Φεύγουμε Μήτσο σιγά σιγά, ένας ένας, δεν αφήνουμε σημάδια, ούτε αποτυπώματα, φεύγουμε σιωπηλά Μήτσο, το λίγο της ζωής μας σαν να περισσεύει από αυτόν τον κόσμο.
Κάτι ξενύχτια μόνο θα μας μείνουν, κάποια φιλιά, λίγες αγάπες της καταστροφής κι οι φίλοι που θα ανταλλάσσουν μεταμεσονύκτια μηνύματα στο inbox γιατί δεν θα τους παίρνει ο ύπνος απ’ αυτές τις άδικες αναχωρήσεις. Φεύγουμε από το πολύ μιας επιθυμίας που έγινε πέτρα και μας πήγε στον βυθό. Πέτρα και τύψη μετά. Μη κι ενοχληθεί κανείς που υπάρχουμε. Από έναν βήχα που δεν προσέξαμε. Κρύωμα είναι θα περάσει. Από κάτι σιωπές και γυρισμένες πλάτες την ώρα που λέγαμε τα δικά μας σπουδαία. Από συνήθεια να προσπερνάμε τα δύσκολα, μη στενοχωρήσουμε την παρέα. Από τις αναπάντητες κλήσεις και τις βαριές χυλόπιτες, φεύγουμε. Κι όσο μεγαλώνουμε όλα να γίνονται πιο ασήκωτα. Τα ‘όχι μας λιγότερα, τα ναι μας να στάζουν συμβιβασμό. Κι ούτε τα χάπια της πίεσης να μην αρκούν. Μόνοι σε σπίτια ασκούπιστα, με τα βιβλία μας σημαδεμένα και τις μουσικές μας σε ράφια σαν αναμνηστικά ενός συναισθήματος που δεν μας χαρίστηκε ποτέ όσο θα θέλαμε. Φεύγουμε. Ενας ένας σιγά σιγά. Μην ενοχλείστε, να εδώ 3-4 μέρες στην εντατική, αυτό που αναλογεί στον καθένα μας, τίποτε περισσότερο και μετά…
Τέλλος Φίλης (από την ανέκδοτη συλλογή «Γράμματα στον Μήτσο» )
Φωτογραφία: The boy του Graig Macneill