in

Από τον Γρηγορόπουλο στον Φύσσα: ένας χρόνος μετά, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Από τον Γρηγορόπουλο στον Φύσσα: ένας χρόνος μετά, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Μέχρι και την περσινή 18η Σεπτεμβρίου, η θεωρία των δύο άκρων, με τις διάφορες βερσιόν της οποίας το Κόμμα της Τάξης διεκδίκησε τη νομιμοποίησή του μετά τα γεγονότα του 2008, ήταν κυρίως θεωρία. Στην πράξη, η μια όψη της υποτιθέμενης νέας φιλελεύθερης συναίνεσης ήταν η διάταξη του κράτους αποκλειστικά εναντίον της Αριστεράς: μαχαιρώνουν στον Άγιο Παντελεήμονα, κάνουμε προσαγωγές στα Εξάρχεια. Η άλλη, η προκλητική ασυλία των ακροδεξιών: λόγω θέσης (ερεισμάτων στους κρατικούς μηχανισμούς), συγκυρίας (για τη συρρίκνωση, εν μέσω κρίσης, του ορίζοντα της Αριστεράς και την πρόληψη νέων, δυσκολότερα απαξιώσιμων “Δεκεμβριανών”), και τελικά λόγω ρόλου. Τον ρόλο αυτό περιέγραψαν θαυμάσια η Αφροδίτη Κουκουτσάκη και ο Μάριος Εμμανουηλίδης στο βιβλίο τους για τη Χρυσή Αυγή: όχι αντίσταση στο σύστημα, ούτε απλά “εργαλείο” του συστήματος – αλλά μηχανισμός εκτροπής των αντιστάσεων εναντίον του.

Η 18η Σεπτεμβρίου έδειξε τα όρια της εργαλειοποίησης αυτού του μηχανισμού (μέχρι πού ήταν θεμιτό το κράτος να αναλάβει το ρίσκο της ενσωμάτωσής του), και μαζί της αυτόνομης εγκληματικής δράσης της Ακροδεξιάς – όχι όμως και της πολιτικής της εμβέλειας. Σήμανε ένα όριο για την εγκληματική οργάνωση, τη στιγμή που ως κόμμα αναβάθμιζε την παρέμβασή της, άφηνε δηλαδη τους μετανάστες στο κράτος, και ενίσχυε το “ακτιβισμό” κατά αριστερών και αναρχικών, αλλά και αμφισβητώντας έμπρακτα τον εσωτερικό συσχετισμό στον χώρο της Δεξιάς. Στις σχέσεις κράτους-Ακροδεξιάς ο πρώτος λόγος ανήκει στο κράτος -κι αυτή η ισορροπία είχε κλονιστεί.

Το συμβάν της 18ης Σεπτεμβρίου κέντρισε, λοιπόν, πολύ διαφορετικές ευαισθησίες. Το πρωτόγνωρο κλίμα κρατικής αντιφασιστικής σύμπνοιας, με πρωταγωνιστές τους μέχρι πρότινος βασικούς προπαγανδιστές της θεωρίας των άκρων, δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι εντυπώσεων, ώστε να αποτραπεί το ενοχλητικό ερώτημα της Αριστεράς “τι κάνατε μέχρι χτες”: Οι προφυλακίσεις βουλευτών και ηγετικών στελεχών, η περιστολή της δράσης των Ταγμάτων Εφόδου και οι φανερά περιορισμένες δυνατότητες δημόσιας κινητοποίησης της οργάνωσης, ακόμα και μετά τη δολοφονία δύο μελών της, το επιβεβαίωσαν. Όμως, όσο προφανές κι αν ήταν τι έκαναν μέχρι χτες, ιδίως μετά το βίντεο Μπαλτάκου-Κασιδιάρη, οι λόγοι που το κράτος αναλάμβανε νωρίτερα το ρίσκο της ενσωμάτωσης της Ακροδεξιάς, ιεραρχώντας ψηλότερα τις συστάσεις της τρόικας από αυτές του Συμβουλίου της Ευρώπης, δεν εξέλειψαν. Ένα χρόνο μετά, ο κρατικός αντιφασισμός έχει εμφανώς ατονήσει…

Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ να κινητοποιεί τα πιο αντιδημοκρατικά αντανακλαστικά επιβίωσης της Δεξιάς, και το νεοναζιστικό κόμμα να διατηρεί υψηλή και “δομημένη” εκλογική επιρροή, φτάσαμε ως το σενάριο η εγκληματική οργάνωση να μην διωχθεί ως αυτό που καταφανώς είναι. Ο αυτόνομος πολιτικός ρόλος της ως μηχανισμού εκτροπής των αντιστάσεων, το γεγονός δηλαδή ότι σημαντικά τμήματα της κοινωνίας τη θεωρούν κάτι διαφορετικό (και προτιμότερο) από την πιο δεξιά Δεξιά μετά το ’74, κάνουν σήμερα συζητήσιμο ένα νέο ρίσκο. Καμία ελληνική ιδιαιτερότητα. Εμμένοντας στη λιτότητα, οι ηγετικοί κύκλοι στην Ευρώπη ρισκάρουν επίσης ένα πολιτικό τοπίο με πρώτη τη Λεπέν και τον Φάρατζ, τον ουκρανικό Δεξιό Τομέα σε καίριες θέσεις, και τους “εναλλακτικούς” ακροδεξιούς της Σουηδίας και της Γερμανίας ενισχυμένους.

Ένα χρόνο λοιπόν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τα δικά μας, “ιδιαίτερα” καθήκοντα αρθρώνονται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο αφορούν την ίδια τη Χρυσή Αυγή: την πίεση για την επίσπευση της δίκης της, την ακύρωση των σεναρίων νομικού ξεπλύματός της, την ενίσχυση της δημοσιότητας της δίκης εδώ και έξω, τα θεσμικά και, κυρίως, τα κινηματικά εμπόδια στον “ακτιβισμό” της. Στο δεύτερο, αφορούν τη συνθήκη της ανόδου της. Η Χ.Α. ενισχύεται ως αυθεντική Δεξιά ενάντια στην Αριστερά, αξιοποιώντας συστημικά ερείσματα και την ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς που οικοδομήθηκε πριν τα Μνημόνια, σε συγκεκριμένα πεδία. Ανεβαίνει, όμως, διαλύοντας δεσμούς εκπροσώπησης άλλων κομμάτων και φτιάχνοντας δικούς της, σε μια διαιρετική τομή που ανέδειξε η Αριστερά, κυριαρχώντας τελικά σε αυτήν. Η αμφισβήτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας που “ανεβάζει” τη Χρυσή Αυγή έχει στενά όρια με κυβέρνηση Σαμαρά και μνημόνια.

Το κείμενο δημοσιεύεται στην Αυγή (17.9.2014)

Πηγή: Red Notebook

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

“Έλα Βαρδή, Γιώργο, Σταύρο, Μίνωα, Δημήτρη, ο Αντώνης είμαι”. Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

3ο Φεστιβάλ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη