Από τις ευρωεκλογές και μετά έχει ανοίξει, στο ΣΥΡΙΖΑ και στα πέριξ, ένα μεγάλο μπίρι – μπίρι για το ποιες κινήσεις πρέπει να γίνουν ώστε να πέσει μία ώρα νωρίτερα αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, να πάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται σε εθνικές εκλογές και να περάσουμε στην επόμενη… πίστα, αυτή της δοκιμασίας μία καλής/αριστερής διακυβέρνησης. Σε αυτό το μπίρι – μπίρι, ενώ ο κόσμος υποφέρει και πεινάει, λογάδες και γραμματικοί επιμένουν να παριστάνουν τους στρατηγούς δίχως στρατό και να παρουσιάζουν διάφορα σχέδια για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα και κυρίως για το ποια μπορεί να είναι, στη συνέχεια, η σχέση της Αριστεράς με το Κέντρο, το οποίο, για λόγους ανεξήγητους, το αναφέρουν ως «Κεντροαριστερά».
Ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα ο πολιτικός χώρος του Κέντρου υπάρχει από κάθε άποψη σε και κάθε μορφή, κυρίως, ως ένας χώρος συμβιβασμού με «αυτό που μπορεί να γίνει και στην τελική με αυτό που γίνεται». Η σχέση της Αριστεράς με το Κέντρο δεν είναι μία νέα ιστορία, άλλωστε ακόμα και στα δήθεν «πέτρινα» χρόνια της Αριστεράς άνθρωποι του Κέντρου παρίσταναν, είναι αλήθεια με μεγάλη επιτυχία, τους αριστερούς. Και αυτό συμβαίνει και τώρα. Οπότε, όπως λένε και οι Άγγλοι, δεν υπάρχει κανένα όφελος από το να κλαίμε πάνω από ένα ποτήρι γάλα που έχει, ήδη και από παλιά, χυθεί. Ο συμβιβασμός, ως χώρος, αντίληψη και καθημερινή πρακτική, είναι ήδη εδώ.
Το πρόβλημα, απ’ εδώ που στέκομαι, δεν έχει να κάνει με τη σχέση με το Κέντρο, με τη δήθεν «Κεντροαριστερά», αλλά με την… Καθόλουαριστερά. Για να μην πιάσω τα εύκολα, περιπτώσεις τύπου «Μπεκιάρη», νομίζω πως αξίζει να διαβάσεις τη συνέντευξη του Κιμούλη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του Σαββατοκύριακου, όπου αυτός ο… φανατικός της προοπτικής να κυβερνήσει τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί το πως πετάει έξω από το μεγάλο δωμάτιο, του, με τα παιχνίδια, όποια κοπέλα δεν έχει τίποτα άλλο να του πει πέρα από την ύλη του – βγαίνει ακόμα; – Down Town. Αφού πρώτα της το έχει δείξει…
Το πρόβλημα με την… Καθόλουαριστερά δεν είναι οι συμβιβασμοί της, είναι, ξεκάθαρα, η μαλακία της. Το πρόβλημα με την… Καθόλουαριστερά δεν είναι ότι δεν τρέμει από οργή μπροστά στην αδικία, αλλά ότι θεωρεί κάπως λογικό, ίσως και δίκαιο, να υπάρχει αδικία. Το πρόβλημα με την… Καθόλουαριστερά, δεν είναι ότι δεν είναι με την πλευρά των αποτυχημένων, αλλά ότι αποθεώνει την επιτυχία της, ενώ ο κόσμος υποφέρει και πεινά, ενώ πνίγονται παιδιά από μαγκάλια, ενώ φουντάρει κόσμος από τις ταράτσες γιατί δεν μπορεί άλλο να ζει αυτό που ζει, ενώ η ζωή έχει γεύση από σκατά. Ο κόσμος και ο χώρος του Κέντρου, παρά τους συμβιβασμούς του, ενδέχεται να έχει και μία ποιότητα. Αντίθετα ο κόσμος και ο χώρος της… Καθόλουαριστεράς είναι για κλωτσιές γιατί ως καθόλου αριστερός είναι ξεκάθαρα δεξιός.
Ο alterthess ιανός