Η διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ έχει μια ιστορία δεκαετιών. Πολλές φορές υπήρξε σημείο αναφοράς και κορυφαίο γεγονός του κινήματος. Άλλοτε πάλι όχι. Άκόμη και τότε όμως είχε σημασία η διατήρηση της συνέχειας του, όπως ακριβώς του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, σε αντίθεση με τις διάφορες κατά καιρούς Κασσάνδρες.
Εδώ, άλλωστε, εξαγγέλθηκε και το περίφημο “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” για να γίνει κατόπιν κουρέλια κάτω απ’ τις πιέσεις των δανειστών. Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, δακρυγόνα, συλλήψεις, συνθέτουν το θερμό σκηνικό της άγριας πλευράς της διαδήλωσης αυτής ιστορικά.
Φέτος η διαδήλωση θα γίνει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή. Ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνει φέροντας τη σφραγίδα ενός πρώην αριστερού κόμματος που υλοποιεί την πολιτική των πολιτικών αντιπάλων του. ΕΝΦΙΑ, πλειστηριασμοί, διατήρηση μισθών πείνας, αφαίρεση ασφαλιστικών κατακτήσεων, φορολογία των χαμηλότερων εισοδημάτων, επειδή “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Η ολοκληρωτική συνθηκολόγηση του Σύριζα παρουσιάζεται σαν προσωρινή υποχώρηση η τακτικός ελιγμός. Η μνημονιακή μετάλλαξη έχει καταστρέψει το όραμα εκατομμυρίων ανθρώπων, ότι η καθημερινότητα, η ζωή τους θα αλλάξει Η απάθεια, η ιδιώτευση, η ατομική λύση, έχουν αντικαταστήσει την ελπίδα, επειδή πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τους ισχυρούς από μας.
Όσο κι αν αυτό βαραίνει και μοιάζει με ταφόπλακα, δεν είναι. Πρέπει να το πούμε, ότι το αριστερό κίνημα έχει βιώσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις μετά την ήττα του εμφυλίου, αλλά και το ζόφο που επικράτησε μετά την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” και την ακόλουθη, λίγο πολύ διάλυση της αριστεράς στην Ευρώπη. Σε αυτές τις συνθήκες η ενότητα στη δράση, το ενιαίο μέτωπο όλων των υπαρκτών κινημάτων, των αντιστάσεων αλλά και της αντιμνημονιακής αριστεράς είναι αυτονόητη και απαραίτητη. Έπρεπε να είχε κατακτηθεί από την αρχή. Η πολυδιάσπαση είναι μια πολυτέλεια επικίνδυνη.
Πηγαίνουμε στην Καμάρα κι όχι στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ- ΕΚΘ για δυο ουσιαστικούς λόγους.
Α – Γιατί δεν θα διαδηλώσουμε με τον συνδικαλισμό της αθλιότητας που στήριξε τα μνημόνια και πήρε απροκάλυπτα θέση ενάντια στο λαϊκό “όχι” του περυσινού δημοψηφίσματος αγκαλιά με τους βιομήχανους τους μεγαλεμπόρους που εκβίαζαν τους εργαζόμενους τους με απόλυση αν δεν ψήφιζαν “ναι”. Αγκαλιά με τους κακόφημους “μενουμευρωπαίους”, που σάρωσε τελικά η λαϊκή ψήφος.
Δεν θα πάμε σε μια συγκέντρωση που θα απουσιάζει η μεγάλη μάζα των εργαζομένων αλλά θα συμμετέχει το εργοδοτικό σωματείο της Ελληνικός Χρυσός και των “εργαζομένων”, δηλαδή στην πλειοψηφία τους ιδιοκτητών του ΟΑΣΘ. Δεν θα γίνουμε το ακροατήριο τους. Αυτό δεν είναι φυσικά ένα κάλεσμα για αποχώρηση από τη ΓΣΕΕ η για ίδρυση κόκκινων συνδικάτων, αλλά για δράση μέσα κι έξω. Το μέσα και το έξω καθορίζεται ανάλογα με τις ανάγκες του κινήματος και την ανάλυση κάθε περίπτωσης χωριστά. Δεν υπάρχει ως ένα απόλυτο δίλημμα.
Β- Πρέπει να διαδηλώσουμε πλάι πλάι με ότι ζωντανό υπάρχει κινείται και δρα σε αυτήν την πόλη. Γιατί θέλουμε να αναδυθεί ένα κίνημα από τα κάτω που να συγκροτείται από ομάδες πρωτοβουλίας γειτονιάς, αντιρατσιστικές κινήσεις, σωματεία βάσης, επιτροπές για τους πρόσφυγες και τη ριζοσπαστική αριστερά.
Γιατί πρέπει να φανεί ότι υπάρχει πολύς κόσμος που είναι αντίθετος με την πολιτική των μνημονίων και διατεθειμένος να δώσει αγώνες. Πρέπει να βαδίσουμε μαζί τους. Να είμαστε πολλοί, να είμαστε διακριτοί. Να συμπορευτούμε.Στη δύσκολη αυτή συγκυρία είναι απαραίτητο να διατηρηθεί και να στηριχθεί με όλα τα μέσα η ιστορική συνέχεια του κινήματος. Να υπάρξουν διαδικασίες κοινής δράσης κι όχι μόνο συνεννοήσεις για τη διαδρομή που θα ακολουθούν οι διαδηλώσεις. Χρειάζεται πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Στην αριστερά πρέπει να υπάρξουν διαδικασίες συζήτησης και προοπτικά ανασύνθεσης.
Ένα ολόκληρο κοινωνικοπολιτικό κίνημα πρέπει να κουβεντιάσει – και να βρεί τον τρόπο για να το κάνει αυτό- για όλα τα μεγάλα ζητήματα που χωρίζουν η ενώνουν κι όχι μόνο για την ενότητα καθ` εαυτή. Σε αυτή την πορεία όλοι πρέπει να δουν κριτικά λάθη, εμμονές και ελλείμματα.
Σε τούτη τη μακρά περίοδο αρνητικών συσχετισμών που έχει ανοίξει, πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια για να αντιληφθούμε έγκαιρα κάθε ρωγμή που θα μπορούσε να προκαλέσει κοινωνικό ρήγμα.
Όσο κι φαντάζει καταθλιπτική η ήττα και η υποχώρηση, η ιστορία είναι γεμάτη καπρίτσια και ανατροπές που έρχονται συνήθως απροειδοποίητα. Η κοινωνική δυσαρέσκεια μπορεί στις κατάλληλες συνθήκες να βγεί στην επιφάνεια και μέσα από μια μικρή ρωγμή. Η μικρή τρύπα βουλιάζει μεγάλο καράβι.Πρέπει όλοι να ξανασηκωθούμε και να ξαναπάρουμε φόρα. Έχουμε αργήσει. Γι’ αυτό, όλοι στην Καμάρα!