά της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.

Γράφει ο Μίλτος Τόσκας

Η Τις κι ο Φόνυ ζουν μαζί από μικροί. Κατοικούν στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Η ζωή τους θα πάρει παράξενη τροπή, λίγο καιρό αφού αρχίσουν να συγκατοικούν ως ζευγάρι. Μία ιστορία αγάπης. Ένας 22χρονος και μία 19χρονη δίνουν όρκους αιώνιας πίστης κι αναζητούν εργασία, ως την ευκαιρία να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό. “Δούλευε σε μία δουλειά, μέχρι να γίνει ΕΣΥ”. Ξαφνικά ανάμεσα τους ένα θαμπό γυαλί κι ένα τηλέφωνο ως μοναδικό μέσο επικοινωνίας, πέρα από τα μάτια.

Παρ’ ότι ο Μπόλντγουϊν έχει γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο στις αρχές της δεκαετίας του 70΄ (1974), το περιεχόμενο μοιάζει επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Σε κυρίαρχο φόντο συναντούμε τις γυναίκες. Από την πρωταγωνίστρια Κίκι Λέιν, την μητέρα κι υποψήφια για OSCAR, Ρεγκίνα Κινγκ μέχρι την Αunjanue Ellis στον ρόλο της υστερικής πεθεράς. Οι άντρες παρουσιάζονται αδύναμοι, σαν απόκληροι, που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να ορθοποδήσουν κι οι περισσότεροι έχουν βιώσει για μία τουλάχιστον φορά την κόλαση της φυλακής στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν.

“Κάθε μαύρος που γεννήθηκε στην Αμερική, γεννήθηκε στην Beale Street . Αυτή είναι η κληρονομιά μας”. Τα ανείπωτα … Αμέσως το μυαλό σου πηγαίνει στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, I am not your negrο. Τι σηματοδοτεί όμως αυτή η περιοχή; Την αρχή της τζαζ μουσικής, τη ψυχή των ξεριζωμένων αφροαμερικανών και τον αγώνα για τα δικαιώματά τους, που συχνά καταπατώνται. Από την άλλη πλευρά έχουμε μία βουτιά στα άδυτα των μυστικών υπηρεσιών της αστυνομίας, οι οποίες εγκλωβίζουν αθώους, εκβιάζουν ανθρώπους με ποινικό μητρώο κι αναζητούν εξιλαστήρια θύματα για να κλείσουν οι φάκελοι, όπως είδαμε στο τρομερό ντοκιμαντέρ ” Τρόμος-Nόμος ” των Lyric R.Cabral and David Felix Sutcliffe.

Σήμα κατατεθέν του φιλμ, η μουσική του Νίκολας Μπρίτελ. Ντύνει κάθε σκηνή με το “κατάλληλο κοστούμι” και ταξιδεύει τον θεατή, θέτοντας τον σε ρόλο πρωταγωνιστή. Μετά την οχταετία του Μπάρακ Ομπάμα, έχουμε περάσει στην πρώτη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, δηλαδή στην εποχή των απόλυτων συμφερόντων των επιχειρήσεων. Οι επιθέσεις στους Αφροαμερικανούς αυξάνονται κι αγώνες χρόνων ενδέχεται να πέσουν στο κενό. “Σκατά” αυτή η φράση κυριαρχεί κι αντικατοπτρίζει τις δυσκολίες και τη ψυχολογία της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων.

Σε μία δύσκολη εποχή, ο Τζένκινς έρχεται να θυμίζει, έρχεται να φωνάξει μέσα από μία ιστορία έρωτα. Δείχνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι ο κόσμος έχει πάρει τον λάθος δρόμο κι η απληστία μας οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή. Ένας νέος που είχε το ταλέντο, το ένστικτο, τις προδιαγραφές να ξεφύγει παγιδεύτηκε και πληρώνει μαζί με την οικογένειά του για χρόνια. Κάποιοι θα θεωρήσουν τον σκηνοθέτη απλά ρομαντικό και θα περάσουν την ταινία στα ψιλά, άλλοι θα σκεφτούν, θα ευαισθητοποιηθούν και πιθανώς η συνείδησή τους να μην τους αφήνει να κοιμηθούν ήσυχοι για ημέρες, μετά απ’ αυτήν την προβολή.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Διαμαρτυρία έξω από το ΑΤ Ομόνοιας-Δικαιοσύνη για τον Εμπουκά

Mία Προσωπική Ιστορία