Η χθεσινή μέρα περιελάμβανε για τους προσκαλεσμένους του φεστιβάλ, εκτός από τις ταινίες και μια θαυμάσια εκδρομή στον Αίνο (Enez), μια παραθαλάσσια κωμόπολη, με 23.000 κατοίκους, στις ακτές του Β.Α. Αιγαίου, περίπου 200 χιλιόμετρα από την Αδριανούπολη.
Μόλις φτάσαμε στον Αίνο, μας υποδέχθηκε ο δήμαρχος, Αμπντουλάχ Μποσταντζί. Συστηθήκαμε πίνοντας τσάι,, του είπα πως είμαι από τη Θεσσαλονίκη και μου ανακοίνωσε με χαρά πως ο δήμος του Αίνου έχει αδελφοποιηθεί με την Αλεξανδρούπολη. Στη συνέχεια ανέλαβε ο ίδιος την ξενάγησή μας, αρχής γενομένης από το κάστρο, το οποίο έχει θέα στο Αιγαίο, και μέσα στο οποίο υπάρχει ο μισοκατεστραμμένος ναός της Αγίας Σοφίας. Σε αυτό το χώρο ο δήμαρχος επέλεξε να τιμήσει το ρουμάνο σκηνοθέτη και μέλος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ, Κριστιάν Κομεάγκα, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσά μας. Το μικρό τελετουργικό περιελάμβανε μία μικρή προσφώνηση, την προσφορά δώρων και φωτογραφίες.
Αφού ξεναγηθήκαμε σε δυο τρία ακόμη αξιοθέατα, τα οποία ο δήμαρχος μας επεδείκνυε με περηφάνια, ακολούθησε πλούσιο γεύμα με ψάρια.
Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί πως καθ’ όλη τη διάρκεια της ξενάγησης μας ακολουθούσε ένα περιπολικό της αστυνομίας, ο δήμαρχος συνοδευόταν από κάποιους παρατρεχάμενους οι οποίοι έβγαζαν φωτογραφίες και βιντεοσκοπούσαν, ενώ υπήρχαν και δύο τηλεοπτικά συνεργεία.
Κατά τη διάρκεια της εκδρομής είχα την ευκαιρία να γνωριστώ με ένα γκρουπ ρουμάνων συναδέλφων. Ανάμεσα σε άλλα συζητήσαμε και για το Μίρτσεα Ντανιελούκ,, το σκηνοθέτη ο οποίος τιμήθηκε από το πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Είχα επίσης την ευκαιρία να μιλήσω για λίγο με τη σεναριογράφο, Μόνια Γιόβιτς και το σύζυγό της σκηνοθέτη, Ιβάν Γιόβιτς, από τη Σερβία, η ταινία των οποίων «Θεραπεύοντας» (Isceljenje), πρόκειται όπως που είπαν, να προβληθεί στην Ελλάδα τους επόμενους μήνες. Μου είπαν επίσης πως στην ταινία ακούγεται βυζαντινός ύμνος, τον οποίο ερμηνεύει η Νεκταρία Καζαντζή.
Στην πολύ όμορφη αυτή εκδρομή μας συνόδευσε και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, κ. Γιουλντουρούμ Γιανουλμάζ.
Μετά από την εκδρομή ακολούθησε η παρακολούθηση ταινιών για τις οποίες οφείλω να γράψω δυο λόγια.
Λένε πως ένας επιτυχημένος τίτλος αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα και συχνά οδηγεί στην επιτυχία. Δεν αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο με την ταινία του τούρκου Μουράτ Ντουζγκιούνογλου, «Γιατί δεν μπορώ να γίνω Ταρκόφσκι» (Neden Tarkovski olamiyorum). Ο Μπαχαντίρ είναι ένας 35χρονος σκηνοθέτης ο οποίος λατρεύει τον Αντρέι Ταρκόφσκι και θα ήθελε να του μοιάσει. Όμως η πραγματικότητα είναι σκληρή και αντί για Ταρκόφσκι ο Μπαχαντίρ σκηνοθετεί φτηνές τηλεοπτικές παραγωγές εμπνευσμένες από φολκλορικά τραγούδια. Μια ταινία με πολλά κωμικά στοιχεία, στο βάθος της όμως παραμένει μια αληθινή τραγωδία. Η τραγωδία του ανθρώπου που η ζωή τον κρατά καθηλωμένο και του υπενθυμίζει πως η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να την αγνοήσεις.
Στο διαγωνιστικό επίσης, είδαμε την ταινία του Νταριγιάν Πεγιόφσκι, «Τρεις μέρες του Σεπτέμβρη» (Tri dena vo Septemvri) (ΦΩΤΟ), μια συμπαραγωγή ΠΓΔΜ και Κοσσυφοπεδίου. Μια πόρνη, η Μάρικα, προσπαθεί να ξεφύγει επειδή κατηγορείται για φόνο. Στο τρένο συναντά τη Γιάνα, η οποία επιστρέφει μετά από χρόνια στο χωριό της κουβαλώντας ένα μεγάλο μυστικό. Οι δυο γυναίκες μέσα από συγκρούσεις δένονται μεταξύ τους κι αποφασίζουν να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Ταινία χαρακτήρων μέσα από τους οποίους βγαίνει με οξύ τρόπο αλλά διακριτικό σεναριακά, το μεγάλο ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών. Εξαιρετικός σκηνοθετικός ρυθμός, δυνατές ερμηνείες, δομημένοι χαρακτήρες.