Πέντε ταινίες για το δικαίωμα στην εργασία και τη διαφορά της δουλειάς από τη δουλεία. Ταινίες με αφορμή την ανεργία, το «Arbeit macht frei» και την « εργατική τάξη που πάει στον παράδεισο». Για την μετάβαση από το προλεταριάτο στο καινούργιο πρεκαριάτο της επισφαλούς εργασίας. Για την ισορροπία ανάμεσα στη συλλογικότητα και την ατομική ευθύνη. Με είσοδο ελεύθερη για το κοινό στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Με λένε Σβέτα (Sveta )
Καζακστάν, 2017, 95’
Σκηνοθεσία: Zhanna Issabayeva
Παρασκευή 3/11, Τζον Κασσαβέτης, 13:00
Η Σβέτα, μια γυναίκα με βαρηκοΐα, απολύεται εν μία νυκτί από το εργοστάσιο όπου δουλεύει. Αργά, σταθερά και με αξιοσημείωτη μεθοδικότητα οδηγείται σε μια αξιόποινη πράξη, με τη συναίνεση του συζύγου της. Ένα Έγκλημα και Τιμωρία για τη σύγχρονη εποχή, μια σπουδή για τη θέληση που ωθεί τον άνθρωπο να ξεπεράσει τα όρια που του θέτει η κοινωνία, ακόμα κι αν αυτό ισοδυναμεί με την καταστροφή του.
Με τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι (Sur quel pied danser )
Γαλλία, 2016, 83’
Σκηνοθεσία: Paul Calori & Kostia Testut
Παρασκευή 3/11, Φρίντα Λιάππα, 13:15
Η Ζουλί ζει σε μια πόλη της Γαλλίας, που πριν από κάποιες δεκαετίες ήταν η Μέκκα της κατασκευής γυναικείων υποδημάτων. Προσπαθώντας να ορθοποδήσει παρά τις τρικλοποδιές της ανεργίας και τα παραπατήματα στην πορεία της προς την ενηλικίωση, πιάνει δουλειά σ’ ένα εργοστάσιο παπουτσιών πολυτελείας. Όταν αρχίζει να φημολογείται ότι η ιδιοκτησία του εργοστασίου θ’ αλλάξει χέρια, η Ζουλί θα κληθεί να αποφασίσει αν θα αγωνιστεί στο πλευρό των συναδέλφων της, δοκιμάζοντας στην πράξη τι σημαίνει γυναικεία χειραφέτηση. Ένα απρόσμενο κράμα μιούζικαλ και κωμωδίας σοσιαλιστικού ρεαλισμού για την εργατική τάξη –που καμιά φορά πράγματι πάει στον Παράδεισο–, το οποίο θα μπορούσε να είχε γυρίσει ο Ζακ Ντεμί σε καιρούς εργασιακής επισφάλειας.
Το αόρατο χέρι ( la mano invisible )
Ισπανία, 2016, 83’
Σκηνοθεσία: David Macián
Κυριακή 5/11, Φρίντα Λιάππα, 15:30
Δευτέρα 6/11, Φρίντα Λιάππα, 12:30
Έντεκα διαφορετικοί επαγγελματίες δουλεύουν σε μια αποθήκη εκτελώντας τη μονότονη εργασία τους: ένας χτίστης φτιάχνει έναν τοίχο που σκοπεύει να γκρεμίσει• ένα κορίτσι δουλεύει στη γραμμή παραγωγής χωρίς να ξέρει τι προϊόν συναρμολογεί• μια τηλεφωνήτρια εκπονεί μια έρευνα για το πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι την εργασία… Μια ιδιότυπη κινηματογραφική-θεατρική σύνθεση, που κάνει τους θεατές να ατενίζουν από τη βολική θέση τους στα σκοτεινά το «θαυμάσιο» θέαμα της εργασίας.
Έξω (Out )
Σλοβακία-Ουγγαρία-Τσεχία, 2017, 88’
Σκηνοθεσία: György Kristόf
Τετάρτη 8/11, Τόνια Μαρκετάκη, 13:15
Ένας μεσήλικας που χάνει τη δουλειά του όταν είναι πια 50 ετών αποφασίζει να αφήσει την οικογένειά του για λίγο και να περιπλανηθεί στην Ανατολική Ευρώπη προς άγραν εργασίας, αλλά και μιας καλής ψαριάς. Καθώς ο άνδρας κυνηγά τα όνειρά του, βυθίζεται σ’ έναν λαβύρινθο παράξενων γεγονότων. Μια ταινία για τη μάχη κόντρα στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, για την αγωνία του να μένεις «εκτός», αλλά –κυρίως– για την ανάγκη του να βλέπεις τα πράγματα ως εξωτερικός παρατηρητής.
Το εργοστάσιο του τίποτα ( A fabrica de nada)
Πορτογαλία, 2017, 176’
Σκηνοθεσία: Pedro Pinho
Πέμπτη 9/11, Τζον Κασσαβέτης, 13:00
Ένα βράδυ, μια ομάδα εργατών συνειδητοποιεί πως η διοίκηση του εργοστασίου όπου δουλεύουν σκοπεύει να υπεξαιρέσει τα μηχανήματα. Οι περισσότεροι αρνούνται να συμμετάσχουν στο εγχείρημα και ξεκινούν την κατάληψη του χώρου εργασίας τους. Όταν η διοίκηση εξαφανίζεται, μένουν μόνοι σ’ ένα άδειο εργοστάσιο… Καθώς ο κόσμος γύρω τους καταρρέει, νέες επιθυμίες έρχονται στην επιφάνεια σε μια συλλογική περιπέτεια που ακροβατεί ανάμεσα στη σκληρότητα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και την τρέλα ενός ονειρικού μιούζικαλ.
Το αφιέρωμα « Αόρατα Χέρια» υλοποιείται στο πλαίσιο του Προγράμματος «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εθνικούς πόρους.
Είσοδος Ελεύθερη.
Για την είσοδο στις προβολές είναι απαραίτητη η έκδοση ενός μηδενικού εισιτηρίου από τα ταμεία του Φεστιβαλ.
Όλες οι αίθουσες όπου προβάλλεται το αφιέρωμα είναι προσβάσιμες σε ΑΜΕΑ.