Του Σωτήρη Πετρίδη
Η εξέλιξη της τεχνολογίας πια έχει φτάσει σε τέτοιο ρυθμό ώστε από χρόνο σε χρόνο να υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε κλάδους τους οποίους επηρεάζει, όπως η υγεία και η βιομηχανία. Ένας κλάδος που εξαρτάται απόλυτα από την τεχνολογία είναι αυτός του Cinema. Οι ταινίες 3D όλο και αυξάνονται, ο ήχος καλυτερεύει και η ευκρίνεια της εικόνας όλο και καλυτερεύει. Πια οι ασπρόμαυρες, βωβές ταινίες μοιάζουν τόσο ξεπερασμένες και παλιακές που κανείς δεν μπορεί να τις δει. Ή μήπως όχι;
Η ταινία The Artist έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας πριν από λίγες μέρες. Η παγκόσμια πορεία της βέβαια ξεκίνησε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο. Αυτή η ταινία, αν και δημιουργήθηκε μέσα σε αυτόν τον τεχνολογικό οίστρο της εποχής, έχει μια ιδιαιτερότητα: επιστρέφει στις ρίζες και στις αρχικές συμβάσεις του μέσου αφηγώντας την ιστορία της σε μαύρο-άσπρο και χωρίς ήχο. Είναι όμως εύκολο ένα τέτοιου είδους «πείραμα» να επιβιώσει ανάμεσα στα τρισδιάστατα «μεγαθήρια»;
Η ταινία είναι απλή και κατανοητή όσο αφορά την πλοκή της και, αν και βωβή, δεν διακατέχεται από την υπερβολή στην υποκριτική όπως οι πρώιμες ταινίες της κινηματογραφικής ιστορίας. Το The Artist γνωρίζει τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική επιτυχία. Τα βραβεία και οι υποψηφιότητες δεν έχουν σταματήσει να δίνονται στο συγκεκριμένο φιλμικό κείμενο. Ήδη είναι υποψήφιο σε έξι κατηγορίες στις Χρυσές Σφαίρες και θεωρείται βέβαιο ότι θα πρωταγωνιστήσει και στα Oscars. Για πολλούς το The Artist είναι από τις επικρατέστερες ταινίες για το βραβείο καλύτερης ταινίας. Κάτι τέτοιο θα είναι σημαντικό για τον κινηματογραφικό χώρο γιατί θα αποδειχθεί ότι τα εφέ και τα μεγάλα budget δεν προσδίδουν τίποτα παραπάνω στην ταινία.
Το The Artist είναι μια πολύ ωραία ταινία που δεν κουράζει και σου μαθαίνει τι ακριβώς είναι το σινεμά: εικόνες.