Στην ενότητα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Φεστιβάλ, συναντάμε τον ” Έναν χρόνο ελπίδας ” της Μίκαλα Κρογκ. Μια συμπαραγωγή Δανίας κι Ολλανδίας με φόντο το δράμα της κακοποίησης των νέων παιδιών στις Φιλιππίνες. Υπάρχουν βλέπετε, ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι, ουμανιστές, σε όλον τον κόσμο. Αφήνουν τον καναπέ, την ασφάλεια και την ησυχία της Ευρώπης και δίνουν αγώνα στα μέτωπα της κρίσης.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μία παρέα νεαρών φίλων, έρχεται αντιμέτωπη με το πιο σκληρό πρόσωπο μίας άρρωστης κοινωνίας. Πρόκειται για ανηλίκους, που ζουν στους δρόμους κι είναι εύκολα θύματα. Στην περίπτωσή μας, ένα κέντρο αποκατάστασης είναι έτοιμο να τους φιλοξενήσει, μετά από μία σοκαριστική εμπειρία, με στόχο να γιατρέψει τις πληγές τους. Καθώς βλέπουμε να αναλογίζονται το παρελθόν τους, γινόμαστε μάρτυρες της χειραφέτησής τους.
Τους δίνεται μία ευκαιρία να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Είναι όμως σε θέση να το αντιληφθούν; H ψυχή τους, η σκέψη τους, το σώμα τους, είναι βαθιά πληγωμένα. Ντρέπονται να μιλήσουν, για τα εγκλήματα. Ίσως κάποιοι να έχουν αποδεχθεί, πως αυτή είναι η μοίρα τους. Τρομερό. Η αποσιώπηση όμως γεννά νέους επιτήδειους και τα θύματα αυξάνονται θεαματικά. Ένα στα τρία παιδιά κακοποιείται. Σωματικά, με βία, σεξουαλικά, ποικιλότροπα.
Ποια είναι η θέση του κράτους για όλο αυτό το δράμα; Υπάρχει πρόνοια, έχει εκπονηθεί κάποιο σχέδιο, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες επιβίωσής τους, εν έτη 2018; Η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί αποστασιοποιημένη. Περιμένει το πρόβλημα να «χτυπήσει την πόρτα» της. Ως τότε απλά « λυπάται «. Για τι να πρωτοθρηνήσουμε;
Η φτώχεια φέρνει αλυσιδωτές συνέπειες σε ολόκληρο τον ιστό. Ένα κοινωνικό σχόλιο, για την πορνεία, τα ναρκωτικά, την εκμετάλλευση των παιδιών και τη δεύτερη ευκαιρία, που δεν είναι έτοιμα, να «αρπάξουν από τα μαλλιά», καθώς έχουν εθιστεί σε έναν αλλόκοτο τρόπο ζωής. Είναι τόσο κρίμα, καθώς μιλάμε για την πιο ευαίσθητη ηλικία, που διαπλάθουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους.
Μία πιστή, σπαρακτική αναπαράσταση μιας πολυδαίδαλης πραγματικότητας. Σημαία για τα δικαιώματα των παιδιών. Με καθολικό χαρακτήρα, καθώς το πρόβλημα δεν περιορίζεται, ούτε στις Φιλιππίνες, ούτε στην Ασία, ούτε στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ένας χρόνος ελπίδας, και μετά;