Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2014
Οι ειδικευόμενοι γιατροί του Ιπποκράτειου νοσοκομείου συγκεντρώνονται στην Αριστοτέλους έξω από την Υγειονομική Περιφέρεια με ένα πανό, ζητώντας να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα επτά μηνών των εφημεριών τους . Αντιπροσωπεία τους συναντάται με τον διοικητή συνοδεία αστυνομικών των ΜΑΤ. Ο διοικητής δεν τους δίνει κανένα χρονοδιάγραμμα εκτός του ότι δεν πρόκειται να τους καταβληθεί κανένα μέρος του ποσού πριν τις 13 Οκτώβρη. Οργή για τον εμπαιγμό και την αντιμετώπισή τους από την αστυνομία και τους υπευθύνους.
Σκάι, Κύκλος 2ος, Επεισόδιο 19: “What Have I Done to Deserve This?”
Πέντε γιατροί αρχίζουν ειδικότητα στο κορυφαίο νοσοκομείο Σιάτλ Γκρέυς. Η Μέρεντιθ, η Κριστίνα, η Ίζι, ο Τζόρτζ και ο Άλεξ πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη και άπιστοι σε οποιονδήποτε άλλο.
Περίληψη Επεισοδίου 19: Η Μέρεντιθ και ο Τζόρτζ ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν πια να συνεργαστούν τόσο αρμονικά όπως στο παρελθόν. Η Μπέιλι, η οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται σε άδεια μητρότητας, βοηθά την Άντισον με ένα ασυνήθιστο ιατρικό της θέμα. Ο Άλεξ συνειδητοποιεί ότι ζηλεύει όταν η Ίζι αρχίζει να δίνει περισσότερη σημασία στον Ντένι το νέο της ασθενή…
Της Κατερίνας Μπακιρτζή
Η πραγματικότητα για τους γιατρούς στην Ελλάδα της κρίσης δεν θυμίζει σε τίποτα τη τηλεόραση. Μπορεί κάθε βράδυ στο ΣΚΑΪ να παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιατρικής σειράς Grey’s Anatomy, την αντιμετώπιση ιδιαίτερων ιατρικών περιστατικών και τις θυελλώδεις ερωτικές σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, όμως δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε την ελληνική πραγματικότητα.
Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ βρέθηκα σήμερα στη συγκέντρωση των ειδικευόμενων γιατρών του Ιπποκρατείου νοσοκομείου. Νέοι άνθρωποι, 30 με 40 ετών το πολύ και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Συζητώντας μαζί τους βλέπεις ανθρώπους με όρεξη να βοηθήσουν και να δουλέψουν.
«Ποιά είναι η πραγματικότητα για ένα ειδικευόμενο γιατρό σήμερα;», τους ρωτάω.
«Ενενήντα ώρες εργασίας την εβδομάδα», μου απαντούν και προσθέτουν «Σε μία εφημερία παραμένουμε 24 ώρες στο νοσοκομείο και αντιμετωπίζουμε χιλιάδες περιστατικά. Όταν το Ιπποκράτειο εφημερεύει πάνω από 1200 ασθενείς -κατά μέσο όρο- επισκέπτονται το νοσοκομείο κυρίως λόγω της τοποθεσίας του καθώς βρίσκεται εντός της πόλης».
Να σημειώσουμε εδώ πως το ανώτατο όριο που προβλέπει η οδηγία για τις εφημερίες προβλέπει πως ένας γιατρός πρέπει να κάνει μία εφημερία την εβδομάδα και να δουλεύει μέχρι και 58 ώρες με τις υπερωρίες όμως λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό και του φόρτου εργασίας οι ειδικευόμενοι σήμερα κάνουν 2 ή και 3 εφημερίες την εβδομάδα.
«Χωρίς τη δυνατότητα να πάρουμε ρεπό την επόμενη ημέρα» μου λένε.
«Δηλαδή φροντίζετε ασθενείς όντας ξάγρυπνοι 24 και πλέον ώρες; Πως αντέχετε και δεν καταρρέετε; » τους ρωτάω.
«Δεν είναι εφικτό να πάρουμε ρεπό. Η κούραση σίγουρα επηρεάζει τη κρίση του γιατρού αλλά μένουν οι νεότεροι που έχουν ακόμα αντοχές. Όμως πολλές φορές φτάνουμε στα όριά μας. Η αγωνία μας δεν είναι αν θα αρρωστήσουμε αλλά ποιος θα μας καλύψει στην εφημερία».
«Περιμένατε τελειώνοντας τη σχολή να αντιμετωπίσετε τέτοια κατάσταση μέσα στο νοσοκομεία;», ρωτάω.
«Όχι», μου λένε κατηγορηματικά.
«Μιλάμε για κατάσταση διάλυσης. Δεν έχεις γάντια, δεν έχεις σύρριγες, δεν υπάρχουν μαξιλάρια και σεντόνια. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι ασθενείς σκεπάζονται με κουρτίνες.», περιγράφουν με ανησυχία και εκνευρισμό.
«Πως αντιδρούν οι ασθενείς όταν βλέπουν αυτή τη κατάσταση;», ρωτάω.
«Ο ασθενής έρχεται όταν δεν αισθάνεται καλά. Όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί τότε αντιδρά ίσως και λίγο πιο έντονα. Εμείς είμαστε οι άνθρωποι που έρχονται σε άμεση επαφή και έτσι αυτή η συμπεριφορά κατευθύνεται προς τα εμάς», αναφέρουν με κατανόηση προσθέτοντας: «Οι περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι γίνεται και πως δεν φταίμε εμείς. Όμως αν έχεις χίλιους ασθενείς και έχεις πέντε τέτοια περιστατικά αυτά θα σου μείνουν. Μπορεί να δεχτείς εκατοντάδες ευχαριστώ αλλά όταν γυρνάς στο σπίτι σου το βράδυ θα σκέφτεσαι πως “τρέχω όλη μέρα και να μου λένε τέτοια πράγματα;”. Το άσχημο θα σου μείνει.», μου λένε με παράπονο.
Την ίδια στιγμή έχουν αυξηθεί τα περιστατικά ανθρώπων που επισκέπτονται το νοσοκομείο καταβεβλημένοι από τη καθημερινότητα, οι οποίοι νιώθουν άσχημα αλλά δεν έχουν κάτι σωματικό.
«Έχουμε περιστατικά που είναι ψυχοσωματικά. Ο ασθενής από τη πίεση νιώθει άσχημα. Έρχεται και εμείς θα του κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις αλλά τελικά δεν έχει τίποτα. Θα τον παραπέμψουμε αλλά δεν θα μας πιστέψει. Θα πάει και έξω για να πάρει και άλλη γνώμη», περιγράφουν.
«Στην Ελλάδα δεν μπορούμε ακόμη να πιστέψουμε αυτό που βλέπαμε τη δεκαετία του ’80 σε αμερικάνικες ταινίες με τα πρόζακ και κάθε άνθρωπος και ένας ψυχίατρος . Αυτά ήταν άγνωστα πράγματα για τη χώρα μας», προσθέτουν.
Τους ρωτάω τι σκέφτονται να κάνουν μετά το πέρας της ειδικότητας. «Οι περισσότεροι φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. Οι καλύτεροι γιατροί της χώρας φεύγουν», μου λένε.
«Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αγγλίας. Πας σε νοσοκομείο της Αγγλίας και με εξαίρεση τους διευθυντές και τους μεγάλους γιατρούς οι υπόλοιποι είναι όλοι ξένοι», καταλήγουν.