Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1991, από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στην αυταρχική και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, μιλώντας σε ένα πανεπιστήμιο της Μαδρίτης είχε πει πως προϋπόθεση για να μην εξαφανιστεί το σοσιαλιστικό όραμα είναι οι σοσιαλιστές να αγωνισθούν για ριζοσπαστικές αλλαγές στις κοινωνίες που είναι εγκλωβισμένες στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Ο Παπανδρέου, αν και ήταν ένας απόλυτος πολιτικός… παπατζής, είχε απόλυτο δίκιο, καθώς τα οράματα, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν μία καλύτερη ζωή για τους πολλούς καλούς ανθρώπους, είναι κενά περιεχομένου χωρίς αλλαγές, στην περίπτωση μας ριζοσπαστικές, εδώ και τώρα σε αυτό που ζούμε και σε αυτό που θα ζήσουν οι επόμενες γενιές. Προφανώς και ο Παπανδρέου, το 1991 σε ένα έτος τομή για τη νεοφιλελεύθερη επέλαση στην Ευρώπη, αναμασούσε τις απαντήσεις μεγαλύτερων, από τον ίδιο, θεωρητικών του «τρίτου δρόμου» στο πώς θα υπήρχε μία επιστροφή σε παρελθούσες μέρες όπου η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ασκούσε πολιτικές που βελτίωναν τη ζωή των πολλών καλών ανθρώπων.
Από τότε έχει περάσει ένας… αιώνας και η μόνη επιστροφή που πραγματικά υπήρξε στην Ελλάδα είναι αυτή που αφορά το επίπεδο διαβίωσης των πολλών καλών ανθρώπων που σύμφωνα με τη φετινή έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, για την οικονομία και την απασχόληση, βρίσκεται πίσω στις αρχές τη δεκαετίας του 80. Σε αυτήν την επιστροφή το ΠΑΣΟΚ του γιού (και εγγονού) Παπανδρέου έπαιξε έναν ιδιαίτερα κρίσιμο ρόλο, ουσιαστικά καθοριστικό, και αυτό το κατάλαβαν απόλυτα οι πολλοί καλοί άνθρωποι γι’ αυτό και εγκατέλειψαν μαζικά τη «μεγάλη προοδευτική παράταξη».
Όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με την προσπάθεια του γιού (και εγγονού) Παπανδρέου να αναστήσει το… πτώμα, με αφορμή μία μεγάλη έκθεση, στις αρχές Σεπτεμβρίου, του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου με τον τίτλο «Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή». Προφανώς και η προσπάθεια θα αποτύχει, καθώς ο κόσμος αυτό που βλέπει είναι τη μετάβαση «Από την Αλλαγή στο Μνημόνιο» και το… ζόμπι του Βενιζέλου που έχει μετατραπεί σε συνιστώσα της Πολιτικής Άνοιξης. Παρόλα αυτά αυτό το «Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή» μου αρέσει, ούτε για τον «Ανένδοτο» του παππού, ούτε για την «Αλλαγή» του μπαμπά, αλλά για τον δικό μας ανένδοτο αγώνα κατά της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού, για τους δικούς μας ανένδοτους αγώνες για το δάσος, τη γη και το νερό, για το δικό μας ανένδοτο αγώνα για να πέσει η ελεεινή κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου, για τη μεγάλη πολιτική Αλλαγή που έρχεται.
O alterthess ιανός