Η μοναδική ελληνική ταινία, που επιλέξαμε να δούμε το δεκαήμερο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ήταν το ” Lines ” του Βασίλη Μαζωμένου, που βρέθηκε στην προβολή και μίλησε με τον κόσμο, αφιερώνοντας το φιλμ σε όλους εκείνους, που η κρίση ράγισε τις καρδιές τους. Πολυταξιδεμένη, από το Ταλίν της Εσθονίας, μέχρι το Λος Άντζελες και το Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έκανε στάση στην πόλη μας, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με το σήμερα.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ελλάδα, σήμερα. Μια κοινωνία σε κατάρρευση. Επτά διαφορετικοί άνθρωποι που φτάνουν στα όρια τους, καταρρέουν μαζί της. Αν και υπάρχουν ανάμεσα τους εμφανείς συγγενικές, φιλικές, αλλά και τυχαίες συνδέσεις, πιο πολύ όλους τους ενώνει η ίδια πράξη· ένα τηλεφώνημα σε ένα κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης, στην «γραμμή ζωής». Εκεί ψάχνουν το όριο της ζωής και του θανάτου, το όριο της επικοινωνίας, το όριο της ελπίδας …
Για κάποιους το πρόβλημα μοιάζει μακρινό. Για άλλους όχι και τόσο. Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει τις 5000 αυτοκτονίες, το κύμα μετανάστευσης, την ανεργία κι ό,τι μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει στα όρια της φτώχειας, της ανέχειας και πραγματικά δίνει καθημερινά τον αγώνα του για να ξημερώσει το επόμενο πρωί. Γίναμε κόπιες και μάλιστα κακέκτυπα των προγόνων μας. Τι μένει; Μόνο η ψυχή μας.
Η αλληλεγγύη, η βοήθεια είναι αρχές, που πάντα είχε και πρόσφερε απλόχερα ο Έλληνας. Κι όμως σήμερα έχουμε γίνει κτήνη. Αυτός είναι άλλωστε κι ο στόχος του παγκόσμιου συστήματος, του καπιταλισμού. Να σε ενδιαφέρει μονάχα η επιβίωση. Ούτε να μορφωθείς, ούτε να αμφισβητήσεις, ούτε καν να έχεις αισθήματα. Βολέψου με τα λίγα και σιώπα. Κι όμως η επανάσταση ξεκίνησε. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν αυτό το κοινωνικό κουστούμι. Ασφυκτιούν και γυμνώνονται …
Η ταινία προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα απέναντι στη συνεχιζόμενη τραγωδία που βιώνει η Ελλάδα. Τα θύματα της οικονομικής κρίσης γίνονται τα θύματα της επόμενης ημέρας. Μέσα από τα ψυχικά τους ερείπια, προβάλλουν τα ερείπια μιας ολόκληρης χώρας που προσπαθεί να κραυγάσει το πρόβλημά της, μέσα από λυγμούς που ακούγονται στις τηλεφωνικές γραμμές, τονίζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Κι όταν η κατάσταση φτάνει σε ένα τέτοιο οριακό σημείο, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ” λύκοι “. Θα μπορέσουν οι νέοι, οι τέχνες κι ο πολιτισμός να βάλουν ένα στοπ στο τέλμα ή οδηγούμαστε μοιραία σε όσα μας έχει διδάξει η ιστορία; Τώρα ο λόγος πέφτει στην Ευρώπη. Είτε όλοι μαζί θα καταστραφούμε, είτε όλοι μαζί θα ορθοποδήσουμε. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Όχι αύριο, όχι μετά … Θα είναι αργά!