Βόλευε έτσι; Ένα μικρό τμήμα της πίσω αυλής για να παίζουμε, ένα μέρος που φοβόμασταν λιγότερο, μία τεράστια σκιά του πολιτικού αντιπάλου που έκανε κι εμάς να φαινόμαστε ψηλότεροι, άλλωστε μόνο δυνατοί και γενναίοι θα μπορούσαν με τέτοια επιμονή να τα βάζουν με έναν τόσο πανίσχυρο αντίπαλο. Έτοιμοι πάντα για το συμβιβασμό, για την υποχώρηση πολύ πριν ακουστεί το πρώτο μπαμ, με εξηγήσεις ακατανόητες, μία ιερογλυφική πολιτική διάλεκτο, όπου τα πράγματα ήταν «έτσι» και σε καμία περίπτωση «αλλιώς» για εντελώς ανεξήγητους λόγους.
Με μία άθλια πολιτική διαπαιδαγώγηση, που γέρναγε νέους ανθρώπους, που τους καμπούριαζε, που δεν μας σφήνωσε μέσα στο μυαλό πως σύντροφοι είμαστε όσοι τρέμουμε από οργή μπροστά στην αδικία, αλλά που μας σακάτεψε τις σκέψεις με ιδεοληψίες, που μας χτύπησε αλύπητα πάνω σε αδιέξοδο, που μας έπεισε πως το ίδιο λάθος όταν επαναλαμβάνεται δεν είναι λάθος αλλά… συνέπια. Και μετά με ρωτάς πως είναι δυνατόν αριστεροί άνθρωποι, με ένα φορτηγό ένσημα στους κοινωνικούς αγώνες, να απορούν γιατί ο Μπουτάρης είναι με την Κόκα Κόλα και όχι με τους απολυμένους της Κόκα Κόλα. Κόμπλες φίλε, κόμπλες και κλώτσες.
Και κάπως έτσι τώρα, απέναντι στις παράξενες μέρες που είναι μπροστά μας, ένα μεγάλο βάρος έχει κάτσει πάνω στο στήθος της Αριστεράς της ήττας. Την βλέπεις που ανησυχεί, να λέει πως ίσως είναι καλύτερα, τι ίσως είναι… βέβαιο, να περιμένουμε λίγο ακόμα, πέντε μήνες, ένα χρόνο, ενάμιση, μέχρι να ετοιμαστούμε περισσότερο, μη πάμε έτσι απροετοίμαστοι και φάμε τα μούτρα μας και μετά ποιος ξέρει πότε θα σηκώσουμε ξανά κεφάλι. Και να, την ακούς να αναρωτιέται γιατί δεν παίρνει μία πρωτοβουλία ο… Σημίτης, που είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος, και σου έρχεται να ξεράσεις.
Σε λίγες μέρες, που θα θάψουμε τη Δεξιά, θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε την Αριστερά της ήττας, μία πλευρά του εαυτού μας.
Ο alterthess ιανός