Στις 2 Σεπτεμβρίου 1967, η χούντα διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη τη θριαμβική φιέστα του αντιδραστικού «εκσυγχρονισμού», ο οποίος πέρασε πάνω από το πτώμα της δημοκρατίας, αλλά και πάνω από δολοφονημένους, σακατεμένους και κυνηγημένους δημοκρατικούς πολίτες. Οι κρατικοί μηχανισμοί της εθνικοφροσύνης ενίσχυσαν τη δικτατορία, με έντονο συμβολισμό την ανάθεση του πρωθυπουργικού ρόλου σε έναν εκπρόσωπο της δικαστικής εξουσίας, τον Κωνσταντίνο Κόλλια. Οι παράγοντες της δικτατορίας, με τον Κόλλια επικεφαλής, προσέρχονταν στα εγκαίνια της ΔΕΘ πλαισιωμένοι από τα παρακρατικά αποβράσματα και τις ασύδοτες δυνάμεις καταστολής.
Από τους δεκάδες χιλιάδες «Λαμπράκηδες» της προδικτατορικής περιόδου, πολύ λίγοι παρέμειναν ενεργοί σε κλιμάκια του «Πατριωτικού Μετώπου», τα οποία δρούσαν σε συνθήκες άγριας κατασταλτικής τρομοκρατίας, με ελάχιστα μέσα και υποτυπώδεις δυνατότητες επικοινωνίας. Το γραφείο της ΚΟΘ του (τυπικά ενιαίου ακόμα) ΚΚΕ και του ΠΑΜ, σχεδιάζει μια αντιστασιακή ενέργεια, με αφορμή τη φιέστα των δικτατόρων στην ΔΕΘ. Την υλοποίησή της ανέλαβε κλιμάκιο αποτελούμενο από τον Θόδωρο Καζέλη, τον Γιάννη Χαλκίδη, τον Ναντή Χατζηγιάννη, τον Αργύρη Μπάρα και την Έλλη Στεφανίδου. Ποσότητα εκρηκτικών υλών τοποθετήθηκε σε ηλεκτρικό στύλο στην περιοχή του Καυταντζόγλειου και από την έκρηξη έσβησαν για λίγα λεπτά τα φώτα, στη διάρκεια των εγκαινίων της ΔΕΘ. Η ενέργεια ήταν σχεδιασμένη με μεγάλη προσοχή, ώστε να μην προκληθούν θύματα ή άλλες ζημιές.
Οι κατασταλτικές δυνάμεις της Θεσσαλονίκης ήταν βουτηγμένες στο αίμα, εθισμένες σε πολιτικές δολοφονίες, βασανιστήρια, κατατρομοκράτηση επί τριάντα χρόνια. Με την κήρυξη της δικτατορίας αυτές οι πρακτικές κλιμακώθηκαν εφιαλτικά. Δυνάμεις της Ασφάλειας, με τη συνεργασία ενός κομβικού πληροφοριοδότη, βρίσκουν τα ίχνη του κλιμακίου και τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1967 το καταφύγιο του κλιμακίου του ΠΑΜ, ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Φιλελλήνων 65, περικυκλώνεται.
Όπως κατατέθηκε μετά την Μεταπολίτευση, οι ασφαλίτες δεν είχαν πάει απλώς για να συλλάβουν, αλλά για να «καθαρίσουν τα μιάσματα». Καταιγισμός ριπών έπεφτε από τον φωταγωγό και οι τρεις σύντροφοι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο διαμέρισμα, δηλ. ο Γιάννης Χαλκίδης, ο Γρηγόρης Παντής και ο Ναντής Χατζηγιάννης, όλοι τους άοπλοι, προσπάθησαν να διαφύγουν. Άλλοι ασφαλίτες άρχισαν να πυροβολούν από ταράτσες διπλανών κατοικιών. Ο Γιάννης Χαλκίδης πυροβολήθηκε πισώπλατα από τον ασφαλίτη Λεπενιώτη, η τελευταία σφαίρα, μάλιστα, ρίχτηκε εξ επαφής.
Ενώ ο Χαλκίδης ξεψυχούσε, οι ασφαλίτες των Σταματόπουλου-Καραμπέρη τον ποδοπατούσαν. Ο Γρηγόρης Παντής και ο Ναντής Χατζηγιάννης συνελήφθησαν, βασανίστηκαν άγρια και ταλαιπωρήθηκαν μέχρι την πτώση της δικτατορίας. Στις 31 Μαΐου του 1969, καταδικάστηκαν με άλλους 37 αγωνιστές και αγωνίστριες από το ΠΑΜ και τον «Ρήγα Φεραίο» για «παραβίασιν του Α.Ν. 509/1947 περί μέτρων ασφαλείας».
Μετά τη δικτατορία, για τη στυγνή δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη δεν τιμωρήθηκε πρακτικά κανείς. Την άνοιξη του 1980, το κατηγορητήριο όσων έφτασαν να δικαστούν μετατράπηκε σε…απόπειρα ανθρωποκτονίας, οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν ασήμαντες και πολύ σύντομα οι υπαίτιοι, δολοφόνοι και ηθικοί αυτουργοί, κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Άλλωστε, οι αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί της εθνικοφροσύνης, που επέβαλαν και εδραίωσαν τη δικτατορία, μπορούσαν πάλι να εξωραϊστούν σαν «κεντροδεξιά».
Νίκος Σκοπλάκης