Χίος: αλληλεγγύη ή εκφασισμός; Του Δημήτρη Λαβατσή

Πριν από 9 μήνες, το Φεβρουάριο της χρονιάς που διανύουμε, σε μια στιγμή που η αλληλεγγύη ηγεμόνευε ως αξία στη Χίο και η προσφορά σε είδη και εργασία για την περίθαλψη των προσφύγων είχε γίνει καθημερινή υπόθεση αρκετών ανθρώπων, είχε γραφτεί σε κάποιον τοίχο του fb ότι: η εξέλιξη της κρίσης και η δοκιμασία των μεταναστευτικών ροών μας αναγκάζει να πάρουμε θέση. Και αρκετά γρήγορα θα γίνουμε ή κομμουνιστές ή φασίστες. Είχε γραφτεί ακόμη και είχε ειπωθεί πως καλό είναι να μην έχουμε αυταπάτες ότι το ρεύμα της αλληλεγγύης είναι πλειοψηφικό επειδή είναι ηγεμονικό. Δυστυχώς τα παραπάνω επαληθεύθηκαν πολύ γρήγορα.

Στις 8 Απρι­λί­ου στο λι­μά­νι της Χίου έγινε η πρώτη μα­ζι­κή φα­σι­στι­κή επί­θε­ση σε απελ­πι­σμέ­νους πρό­σφυ­γες που είχαν κα­τα­φύ­γει εκεί μετά από επει­σό­δια στο στρα­τό­πε­δο της ΒΙΑΛ. Αυτό συ­νέ­βη 18 μόλις μέρες μετά της συμ­φω­νία ΕΕ – Τουρ­κί­ας, η οποία μπο­ρεί να απο­δει­χθεί πιο κα­τα­στρο­φι­κό μνη­μό­νιο ακόμη και από αυτό του Ιου­λί­ου του 2015 ως προς το ιδε­ο­λο­γι­κό του πρό­ταγ­μα, που δεν είναι η υπο­χώ­ρη­ση απέ­να­ντι σε μια ανώ­τε­ρη δύ­να­μη, όπως δια­τεί­νο­νταν οι συν­θη­κο­λο­γή­σα­ντες του Ιου­λί­ου, αλλά η επί­ση­μη ανα­γνώ­ρι­ση του κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού σαν θε­μι­τού, ανα­γκαί­ου και μο­να­δι­κού τρό­που επι­βί­ω­σης των κοι­νω­νιών της Ε.Ε. και της Ελ­λά­δας.

Ήταν λοι­πόν η συμ­φω­νία που έδει­ξε το δρόμο στους ναζί και άνοι­ξε εντε­λώς τις προ­ο­πτι­κές για τον εκ­φα­σι­σμό της κοι­νω­νί­ας.

Ο δια­χω­ρι­σμός των προ­σφύ­γων σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες, αλλά και σε πρό­σφυ­γες «επι­στρε­πτέ­ους» και «μη επι­στρε­πτέ­ους» στην «ασφα­λή χώρα» Τουρ­κία, ο νέος δη­λα­δή δια­χω­ρι­σμός που ει­σή­γα­γε η συμ­φω­νία που σχε­τι­κο­ποιεί, έως την κα­τάρ­γη­ση, τη συν­θή­κη της Γε­νεύ­ης, σή­μα­νε για τα νησιά του ανα­το­λι­κού Αι­γαί­ου την αρχή μιας νέας πε­ριό­δου σε σχέση με την ηπει­ρω­τι­κή Ελ­λά­δα – στην οποία οι πρό­σφυ­γες που είχαν ει­σέρ­θει πριν τις 20/3/16 δεν είναι απε­λά­σι­μοι.

Έχει νόημα να ανα­φέ­ρου­με και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις αυτές που δώ­σα­νε αυτή τη δυ­να­τό­τη­τα της πολύ γρή­γο­ρης ανά­δει­ξης του υφέρ­πο­ντος φα­σι­σμού στη Χίο.

Και αυτές είναι:

1) Αυ­το­νό­η­τα η ίδια η πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης: όταν φω­νά­ζει ότι η οι­κο­νο­μία μας δεν μας χω­ρά­ει όλους και ότι αυτή είναι φυ­σι­κό και όχι κοι­νω­νι­κό μέ­γε­θος και ότι δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος (ΤΙΝΑ), τότε ο κοι­νω­νι­κός δαρ­βι­νι­σμός είναι πα­ντού παρών.

Ο κοι­νω­νι­κός αυ­το­μα­τι­σμός ξε­κι­νά­ει από τους πιο αδύ­να­μους, υλικά και θε­σμι­κά, που είναι οι πρό­σφυ­γες και επε­κτεί­νε­ται στους ντό­πιους θε­ω­ρώ­ντας τους πε­ριτ­τούς έως επι­βλα­βείς για την οι­κο­νο­μία πλη­θυ­σμούς: πρό­σφυ­γες, συ­ντα­ξιού­χοι, χρο­νί­ως άνερ­γοι, το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νοι, χρο­νί­ως ασθε­νείς, ανά­πη­ροι κ.λπ., όσοι κο­στί­ζουν χωρίς να είναι «χρή­σι­μοι» στην ανα­πα­ρα­γω­γή του κα­πι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους.  

2) Η τα­ξι­κή διάρ­θρω­ση και πα­ρά­δο­ση της Χίου. Παλιά αστι­κή κοι­νω­νία με αστι­κή τάξη που είχε τε­ρά­στιο υπερ­το­πι­κό άπλω­μα από το 19ο αιώνα και αυτό της έδινε έναν αέρα κο­σμο­πο­λι­τι­σμού.

3) Αδύ­να­μο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και υπο­το­νι­κή τα­ξι­κή Αρι­στε­ρά.

Το τε­λευ­ταίο σή­με­ρα γί­νε­ται κα­θο­ρι­στι­κό για τις δυ­σκο­λί­ες του κι­νή­μα­τος.

Ο αστι­κός κα­θω­σπρε­πι­σμός, ο φρα­γκο­λε­βα­ντί­νι­κος επαρ­χιω­τι­σμός και η όποια ανοι­χτό­τη­τα έχουν κα­τώ­φλι τους την ίδια τη φύση του αστι­σμού: τον ατο­μι­σμό, και την υπε­ρά­σπι­ση της ευ­η­με­ρί­ας των μελών της τάξης τους και ας χά­νε­ται το σύ­μπαν γύρω τους.

Την ίδια στιγ­μή που οι πα­ρα­πά­νω ευ­η­με­ρούν, τα παι­διά των κα­τώ­τε­ρων τά­ξε­ων δου­λεύ­ουν -όταν και αν βρουν με­ρο­κά­μα­το, των 15 και 20 ευ­ρώ-χω­ρίς κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις της ερ­γα­σί­ας (συν­δι­κά­τα) και χωρίς, το­πι­κά, δυ­να­τή πα­ρά­δο­ση αγώ­νων.

Η -κυ­ρί­ως «πο­λι­τι­σμι­κή»- αρι­στε­ρά του νη­σιού δεν κα­τά­φε­ρε ούτε τα τε­λευ­ταία χρό­νια να συ­γκρο­τή­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό μέ­τω­πο μέσα σε αυτόν τον κόσμο των χωρίς φωνή.

Έτσι οι αστοί, αλλά και η πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού, μπο­ρούν να δη­λώ­νουν πο­λι­τι­σμέ­νοι και συ­μπο­νε­τι­κοί απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες αλλά ταυ­τό­χρο­να να απορ­ρί­πτουν οποια­δή­πο­τε συ­νά­φεια με αυ­τούς. Και όταν έρ­χε­ται η κρί­σι­μη ώρα, ο πο­λι­τι­σμός τους δεν τους εμπο­δί­ζει να τους αντι­με­τω­πί­ζουν σαν ένα κακό που πρέ­πει να εξα­φα­νι­στεί από το πρό­σω­πο της αμό­λυ­ντης και ιερής το­πι­κής γης!

Έτσι τα υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα που πα­ρά­γο­νται από την εξα­θλί­ω­ση και απελ­πι­σία των προ­σφύ­γων που δεν ξέ­ρουν τι θα απο­γί­νουν, αν θα προ­χω­ρή­σουν ή θα «επι­στρα­φούν» στην Τουρ­κία ή και στις χώρες κα­τα­γω­γής τους, με­γε­θύ­νο­νται, η φη­μο­λο­γί­ες ορ­γιά­ζουν και οι προ­βο­κά­τσιες είναι εύ­κο­λες. Τα taser που χρη­σι­μο­ποί­η­σαν κά­ποιοι πρό­σφυ­γες πριν 10 μέρες σε επει­σό­δια στη Σούδα της Χίου, φυ­σι­κά δεν τα αγό­ρα­σαν στα πε­ρί­πτε­ρα της πλα­τεί­ας…

Ο φα­σι­στι­κός λόγος επε­κτεί­νε­ται σαν επι­χεί­ρη­μα «απο­τε­λε­σμα­τι­κής επι­βί­ω­σης» πολύ πέρα από τα στό­μα­τα των φα­να­τι­κών.

Πο­λι­τι­κά: η απου­σία μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς (το αφα­σι­κό ΚΚΕ είναι απόν), η απελ­πι­σία των «από κάτω» και η απλη­στία των αστών δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­γκρο­τη­θεί μέσω του επί­δι­κου της εγκα­τά­στα­σης και φρο­ντί­δας των προ­σφύ­γων, ένα νέο πο­λι­τι­κό κέ­ντρο με τη συμ­με­το­χή πολ­λών με­σο­α­στών και πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων από την Αυ­το­διοί­κη­ση και την Πε­ρι­φέ­ρεια. Αυτό το εκ­κο­λα­πτό­με­νο κέ­ντρο, «υπερ­βαί­νο­ντας» τις πα­λιές δια­κρί­σεις της κομ­μα­τι­κής Δε­ξιάς-Αρι­στε­ράς, φτιά­χνει μια νέα Δεξιά που θα προ­σπα­θή­σει να εκ­φρά­σει την «κοι­νω­νι­κή δεξιά», τους μι­κρο­με­σαί­ους και νοι­κο­κυ­ραί­ους και τους χιπ­στε­ρά­δες και να απορ­ρο­φή­σει ένα πο­σο­στό των ψη­φο­φό­ρων των ναζί.

Ο αντι­πε­ρι­φε­ρειάρ­χης και στε­λέ­χη των δύο με­γά­λων συ­ντη­ρη­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων του δήμου κι­νού­νται σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση. Η ΝΔ πα­ρα­κο­λου­θεί πε­ρι­μέ­νο­ντας να δει πότε θα ανοί­ξει η πο­λι­τι­κή εξαρ­γύ­ρω­ση για να προ­σφέ­ρει θέ­σεις.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φυ­σι­κά είναι εξα­φα­νι­σμέ­νος – όταν δεν βρί­ζει τους αλ­λη­λέγ­γυους, όπως έγινε την πε­ρα­σμέ­νη εβδο­μά­δα. Η ανι­κα­νό­τη­τα της κε­ντρι­κής κυ­βέρ­νη­σης τους κάνει να απο­φεύ­γουν και να κυ­κλο­φο­ρή­σουν. 

Εμείς τι μπο­ρού­με να κά­νου­με;

Το σύν­θη­μα: «Κυ­βέρ­νη­ση – ΝΔ – νε­ο­να­ζί, Όλα τα κα­θάρ­μα­τα δου­λεύ­ου­νε μαζί», που ακού­στη­κε στην αντι­φα­σι­στι­κή δια­δή­λω­ση στη Χίο την 24/11, δεν είναι κα­θό­λου υπερ­βο­λι­κό. Δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης και συμ­με­το­χή σε αυτές υπάρ­χουν. Ένα όχι ευ­κα­τα­φρό­νη­το τμήμα του πλη­θυ­σμού δίνει μό­νι­μα το «παρών». Το με­γά­λο ζή­τη­μα είναι η ανά­κτη­ση της ηγε­μο­νί­ας.   

Αυτή απαι­τεί την επα­να­τα­ξι­κο­ποί­η­ση των κι­νη­μά­των για να αγκυ­ρω­θούν στη μόνη τάξη που έχει εν τέλει αλλά και κα­ταρ­χήν συμ­φέ­ρον από μια κοι­νω­νία κομ­μου­νι­σμού και όχι ατο­μι­σμού που ακραία του έκ­φρα­ση είναι ο φα­σι­σμός: στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας.

Και αυτό δεν περ­νά­ει τόσο μέσα από πο­λι­τι­κο­λο­γία για το πα­ρελ­θόν, ούτε μπο­ρεί να στα­μα­τά­ει στη συ­ζή­τη­ση για το προ­σφυ­γι­κό πα­ρελ­θόν πολ­λών Χιω­τών, όσο μέσα από την ανα­ζή­τη­ση βή­μα-βή­μα των στοι­χεί­ων που μπο­ρούν να ενο­ποιούν τα­ξι­κά τα μέλη αυτής της τάξης. Τον κόσμο που εν­δια­φέ­ρει την Αρι­στε­ρά. Αυ­τούς που είναι στη με­γά­λη τους πλειο­νό­τη­τα χωρίς φωνή. Και στη Χίο. Στην «πεζή» κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. Περ­νά­ει από την ανά­δει­ξη της κοι­νής αι­τί­ας των προ­βλη­μά­των μας «στον κόσμο των αφε­ντι­κών που εί­μα­στε όλοι ξένοι».

Τα­ξι­κο­ποί­η­ση των κι­νη­μά­των ση­μαί­νει μάχη υλική και ιδε­ο­λο­γι­κή.

Η προ­σπά­θεια αυτή, οι ανα­γκαί­οι αγώ­νες που αυτή απαι­τεί, είναι ο δικός μας μο­νό­δρο­μος, η δικιά μας ΤΙΝΑ.

                                                                                                                                         

*Μέλος της Αρι­στε­ρής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Κί­νη­σης Χίου

Πηγή: rproject.gr