Έχω συχνά την αίσθηση ότι επαναλαμβάνομαι στο λόγο μου• ίσως να ψάχνω ακόμη τις λέξεις που θα περιγράφουν καλύτερα τις σκέψεις μου• ίσως να προσπαθώ ακόμη να κατανοήσω κάποια πράγματα και γι’ αυτό περιφέρομαι γύρω από τις έννοιες.
Πιστεύω πως η κοινωνική πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό που ενδεχομένως οραματίζομαι. Το οποίο βέβαια δεν είναι δυνατόν να μένει συνεχώς αμετάβλητο καθώς νέα δεδομένα εισέρχονται προς επεξεργασία. Αλίμονο, αν δεν εξελισσόταν και η-όποια-Ιθάκη στο ταξίδι μας για εκεί. Θα τη βρίσκαμε όπως την είχαμε στο μυαλό μας μεν, αλλά ερειπωμένη, κατεστραμμένη από τον αδυσώπητο χρόνο. Οπότε, είναι απαραίτητο να επικαιροποιείται κατά διαστήματα και ο προορισμός. Όχι ως τόπος, αλλά όσον αφορά σε επιμέρους χαρακτηριστικά και λεπτομέρειες. Αυτή η περίοδος που διανύουμε, ίσως να απαιτεί κάτι τέτοιο.
Πολλές φορές συνειδητοποιώ με τρόμο πως ίσως δεν είμαι αρκετός…δεν είμαστε αρκετοί για να αλλάξουμε την καταστροφική πορεία που ακολουθεί η ανθρωπότητα. Η οποία, εν μέσω πολέμων και περιβαλλοντικής υποβάθμισης, θα έχει καταφέρει στη διάρκεια 3-4 αιώνων να φτάσει σε πολύ οριακές καταστάσεις. Μιλούν οι αγορές για ανάπτυξη και φαντάζονται οι άνθρωποι κοιτάσματα πετρελαίου, ορυχεία με χρυσό, αλλά συγχρόνως προσδοκούν και καθαρό αέρα, καθαρά νερά, καθαρές παραλίες. Σε συνθήκες καπιταλισμού, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δεν είναι εφικτό το win-win όταν το άμεσο κέρδος είναι ο κύριος στόχος. Υπάρχει μια εγγενής μεροληψία υπέρ του κεφαλαίου κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Το διαπιστώνει κανείς εύκολα, πχ, στο μοντέλο ευέλικτης και ανασφάλιστης απασχόλησης που τείνει να γίνει ο κανόνας στις εργασιακές σχέσεις υπό την απειλή της μακροχρόνιας ανεργίας.
Αν και φύσει απαισιόδοξος, προσπαθώ να είμαι θέσει αισιόδοξος• τουλάχιστον όσον αφορά στη σημασία της προσπάθειας ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Σε αυτό το πλαίσιο, η διεκδίκηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της κυβερνητικής εξουσίας είναι ένα σημαντικό εργαλείο, το οποίο δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ξέχωρα από κάθε κινηματική διαδικασία. Τουναντίον, είναι οι κινηματικές διαδικασίες που θα πρέπει να καθορίζουν και να υπενθυμίζουν τις δεσμεύσεις και τους πολιτικούς στόχους της κοινοβουλευτικής δράσης.
Σε μια εποχή απαξίωσης της συμμετοχής στα κοινά και έντονης απευθυγράμμισης, τόσο κομματικής όσο και ταξικής, δίνεται για άλλη μια φορά η δυνατότητα στους πολίτες να επιλέξουν εκείνους-εκείνες που θα τους εκπροσωπήσουν στο κοινοβούλιο. Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε τις προτάσεις, τόσο του προγράμματος όσο και τις υποψηφιότητες, ώστε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, στην προσπάθεια να γίνουν ελκυστικά τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, ενδεχομένως να δημιουργείται η αρνητική εντύπωση πως βάλαμε “λίγο απ’όλα” και πως πολλοί από τους υποψήφιους βουλευτές δεν κομίζουν το νέο, το διαφορετικό. Θεωρώ πως δεν είναι έτσι, παρά το ότι οριακά κόπηκαν κάποιες «ζόρικες» υποψηφιότητες και επίσης οριακά πέρασαν κάποιες άλλες. Είναι ένα στοίχημα, ένα ρίσκο το οποίο ανέλαβε η επιτροπή κατάρτισης ψηφοδελτίων και το οποίο πρέπει να καταφέρουμε να το κερδίσουμε. Για να έρθει η ελπίδα. Για να φτάσει το αύριο τώρα.
Στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, φιλοξενούνται αξιόλογοι άνθρωποι που ξεχωρίζουν χάρη στις απόψεις τους και τη δέσμευσή τους στον αγώνα της Αριστεράς. Οι πολίτες έχουν τη σημαντική ευθύνη της προσεκτικής επιλογής και της ανάδειξης των υποψηφίων εκείνων οι οποίοι την επόμενη των εκλογών θα συγκροτήσουν μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και δε θα θέσουν σε κίνδυνο το εγχείρημα της ανάληψης κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το διακύβευμα είναι μεγάλο και είναι αναγκαίο να δοθεί στην Αριστερά η θεσμική δυνατότητα να χαράξει κυβερνητική στρατηγική προς όφελος των ανθρώπων και να προσπαθήσει να υλοποιήσει το πολιτικό της πρόγραμμα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Για την οποία κρίση δεν ευθύνεται η Αριστερά αλλά τελικά μόνο η Αριστερά θα λάβει μέριμνα να ενεργήσει άμεσα για να επιβραδύνει και να εξαλείψει τις εξοντωτικές συνέπειές της στις ζωές των ανθρώπων.