Είναι απόλυτα λογικό νέοι άνθρωποι, που είτε είναι στην επισφάλεια είτε στην ανεργία, να βλέπουν με απερίγραπτα κακό μάτι τη νυσταλέα συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που δεν είναι απλά και μόνο νυσταλέα αλλά σε βαθύ λήθαργο, αδυνατώντας να οργανώσει στοιχειωδώς τους αγώνες του Κόσμου της Εργασίας, αδυνατώντας να πετύχει, έστω, κάποιες ήττες , ναι ήττες, με αξιοπρέπεια, κάτι που θα έδινε κουράγιο για να πάμε στις επόμενες μάχες. Και δεν σου μιλάω για τον Παναγόπουλο, που στα λεξικά δίπλα από λήμμα «ρεντίκολο» θα έπρεπε να είχε τη φωτογραφία του, αλλά για όλο το μηχανισμό των συνδικάτων, χωρίς εξαιρέσεις.
Αυτή βέβαια είναι μία εύκολη κριτική, μπορείς να την ακούσεις από παντού, ακόμα και από τους… καναπέδες που σχολιάζουν, πάντα από τη θέση τους, το πόσο λίγος κόσμος απεργεί και πόσο μικρές είναι οι διαδηλώσεις μετά τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Είναι μία καραμέλα που την πιπιλούν πολλοί και διάφοροι. Το θέμα όμως, το θέμα μας, είναι τι λένε για όλα αυτά οι νέοι άνθρωποι που είτε είναι στην επισφάλεια είτε στην ανεργία, με ή χωρίς προσόντα, με ή χωρίς δεξιότητες, με ή χωρίς βάλε κι εσύ ότι θες. Και λένε τα χειρότερα και αυτό θα πρέπει να αλλάξει.
Το πώς μπορεί να γίνει μία κίνηση προς αυτή την αλλαγή, που θα είναι μία μεγάλη Αλλαγή, είναι κάτι το πολύπλοκο, γιατί θέλει κινήσεις απ’ όλες τις πλευρές, θέλει να αξιολογηθεί και να αξιοποιηθεί η εμπειρία από διάφορες ανταγωνιστικές, με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, καταστάσεις, θέλει όμως και μία νέα αντίληψη για την, ας πούμε, διευρυμένη εργατική τάξη, χωρίς πάντως να μπερδεύουμε τον μισθωτό πολιτικό μηχανικό με τον εργάτη σε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης και το δικηγόρο – υπάλληλο σε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο με το σερβιτόρο σε ένα φαστ φουντ. Όλα αυτά μπορούμε να τα συζητήσουμε στις 27 Νοεμβρίου.
Ο alterthess ιανός