Στα ανώτατα κλιμάκια της εγχώριας ιντελιγκέντσιας η οποία τάχθηκε μετά πάθους υπέρ του ΝΑΙ έχει καλλιεργηθεί εδώ και χρόνια μια υπεροπτική στάση απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει λαϊκή απαίτηση. Θα ήταν εύκολα εξηγήσιμο λαμβάνοντας υπόψη, ότι είναι συνταγμένοι με την αστική τάξη της χώρας η οποία, έχει την περιφρόνηση για όσους συνεισφέρουν στον πλούτο της σαν άνθος καρφιτσωμένο στη μπουτονιέρα των σακακιών της.
Η υψωμένη μύτη των αφεντικών, ανορθώνει την προπέτεια των μολυβιών, που κορδώνονται με βάση, δήθεν, τον ορθολογισμό, την σύνεση, την μετριοπάθεια, την κοινή λογική, το μέτρο. Σε όλα τα προηγούμενα βέβαια, οι ίδιοι τοποθετούν τον εαυτό τους στην θέση που νομίζουν ότι βρίσκονται, χωρίς ποτέ να ρωτάνε ποιά η άποψη των άλλων και, περισσότερο, αυτών που διαφωνούν. Σύμφωνα με την σκέψη τους, όσοι διαφωνούν είναι μπολσεβίκοι, άφρονες, ανορθολογικοί, και λαϊκιστές. Η λογική τους έχει διαχυθεί τα τελευταία είκοσι (τουλάχιστον) χρόνια στη χώρα, παρότι διακρίθηκε στην πολιτική παρενδυσία, από τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη, στον εκσυχρονισμό του Κώστα Σημίτη, την δημιουργική λογιστική που συνέχισε ο καταλληλότερος Κώστας Καραμανλής και ολοκληρώθηκε στα χρόνια των μνημονίων.
Κοινή βάση των «δημοδιδασκάλων» της κοινής γνώμης είναι το άσβεστο μίσος για τον λαό. Οτιδήποτε εκπορεύεται από τα ασθενή κοινωνικά στρώματα είναι ρυπαρό, άλογο, και τιποτένιο. Αξίζει να τύχει μόνο λοιδωρίας, εξευτελισμού, λυσσαλέας κριτικής και δημόσιου λιθοβολισμού.
Το λαϊκό στο οποίο κατά τα άλλα ομνύουν είναι γι αυτούς παγωμένο για πάντα στους πίνακες του Κόντογλου και του Θεόφιλου στα κείμενα του Παπαδιαμάντη (χωρίς τα πάθια των ηρώων τους). Είναι ακίνδυνη χορογραφία φαντασμάτων που ποτέ δεν υπήρξαν ένσαρκοι.
Είναι οι ίδιοι μολυβοσπρώχτες που αρθοργράφησαν μετά πάθους και χαράς ανείπωτης, στα όρια της υστερίας, σπρώχνοντας τους πολίτες στην απληστία της χρηματιστηριακής ευωχίας κι ύστερα τους κατακεραύνωσαν γιατί τους άκουσαν και αρίστευσαν επιπλέον οι γραφιάδες μας στη λογοτεχνική καταγγελία της κατάπτωσης των ηθών.
Όσο τα αφεντικά τους σάρωναν την φαιά ουσία του λαού με τις αθλιότητες και τις πορνικές χυδαιότητες της τηλεόρασης αυτοί γράφανε και καταγγέλαν τους ανθρώπους για τα ταπεινά ένστικτα που τους κυρίευαν. Αυτοναγορεύτηκαν σε αγγέλους της ηθικής και κατηγορούσαν όσους δεν αντιστάθηκαν στους δαιμόνους, που οι ίδιοι έστειλαν για να τους παραπλανήσουν. Τέτοια θεολογία όντως σε αφήνει άφωνο.
Ο κατάλογος σχετικών αναφορών είναι μακρύς αλλά δώσανε και εξακολουθούν να δίνουν τα ρέστα τους με αφορμή το δημοψήφισμα και περισσότερο το νικητήριο ΟΧΙ. Φτάσανε τώρα στην επικρατεία της ξετσιπωσιάς. Τολμούν και ειρωνεύονται την Περηφάνια. Την βάζουν σε εισαγωγικά, την περιγελούν, χάσανε πλήρως την ψυχραιμία τους και βγάζουν τον αληθινό τους εαυτό, τόλμησαν οι ταπεινοί να τους αντιμιλήσουν, δεν κιότεψαν στις απειλές τους, σήκωσαν κεφάλι οι «κακομοίρηδες», αυτό χώρια που είναι ακατανόητο δεν μπορούν να το χωνέψουν με τίποτα. Εξάλλου όταν μιλούν για Δημοκρατία, εννοούν το κέρινο ομοίωμά της και όχι μια ζωντανή ύπαρξη που περπατάει στον δρόμο.
Ειπώθηκε και το απερίγραπτο, ότι χρωστάμε στην ευρωπαική ένωση πως μας έντυσε και μας τάισε, ναι, έτσι ακριβώς. Ντύσανε δηλαδή οι καλόβολοι ευρωπαίοι τους ρακένδυτους που ζούν σε αυτό γεωγραφικό μήκος και πλάτος, τους τάισαν τους πεινάλες, που έπαιζε μπασαβιόλα το στομάχι τους, η ευρωπαική ένωση ήταν η ενσάρκωση του πνεύματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, παραλίγο να μείνουν μόνο με το ράσο και ένα κομποσκοίνι οι γερμανοί βιομήχανοι στην προσπάθειά τους να μας σώσουνε, τόσο μεγαλόψυχοι…κι εμείς τους ανταποδίδουμε με ΟΧΙ.Και τι μας ζήτησαν; Να τους επιστρέψουμε με «νόμιμο» τόκο, αυτά που μας έντυσαν και μας τάισαν. Μένεις άλαλος, άφωνος μπροστά σε αυτή τη… λογική.
Είναι να απορεί κανείς ποιόν ιδανικό Λαό έχουν κατά νου, ποιάς χώρας, ποιάς εποχής;
Κι ούτε μια κουβέντα για τα χρέη των αφεντικών τους οι μεγάλοι σαρκαστές της λαϊκής «αναίδειας». Ούτε κιχ για τον τηλεοπτικό εμετό που σερβίρεται σαν έτοιμη βρεφική τροφή. Ούτε μια απάντηση στο στοιχειώδες ερώτημα: πώς μπορεί ένας φτωχός που δεν έχει μία στην τσέπη να μπορεί να ξεπληρώσει τον δανειστή του; Τι θέλει ένας πάμπλουτος δανειστής από τους «φτωχούληδες» της οικουμένης; Ζητάνε και γράφουν για να δικαιολογήσουν απλώς ότι οι φτωχοί πρέπει να υπομείνουν στωικά την μοίρα τους, να είναι δούλοι, άμοιροι και χωρίς ελπίδα. Να μην έχουν σε κανέναν σχηματισμό καταφυγή να μην βρίσκουν διέξοδο στον εφιάλτη τους. Και προτείνουν ότι η λύση, η μόνη λύση είναι να γίνουν πλουσιότερα τα αφεντικά τους, πόσο πιο πολύ άραγε;
Αν και χοντρά τα δαχτυλά τους δεν μπορούν πια να κρύβονται από πίσω τους.
Στο ερώτημα γιατί μισούν τόσο απροκάλυπτα τον λαό η απάντηση είναι δυστυχώς αυτή που αν την ξεστομίσουμε θα μας κάνει σαν τα μούτρα τους. Και, για τίποτα στον κόσμο δεν αξίζει να γίνουμε τιποτένιοι.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].