in

Η Κ. Μάλαμα μιλά στο alterthess μετά τη βράβευσή της στο 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου

Η Κ. Μάλαμα μιλά στο alterthess μετά τη βράβευσή της στο 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου

Η ταινία «Με τη ψυχή στο στόμα» από τη σειρά «Μια κληρονομιά» απέσπασε το Βραβείο Κοινού που αφορά σε ταινίες κάτω των 45’ για ελληνική παραγωγή στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η ταινία «Ξένη Χώρα» επίσης από τη σειρά «Μια κληρονομιά» απέσπασε το πρώτο βραβείο Καλύτερου Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ, Οδυσσεας 2013,  στο 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου.

Για πολλά χρόνια η ΕΡΤ3, με εξαιρετικά ταλαντούχους συνεργάτες και συντελεστές,  συμμετείχε συστηματικά στην προσπάθεια το ελληνικό ντοκιμαντέρ να αποκτήσει υπόσταση και προοπτική στην σκληρή αγορά του θεάματος με έμφαση στην πολιτιστική δημιουργία της χώρας. Αξίες που γκρεμίστηκαν με αυταρχισμό με την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει σε λίγα λεπτά την Δημόσια Ραδιοτηλεόραση.

Δύο ταινίες που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν. Η σκηνοθέτης της ΕΡΤ3, Κυριακή Μάλαμα μίλησε στο alterthess μετά τη βράβευσή της.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μπακιρτζή

Πως προέκυψε η ενασχόληση με αυτό το θέμα;

Καθετί που αγγίζει τη ψυχή ή προκαλεί το μυαλό αποτελεί πηγή έμπνευσης για εμένα. Τόποι όπου διαδραματίστηκαν ένας πόλεμος όπως στα μέρη του Πόντου ή της Μ. Ασίας, αφηγήσεις των προσφύγων, μια μισολιωμένη, χειροποίητη κουρτίνα στο παράθυρο ενός ερειπωμένου ελληνικού σπιτιού, εγκαταλελειμμένου εδώ και δεκάδες χρόνια, εξιστορούν την τραγική μοίρα ενός λαού που αποδεκατίστηκε.

Ο πόλεμος δεν είναι μια φυσική καταστροφή, είναι έργο του ανθρώπου και οι συνέπειες του στις ψυχές και στις ζωές των ανθρώπων είναι ανείπωτες, εφιαλτικές.

Αφήνει ίχνη που ακολουθώντας τα προβάλει έντονο το ερώτημα Γιατί; Γιατί τότε; Γιατί ακόμα και σήμερα; Καλούμε και καλούμαστε όλοι μας να δώσουμε απάντηση σ’ αυτό το Γιατί. Εγώ προσπαθώ να απαντήσω σ’ αυτό το Γιατί, μέσα από τις εικόνες που μεταφέρω, δημιουργώ και καταγράφω στις ταινίες μου.

Η προσφυγιά είναι ένα θέμα που αφορά την ελληνική κοινωνία από πολλές πλευρές. Αυτούς που ήλθαν, εκείνους που έφυγαν αργότερα, τους  κατατρεγμένους που έρχονται σήμερα και την άνεργη νεολαία που αναζητά ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη.  Πόσο δύσκολο είναι να καταπιαστεί κάποιος με αυτό το θέμα με πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις;

 Υπάρχει μια λέξη: Ξεριζωμός. Τη γεύση της τη γνωρίζουν από παλιά οι Έλληνες. Σήμερα φεύγουν πάλι από την Ελλάδα χιλιάδες νέοι άνθρωποι αναγκασμένοι να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή ή έστω τη δυνατότητα επιβίωσης.

Οι άνθρωποι που ξεριζώνονται βίαια χωρίς τη θέλησή τους για οποιοδήποτε λόγο από τον τόπο τους βιώνουν μια απερίγραπτη πίκρα, ταπείνωση και εξαθλίωση πολλές φορές. Πως γίνεται σε μια χώρα που έχει τέτοια βιώματα να έχουμε φαινόμενα όπως για παράδειγμα της Μανωλάδας;

Αν ερωτήματα όπως αυτό που κέντρισαν εμένα ν’ ασχοληθώ με θέματα κοινωνικοπολιτικά – ανθρωποκεντρικά θα έλεγα, μεταφερθούν κατά κάποιο τρόπο στο θεατή, τότε έχουν επιτελέσει την αποστολή τους.

Ταυτόχρονα τόσο έντονα βιωματικά στοιχεία που πολλές φορές η κάθε πλευρά έχει και την δική της αφήγηση. Πως η τέχνη μέσα από το προσωπικό βίωμα και τη συλλογική αφήγηση μπορούν να τις ξεπεράσουνκαι να δώσουν σε τέτοια ζητήματα έναν πανανθρώπινο χαρακτήρα;

Ο πολιτισμός δεν μπορεί να επωμιστεί τις ευθύνες άλλων. Ο ρόλος της τέχνης δεν είναι αυτός, του σωτήρα ή του από μηχανής θεός. Σ’ αυτή τη περίπτωση μπορεί απλά να μας θυμίσει τη προσωπική μας ευθύνη.

Ο ρόλος της ιστορίας θεωρώ ότι είναι αυτός της πυξίδας ή του δασκάλου αν θέλετε που υπενθυμίζει, μας διδάσκει, μας αποτρέπει από πράξεις προσωπικές ή συλλογικές και τις συνέπειες τους.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Φθινοπωρινό Ημερολόγιο. Του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Διαδικτυακά σεμινάρια για τη Δημοσιογραφία Δεδομένων